Η κατάσταση στην Ελλάδα μοιάζει με την κατάσταση ενός ασθενή που έκανε μια πολύ σοβαρή εγχείρηση και τώρα πρέπει να σηκωθεί από το κρεβάτι και να περπατήσει.
Θα κάνει δυο – τρία βήματα και μετά θα κουραστεί και θα πρέπει να πάει ο νοσοκόμος να τον καθίσει.
Οπως θα διαπιστώσετε τα βήματα που κάνουμε για τη νέα πραγματικότητα είναι μουδιασμένα και δειλά. Καλώς συμβαίνει αυτό, γιατί μέσα στην πιο μεγάλη κρίση τώρα “δοκιμάζουμε τα νερά”.
Παρότι για το άνοιγμα των σχολείων ξεκίνησε ήδη ένας αδόκιμος λόγος και αντίλογος, νομίζω ότι είναι ένα τεράστιο εγχείρημα τα οποίο θα κριθεί στην πράξη. Οι ενστάσεις που κατατίθενται έχουν μια λογική, παρά ταύτα πιστεύω ότι η κυβέρνηση το έχει οργανώσει καλά. Αν δεν εφαρμοστεί το σχέδιο για τα σχολεία, με τι πρακτικές θα τα ανοίξουμε τον Σεπτέμβριο; Στα τυφλά; Γι’ αυτό καλύτερα να μασούν, όσοι βιάζονται, τσιχλόφουσκα.
Δεν ξέρω τι κατάφερε και τι δεν κατάφερε η Ελλάδα. Εκείνο το οποίο ξέρω είναι ότι το πρώτο σχέδιο το αγκάλιασε η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας. Και αυτή η σύμπλευση το κατάστησε επιτυχημένο.
Φαντάζομαι ότι κανείς δεν ήθελε να αφήσουν μόνους τους γερόντους οι υπεύθυνοι στους οίκους ευγηρίας και να πεθάνουν αβοήθητοι, όπως συνέβη σε άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες. Προδήλως αυτό το μεταίχμιο μετάβασης που βρισκόμαστε σήμερα, είναι το πιο κορυφαίο στοίχημα των τελευταίων 50 ετών.
Πάμε λίγο παρακάτω. Θα ήθελα να κάνω μια κυνική ερώτηση: Η Ιταλία, η Ιαπωνία, η Γαλλία δεν έχoυν τις ίδιες αβεβαιότητες και τα ίδια ερωτήματα με εμάς. Πρόσφατα η Γερμανία μετάνοιωσε για την χαλάρωση των μέτρων.
Ο Γ. Ζαμπέτας έλεγε ότι «όλοι στην ίδια σκάφη πλένουμε τα ρούχα μας». Γι’ αυτό υπομονή, για να μην φτάσουμε στον τραγέλαφο της Τουρκίας των 4,4 εκατομμυρίων ανέργων και των συσσιτίων της Αμερικής.
