Τη επετείω εθνική και πένθιμη

Ζορικοί καιροί, “κρεμανταλάδες”. Κρέμονται από ένα σκοινί και ψάχνουν προσδιορισμό. Ψάχνει προσδιορισμό η πατρίδα, ψάχνουμε κι εμείς.
Μια κακοκαιρία μνήμης, πάνω από τη χώρα.
Τι να ‘ταν η 28η Οκτωβρίου, τι να θέλαν να πουν εκείνοι οι άνθρωποι,;
Ζόρικοι καιροί…
Είναι εκείνο το “ΟΧΙ” όμοιο με τα δικά μας “όχι” τα πρόσκαιρα, τα εφήμερα, τα ηττημένα;
Βιώνει μια ήττα ιστορικής μνήμης σήμερα η χώρα.
Λίγοι γνωρίζουν, λίγοι θυμούνται, λιγότεροι αναρωτιούνται. Κατεργάρηδες καιροί, “μαυραγορίτες”.
Λέω “μαυραγορίτες” γιατί απ’ το 2009 πιάσαμε ένα τροπάρι κατοχής.
“Δοσίλογοι”, “ταγματασφαλίτες”, μα μετά μέσα σε ένα “όχι” βούλιαξε το συλλογικό θυμικό, η απωλεσθείσα μνήμη ως τρόπαιο παρελθόντος.
Ετσι τώρα επιδεικνύουν τα τρόπαια στους ξένους επισκέπτες, σιωπούν, φαγουριάζονται, ξεχνούν…
Η μνήμη ενάντια στη λήθη (σαν σύμπτωση συγκυρίας) ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου.
Ποιος θυμάται τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας;
Ποιος φοβάται τις σκιές που κατεβαίνουν από την Πίνδο;
Κανείς δε φοβάται τις σκιές, μόνο το φωτοστέφανό τους.
Πάντα θα λάμπει το φωτοστέφανο.
Είναι η ιστορία, μίμησις πράξης τέλειας; Δεν χωρούν απομιμήσεις στην Ιστορία.
Αυτά κάνουν οι μετριότητες. Και εμείς μια ζωή θα λέμε “όχι”
Πείτε “ναι” στην Ελλάδα των σύχρονων προκλήσεων.
Κατεβαίνουν φωτισμένες οι σκιές απ’ την Πίνδο…