Τα καλύτερα έρχονται όταν…

Έχετε ακούσει που λένε ότι «τα καλύτερα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις;». Εγώ το άκουγα συχνά. Το είχα πιστέψει κιόλας. Έτσι γίνεται όταν ψάχνεις από κάπου να πιαστείς. Πιστεύεις. Και περιμένεις. Και επιμένεις. Και υπομένεις. Ως που μια μέρα, δεν αντέχεις πια. Και φεύγεις.
Και κει που είσαι προδομένος, πληγωμένος, απογοητευμένος και λες «δεν είναι για μένα αυτά, αποχωρώ», τσουπ! Να το και σκάει μπροστά σου. Κι άντε να σε δω τι θα κάνεις!
Γιατί η εξυπνάδα εκεί φαίνεται… Οχι να αντιδράσεις όταν όλα πάνε καλά και απλά χρειάζεται να πάρεις ένα ρίσκο στην πορεία σου, αλλά όταν έχεις χάσει στον δρόμο την ελπίδα σου και αυτή σε ξαναβρίσκει από μόνη και μπαστακώνεται στους ώμους σου, φωνάζοντας να την πάρεις μαζί σου! Εμ… για να σε δω τώρα!!
Φοβάσαι, ναι φοβάσαι… Και από αντίδραση, βρίσκεις καινούργια εμπόδια, έτσι για να αποφύγεις νέες απογοητεύσεις. Είναι πολύ πιο εύκολο να σταματήσει κάτι πριν καν αρχίσει… Πιο ανώδυνο, πώς να το πω; Αλλά πόσο ευφυές είναι να απομακρύνεις το ουσιαστικό από δίπλα σου; Το στοργικό, αυτό που σε νοιάζεται και το δείχνει;
Είναι που δεν έχεις συνηθίσει μάλλον… Ναι, μάλλον. Αλλά μήπως θα έπρεπε; Απλά αναρωτιέμαι: τι κακό μπορεί να έχει η στοργή; η φροντίδα; μια αγκαλιά;
Εκεί να τα περιμένετε τα όμορφα. Όταν είστε έτοιμοι να τα δεχθείτε. Γιατί αυτά, συμβαίνουν καθημερινά. Αλλά λίγο το τρέξιμο, λίγο οι υποχρεώσεις, λίγο το νέφος, δε διακρίνονται εύκολα. Τότε όμως, μετά το πολύ κλάμα, που τα μάτια έχουν καθαρίσει, τότε είναι η κατάλληλη στιγμή για να τα διακρίνεις.
Γιατί χωρίς να ’χεις κλάψει πριν, πόσο όμορφα να σου φανούν; Σα δεδομένα δείχνουν. Αμ δε… Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Οταν τα χάσεις, το καταλαβαίνεις. Γι’ αυτό και όταν τα ξαναβρείς, άρπαξέ τα!! Μάλλον θα είναι και τα καλύτερα που περίμενες πάντα να ’ρθουν!