Σαν συμπλήρωμα σε παλαιό κείμενο μου για το Δικτύναιον, που δημοσιεύτηκε στα “Χ.ν.” της 25ης Μαΐου, αναφέρω και τα παρακάτω, και προς θεού δεν διεκδικώ ιδιότητες… αρχαιολόγου.
Σε περασμένα χρόνια που περπατούσα πολύ στη θαυμαστή Σπάθα, μεγάλης ηλικίας φίλος από τα Αφράτα μου είχε διηγηθεί ιστορίες. Όταν δούλευαν αγγαρείες στους Γερμανούς, αρχές κατοχής, για να φτιάξουν τον δρόμο από Μένιες ως την άκρη για τα πολυβολεία, κατά τα σκαψίματα ανέσυραν μέλη ή ολόκληρα γλυπτά και στην περίπτωση αυτή τους έδιωχναν οι Γερμανοί μέχρι να μαζέψουν. Πού να βρίσκονται άραγε αυτά(;) αν είναι έτσι.
Μπορεί να είναι κάτι παραπάνω από είκοσι χρόνια που, σε άλλη πεζοπορία μου εκεί, φίλος βοσκός μου ανέφερε ότι: «Πριν λίγες ημέρες πέρασε εκσκαφέας συνοδευόμενος από αγροτικό αυτοκίνητο» και υπέθεσε ότι σκοπό είχαν να φτιάξουν τον δρόμο που κατεβαίνει στις Μένιες. Το άλλο όμως πρωί έφευγαν και με την απορία τι έργα έφτιαξαν σε τόσο λίγο χρόνο. Έφτασε στις Μένιες, όπου υπήρχε νεοσκαμμένος λάκκος βάθους περίπου τριών μέτρων. Λέτε κάποιος ερευνητής μετάλλου να έκαμε το θαύμα του για αρχαιοκάπηλους;
