Έντεκα του µήνα της Παναγίας, ∆ευτέρα ζεστή ζεστή, κλείνουν κιόλας πέντε χρόνια από την αναχώρηση του ποιητή… Το 2020.
Του ποιητή, του διηγηµατογράφου, του δοκιµιογράφου, του µεταφραστή, του παραγωγού, του φιλόλογου…
Αλλά θέλω να συµπληρώσω και τα… αρτίσµατα της προσωπικότητάς του, που επίσης αγάπησε ο κόσµος. ∆ύστροπος, απαιτητικός, προκλητικός, αµφισβητίας, ‘‘γκρινιάρης’’, αιρετικός, ασυµβίβαστος, αντιφατικός
και… «κρυψίνους», µιας βαθιάς ευαισθησίας για τον ανθρώπινο πόνο, τις «χθόνιες ανάγκες» του και την λατρεία του για κάθε ζωντανό πλάσµα του πλανήτη!
Στην ωραία δουλειά της µελοποίησης των τραγουδιών αυτών των… αµαρτωλών, γράφει ο ίδιος, ένα καταλυτικό υπότιτλο.
«Η αµαρτία είναι βυζαντινή,
ο Έρωτας αρχαίος».
Κι εγώ ασφαλώς, δεν πιστεύω ότι το 1992 (που γράφονταν τα τραγούδια), ξεκίνησε να… αµαρτάνει, ο θρυλικός Σαλονικιός!
Όχι, όχι Σαλονικιός. Από την ανατολική Θράκη, παιδί προσφύγων. Ευφυέστατο, ζωηρό σπούδασε Φιλολογία στο Αριστοτέλειο, δούλεψε βιβλιοθηκάριος, εκδότης κι η ‘‘∆ιαγώνιός’’ του, άφησε εποχή.
– Γράφω, γράφω, έχω γράψει τόσα βιβλία πολλά, εντάξει δεν µπορούν όλα να είναι καλά. Κάποια όµως θα είναι, δεν θα είναι; Έλεγε αφοπλιστικά. Η αγάπη του για τον Τσιτσάνη, είναι γνωστή.
Ενθυµούµαι δυο τουλάχιστον παρουσιάσεις. Με τον Χατζηδάκη οι σχέσεις του, ‘‘αµφιλεγόµενες’’.
– ∆εν µου αρέσει ο Χατζηδάκης, όχι, δεν µου αρέσει. Είναι ζήτηµα γούστου. Μα, του λέει ο δηµοσιογράφος στη συνέντευξη, στον Μάνο υποκλίνεται η µισή υφήλιος!… Πώς το λέτε αυτό το πράγµα;
– Ε, ένας να µην υποκλίνεται, δεν πειράζει.
Σκέψου τον Ελληνικό Πολιτισµό, να θαυµάζουν λέει εµένα και την Κική ∆ηµουλά, συνεχίζει σκανδαλωδώς! Έτσι δυο – τρεις κουβέντες άναρχα, ότι θυµούµαι… Επιθυµώ πάντως να χαιρετίσω αυτό το τροµερό, δύσκολο και «αστρόλογο παιδί» και µετά να γράψω µιαν… αµαρτία του! Ποτέ δεν ξεχνώ κάµποσους, οξύτατης επιρροής, στίχους που σηµαδεύουν την καρδιά µε την προσπόριση του Μέλους, και βέβαια ερµηνεία ζηλευτή.
«Έλα ν’ ανταλλάξουµε κορµί και µοναξιά».
«Σαν τους αριστερούς σας αγαπώ αδέρφια µου κι αυτά κι εµείς, διαρκώς κατατρεγµένοι».
«Κάνε το σώµα µου φωλιά, για κάθε σου µεράκι».
Νυχτερινό
«Αίµα στη χλαίνη, αίµα στο χορτάρι, αίµα στο επικίνδυνο φεγγάρι.
Θα χαθεί αίµα το επικίνδυνο φεγγάρι.
Μα στην καθηµερινή σου χλαίνη, άνθος αµάραντος, το αίµα µου θα µείνει».
Επίµετρο: Εγώ αφιερώνω τον χαιρετισµό µου στην «βουρκωµένη έµπνευση» που οδήγησε το χέρι του και έγραψε εκείνη την «Ενός λεπτού σιγή για τους απεγνωσµένους»…
Είναι ο κορυφαίος στίχος που ξέρω, για την ενσυναίσθηση και την αλληλεγγύη.
