Το Νόμπελ του Λάμπη

Μπορεί ο Λάμπης να ήταν λογιστής αλλά έκανε μεγάλες προσπάθειες, χρόνια τώρα, να αποδείξει μια μαθηματική πράξη για να πάρει -λέει- το Νόμπελ !!
Ε, πώς να μην τον είχαν στο δούλεμα οι φίλοι του..
Κι όμως, η ιδέα του βασιζόταν σε πραγματικά δεδομένα.
Ο προβληματισμός του ξεκίνησε από την καταγραφή των αποτελεσμάτων που κατέγραφε στους πελάτες του. Μπορούσε, εξαιτίας του επαγγέλματος να βλέπει τι πραγματικά περίσσευε στους πελάτες, όταν αυτοί έκαναν την τελική σούμα.
Μηδέν.
Αυτό τους έμενε.
Και ο προβληματισμός του Λάμπη φούντωνε σαν έβλεπε ότι πελάτης με ένα αρκετά καλό εισόδημα, κατέληγε στο τέλος με μηδέν χρήματα στην άκρη. Πελάτης με καλό εισόδημα μηδέν. Πελάτης με μικρότερο εισόδημα μηδέν πάλι στην άκρη. Πελάτης με ελάχιστο εισόδημα πάλι μηδέν αποτέλεσμα. Aνεργος πελάτης μηδέν πάλι. Στην πόλη -που ως δείγμα εξέταζε- μόνο ελάχιστοι άνθρωποι οι οποίοι τύγχαναν να έχουν μεγάλη περιουσία μπορούσαν ν’ αβγατίζουν τα χρήματά τους αλλά και σε αυτούς υπήρχε η σύμπτωση μιας πολύ ειδικής συνθήκης. Είτε είχαν μια σύμβαση μοναδική, είτε ήταν μονοπώλιο ή συνεννοημένο ολιγοπώλιο σε κείνη την πόλη.
Το να φτάνει όμως το 95% του δείγματος του Λάμπη, να έχουν ως αποτέλεσμα το μηδέν, ανεξαρτήτως του εισοδήματος που εισέπρατταν, του κίνησε μια ασυγκράτητη περιέργεια ενώ, του καρφώθηκε στο μυαλό πως μαθηματικά όλες οι πράξεις οδηγούν στο μηδέν και όχι όπως του έμαθαν οι αγαπημένοι του Μαθηματικοί, ο Ηλίας που σαν φταρνιζόταν, χωρίς εμείς να του πούμε τίποτα, μας απαντούσε «επίσης» ή ο χαμογελαστός μας ο Χανταμπής (σ.σ. το χαμόγελο δεν πεθαίνει)!
Εκεί λοιπόν, Ο Λάμπης στήριζε όλες τις ελπίδες του για το Νόμπελ!
Σε λίγους το ανέφερε γιατί τον περίπαιζαν, μ’ αυτός το είχε βάλει αμέτι μουχαμέτι να πετύχει τον στόχο του.
Σε αυτήν την προσπάθεια του λοιπόν, άφησε την πλευρά της εξίσωσης που ήταν ίδια (δηλαδή το σκέλος του μηδέν) και ασχολήθηκε με την ανόμοια πλευρά αυτή δηλαδή του εισοδήματος. Σκέφτηκε πως για να βρει τον λόγο που ένα ανόμοιο μέγεθος (σ.σ. το εισόδημα) καταλήγει όμοιο σε όλους (σ.σ. μηδέν) θα πρέπει να το μελετήσει από την πλευρά της κατανάλωσης του.
Ξεκίνησε τον έλεγχό του από τα αρκετά καλά εισοδήματα και διαπίστωσε πως οι πελάτες του δεν διενεργούσαν ιδιαίτερες σπατάλες. Θα μπορούσε μάλιστα με βεβαιότητα να πει πως δεν διενεργούσαν και καμία σπατάλη! Η ικανοποίηση των βασικών αναγκών της οικογένειάς τους έφτανε ίσα – ίσα το αρκετά καλό εισόδημα τους! Πώς λοιπόν ζούσαν αυτοί που είχαν ακόμα μικρότερο εισόδημα αφού η μελέτη ενός αρκετού καλού εισοδήματος απέδειξε πως έφτανε ίσα-ίσα για την κάλυψη των βασικών αναγκών της οικογένειας;
Φαγώθηκε ο Λάμπης. Πρόσθετε, αφαιρούσε και διαιρούσε ολημερίς.
Κατέληξε πως μια ήταν η απάντηση στο πρόβλημα του αυτό. Ολες οι οικογένειες με ακόμα μικρότερο εισόδημα απλά περιέκοπταν ανάλογα τις βασικές τους ανάγκες. Χάθηκε η μια φορά το μήνα ταβέρνα με φίλους και κέρασμα, χάθηκε μια φορά τον χρόνο 4-5 ημέρες διακοπές εκτός της περιοχής τους, χάθηκαν οι λίγες εκδρομές, έκοψαν το συνταξιοδοτικό πρόγραμμα, διέκοψαν την ασφάλεια ζωής.
Τα ακόμα μικρότερα εισοδήματα περιέκοπταν ακόμα περισσότερα.
Πάει και το φροντιστήριο, στον οδοντογιατρό μόνο για τα βασικά, καφέ στο σπίτι, όχι άσκοπες διαδρομές ελέω μείωσης του κόστους των καυσίμων.
