Το άλλοθι της εκμετάλλευσης

Προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσει κανείς τους κώδικες επικοινωνίας των ανθρώπων μεταξύ τους ανακαλύπτει ότι σε πρώτο πλάνο βρίσκεται η επανάληψη και σε δεύτερο πλάνο η ίδια η ουσία της επικοινωνίας.
Όταν λέω επανάληψη, εννοώ την διάπραξη των ίδιων λαθών κάτω από τους ίδιους όρους τέλεσης ενός ψευδοεπικοινωνιακού προτσές, όπως και την ανάλογη βαρύτητα σε αδιέξοδα επιχειρήματα, δια των οποίων καταγράφεται μία ακόμη αποτυχημένη προσπάθεια στοιχειώδους ανθρώπινης προσέγγισης.
Τη σημερινή εποχή, η ισχυροποίηση του εγώ με την ταυτόχρονη αδυναμία εξεύρεσης διαύλων πραγματικής επικοινωνίας, με λίγα λόγια η ανίσχυρη διαδικασία προς έναν δημιουργικό και γόνιμο διάλογο, συντελούν στην αθέτηση διαχρονικών υποσχέσεων για έναν πιο κατανοητό κόσμο, σε έναν κόσμο που εξακολουθεί να χάνεται στις Συμπληγάδες της ασημαντότητας. Αυτή δε συνεχίζει να καταγράφει σημαντικές νίκες και κατακτά ολοένα και περισσότερους πρεσβευτές.
Αυτή η εικόνα των ανθρώπων διευκολύνει την όλη επίβλεψη καθώς δεν εμπίπτει σε δυσμένεια η τακτική της έστω και εικονικής απεμπόλησης των ευθυνών, με αποτέλεσμα η εξέλιξη των κοινωνιών να οριοθετείται από το αλάνθαστο μιας αόρατης και αόριστης εξουσίας που έχει ως αποτέλεσμα την καλλιέργεια αισθήματος φόβου και πανικού στους επιχειρούντες μια διαφορετική προσπάθεια με απώτερο στόχο την ριζική αλλαγή.
Οι άνθρωποι, με λίγα λόγια, δεν επικοινωνούν όχι γιατί δεν το θέλουν, αλλά γιατί φοβούνται την κρίση και τις ενοχές πως για μια ακόμη φορά έκαναν λάθος. Αυτή η αίσθηση όμως είναι λαθεμένη αλλά πάραυτα βολική και πάνω απ΄όλα ρητό άλλοθι για τις ζωτικές εκμεταλλευτικές κοινωνίες.