“Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια”

Να “τύχω” στους Χαιρετισμούς, τους τέταρτους φετινούς χαιρετισμούς της Παναγίας, “λογαριάζω” με τον νου μου γι’ απόψε… Και βέβαια στην εκκλησία του Τιμίου Σταυρού στο Νίππος, επί την ηλίου δύσιν, με το που θα σημάνουν οι καμπάνες. Όπως τότε που ήμουν παιδί… Για να δω με τα μάτια της ψυχής μου τον πρωτοστάτη Άγγελο ν’ αφήνει την αριστερή πύλη του Ιερού, όπου έχει μόνιμο στέκι, και να ‘ρχεται μπροστά στην εικόνα της Παναγίας για να της πει τα τελευταία «Χαίρε». Για ν’ ακούσω το ελαφρό θρόισμα του φτερουγίσματος του, να αισθανθώ τη γεύση απ’ το νέκταρ των κρίνων που κρατά, να μυριστώ το άρωμα των γιασεμιών, να “πιάσω” και με τα δυο μου χέρια το θαύμα που θα φτάσει στο “Ωμέγα”… «Ω πανύμνητε Μήτερ, η τεκούσα τον πάντων αγίων αγιώτατον Λόγον· δεξαμένη την νυν προσφοράν, από πάσης ρύσαι συμφοράς άπαντας και της μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως, τους σοι βοώντας: Αλληλούια». Και βέβαια για να ψάλλω στεντορεία τη φωνή το «Υπερμάχω»… Όπως τότε που το έψαλα για πρώτη φορά πριν από εξήντα τόσα χρόνια…

«Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια/ ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια/ αναγράφω σοι η πόλις σου Θεοτόκε./ Αλλ’ ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον/ εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον,/ ίνα κράζω σοι. Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε»… «Προς την Παναγία, προς την Υπερμάχο Στρατηγό αποτείνεται το θαυμάσιο βυζαντινό τροπάρι “Τη Υπερμάχω” που είναι στην πραγματικότητα ο εθνικός ύμνος του αγωνιστικού Βυζαντίου», γράφει ο Στράτης Μυριβήλης, για να προσθέσει παρακάτω: «Έτσι κάθε φορά που ένα μεγάλο γεγονός τρικυμίζει την ψυχή μας, το Βυζαντινό τροπάρι αυθόρμητα ανεβαίνει στα χείλη μας και σμίγει με τους στίχους του Σολωμού».

«Στρατηγίνα της ράτσας μου», «Οδηγήτρα του Γένους των Ελλήνων» και «Ψυχή της Ρωμιοσύνης» κατά Νίκο Καζαντζάκη η Παναγία. Για να συμπληρώσει: «πότε με τον ακριβό καμουχά της Αθηνιώτισσας, η ευγενική κι από μεγάλο σόι, πότε παλληκαρού στα τέμπλα της Ρούμελης σαν να ‘σφιξεν η σάρκα σου στα χιόνια της Λιάκουρας, πάνου απ’ το Δαδί, πότε γλυκειά νησιώτισσα, ασπροθαλασσίτισα μ’ ένα στεφάνι ανθούς στα καλοχτενισμένα με ίση χωρίστρα μαλλιά, και πότε αρχόντισσα Κορφιάτισσα με τη χρυσή κορώνα και τα πράσινα μεταξωτά. Πότε πάλι μια νύχτα στ’ όνειρο μου, Μακεδονίτισσα με την αψηλή περικεφαλαία από μαύρη προβειά με τα χρουσά γιορντάνια στ’ όρθιο στήθος, ηλιοκαμένη, ξυπόλυτη, όλο κουρέλια λοήσιμα, και πίσσου, σκούνια από σκοινιά και πλατανόφυλλα, κουβαλούσες ανηφορίζοντας ένα έρημο βουνό, το Γιο σου».

«Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια»… Σαν χθες με θυμούμαι να το ψάλλω και να το ξαναψάλλω πηγαίνοντας για τους Βλάσηδες για να φέρω τις κατσίκες μας στο σπίτι, δύοντος του απριλιάτη ήλιου. Εναλλάξ με το «Πότε θα κάνει ξαστεριά» που μας είχε μάθει επίσης ο δάσκαλος μας στην Ε΄ Δημοτικού, τις τελευταίες μέρες… Μόνος μου! Με ακροατήριο, τις ποταμίδες, στην Αναβάλουσα, το μικρό αγαπημένο μου ποταμό…

“Κορωνοϊκά… στα πεταχτά”

«Έκαμα το εμβόλιο, μη με φοβάσαι φως μου/ δε σε κολλάω κορωνιό, ένα φιλί σου δωσ’ μου», μας λέει η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη στην πρώτη σημερινή της μαντινάδα. «Προτού να σμίξουμε κι οι δυο θα εμβολιαστούμε/ προστατευμένοι να ‘μαστε, όταν θ’ αγκαλιαστούμε», μας λέει στη δεύτερη. «Θα κάνω το εμβόλιο, πριν να σε συναντήσω,/ να μη φοβάσαι τον ιό, όταν θα σε φιλήσω», μας λέει στην τρίτη. Νεκταρία Θεοδωρογλάκη, η μαντιναδολόγος που εν μέσω καραντίνας επιμένει στις ερωτικές μαντινάδες, όντας υπέρ του εμβολιασμού..!

“Ο έρωτας στην περίοδο του κορωνοϊού”, ένα θέμα για διαγωνισμό μαντινάδας, αλλά και ποιήματος ή διηγήματος. “Έκανα το εμβόλιο!”… Να κι ένα θέμα για έκθεση. Για τους εμβολιασμένους βεβαίως, βεβαίως…

“Οι ερωτευμένοι”, ο τίτλος του ενός απ’ τα δύο ποιήματα που μου έστειλε ο εκ Φρε Αποκορώνου ορμώμενος, ποιητής Γιώργος Γιακουμινάκης (Βαγιωνιάς): Λέει ο άντρας: «Δεν έχω κορωνοϊό για να με κάμεις πέρα/ και δε με πλησιάζεις μπλιο λες κι έπιασε χολέρα./ Ηύρηκες τον κορωνοϊό για δικαιολογία/ και απ’ αγκάλες και φιλιά κήρυξες απεργία»…
Λέει η γυναίκα: «Αν έχεις ερωτοϊό και σ’ έπιασε τροζάδα/ μη γ-κάνεις τον μ-παλικαρά ξέχνα τη μαντινάδα.». «Κι αν έχεις κορωνοϊό εγώ θα σε φιλήσω/ δε με φοβίζει μια στιγμή αν φύγω ή θα ζήσω!” Το άλλο ποίημα στις επόμενες στάσεις…