Κι όσο χαμηλότερο το εισόδημα τόσο περικόπτεται η ικανοποίηση μιας ανάγκης και μιας επόμενης και μια παρα-επόμενης…
Συνεπώς σκέφτηκε ο Λάμπης, πως το μηδέν αποτέλεσμα έχει άμεση σχέση όχι τόσο με το ύψος του εισοδήματος αλλά με τις ίδιες τις ανάγκες του πολίτη!
Αλλά πάλι, πώς γίνεται να έχει διαφορετική ανάγκη ο ένας πολίτης από τον άλλο; Εκεί πραγματικά είναι που μπερδεύτηκε πολύ! Δηλαδή ο Στελής του πρώτου ορόφου γιατί να έχει διαφορετική ανάγκη από μένα ή διαφορετική από την Βάσω του δευτέρου ορόφου; Αφού στην ίδια πολυκατοικία μένουμε, τον ίδιο αέρα αναπνέουμε, τις ίδιες ηλικίες έχουμε. Τι στο καλό είναι αυτό που διαφοροποιεί τις ανάγκες μας;
Ενα συμβάν που έγινε τα επόμενα χρόνια οδήγησε τον Λάμπη να ελπίζει πως θα βρει την λύση του προβλήματος που θα του χαρίσει το Νόμπελ.
Παρατήρησε με προσοχή την Εγκύκλιο Α. 1984 όπου η διακρατική κυβέρνηση ανακοίνωσε αυξήσεις στους μισθούς των εργαζομένων. Σε πρώτη φάση σκέφτηκε πως τούτο, ήταν αναμενόμενα ευχάριστο νέο αφού αρκετά χρόνια τώρα περάσαμε την κρίση που οδήγησε όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρες σε άγνωστους επενδυτές. Τώρα όμως ο κόσμος είχε αρχίσει να συνέρχεται, αναμενόμενες λοιπόν και οι αυξήσεις των μισθών. Ελα όμως που τόσα χρόνια τώρα, ο Λάμπης είχε φτιάξει μια βάση δεδομένων βάση της οποίας παρακολουθούσε κάθε αλλαγή στις ανάγκες των πολιτών. Με επίπονες λοιπόν πράξεις κατέληξε πως η αύξηση των μισθών ήταν ακριβώς ίση με την προσθήκη νέων αναγκών στον πολίτη τέτοιες ώστε πάλι το αποτέλεσμα αν είναι μηδέν!!
Ετοίμαζαν υποχρεωτική συνδρομή για την τηλεόραση, εκείνα τα πως τα λένε, τα «πεζοδιόδια» και το παράβολο «ακτοπροσέγγισης». Ομως εκείνη η όχι και τόσο ακριβή συνδρομή όπου δίπλα σου εμφανιζόταν για παρέα ολόγραμμα που του μιλούσες και σου έλεγε ιστορίες, ε αυτό θα γινόταν μετά βεβαιότητας ανάρπαστο! Ολα αυτά όμως, κόστιζαν τόσο όσο ήταν η αύξηση που έδωσαν στους μισθούς!
Μετά και από αυτό το γεγονός ο Λάμπης ήταν πλέον σίγουρος πως θα επιβεβαιωθεί η θεωρία του, πως όλες οι πράξεις οδηγούν στο μηδέν.
Το Νόμπελ θα το είχε στο τσεπάκι του!
Διακόσες σαράντα δύο σελίδες ήταν η βιβλιοδετημένη ανάλυση της πρότασής του! Ηταν τόση η αγωνία του που τώρα που απέδειξε την θεωρία του μηδενός, που αισθανόταν πως έπρεπε να το πει σε όλους τους φίλους του! Σκέφτηκε πως έτσι που θα έβλεπαν τη μελέτη, δερματόδετη όπως ήταν, θα τους έκανε τέτοιο σοκ που θα αποδεχόταν αμαχητί πως έχει επιτέλους δίκιο !
Τον αγαπούσαν τον Λάμπη και συγκράτησαν τα γέλια τους.
Του είπαν και μπράβο, έλαμψαν τα μάτια του!
Ομως δεν μπορούσαν να πιστέψουν στ’ αυτιά τους μετά από δύο μήνες που τους είπε ο Λάμπης πως ξαναρχίζει την μελέτη του από το… μηδέν!!
Γιατί βρε Λάμπη; Μα πάλι από την αρχή;
Γιατί -λέει- προέκυψε και άλλη μια μεταβλητή που δεν την είχε υπολογίσει, η οποία οδηγεί και αυτή στο μηδέν.
Δεν είναι λέει μόνο η καθοδήγηση της ανάγκης που οδηγεί στο μηδέν αλλά και η επιβολή του τρόμου, λέει και κάτι άλλα περίεργα.
Φτου κι απ’ την αρχή ο Λάμπης..
Αχ ρε Λάμπη, τι θα σε κάνουμε. Εχε χάρη που αγαπάμε, του είπαν οι φίλοι του και του έδωσαν μια αγκαλιά, λες και ήξεραν, μάντευαν, το αδιέξοδο που θα έβρισκε τον Λάμπη δύο χρόνια μετά…
Χανιά, 12 Απριλίου 2020.
E – mail: eurohania@yahoo.gr