Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Στην οδό Β. Κορνάρου… κατοικεί χρόνια τώρα, η Βάσω

Γνωρίζουμε -οι γείτονες- πόσο αγαπά τα ζωάκια της, τα φροντίζει και τα εμπιστεύεται. Δεν είχαμε, όμως καταλάβει τι μυστικά κρατούσε φυλακισμένα στην ψυχή της, τι έγνοιες στο νου της και πόσο επιδέξια, ταλαντούχα μπορούσε να φανεί αν ξεκλείδωνε αυτή την ψυχή. Αν άφηνε ν’ απλωθεί, αβίαστα, απλόχερα, ν’ αγκαλιάσει τους τοίχους των σπιτιών αυτού του δρόμου που, πριν ένα χρόνο, είχε ολοκληρωθεί η αναμόρφωσή του και έπαψαν οι παγίδες, που προκάλεσαν σοβαρά ατυχήματα, να υπάρχουν.
Τον καλλωπισμό ανέλαβε ολοκληρωτικά η διακριτική, λιγομίλητη μα πάντα χαμογελαστή γειτόνισσα.
Έφτασε να στολιστεί, όλος ο δρόμος, όπου επέτρεψαν ιδιοκτήτες, με ζωγραφιές λουλουδιών γνωστών και αγαπημένων αντικειμένων – συμβόλων, ζώων (δείχνουν πόσο αγαπάει αυτό το είδος) και αντικρίζοντας το βλέμμα τους, διαβάζεις την αλήθεια τους. Ό,τι καθορίζει τη μοναδικότητα της ύπαρξής τους, την ανάγκη εξάρτησης από τον άνθρωπο που συχνά τα εγκαταλείπει, τα βασανίζει, τ’ απαξιώνει.
Χρώματα… χρώματα που αναδίδουν αρώματα. Σχήματα, που παραπέμπουν, ίσως, σε άλλη εποχή τους μεγαλύτερους και απελευθερώνουν ομορφιά που πότε αχνοφαίνεται και άλλοτε προκαλεί να την προσέξει κάποιος, να πλησιάσει, να την φωτογραφίσει με το κινητό, να την σχολιάσει.
Δεν παρέλειψε αναφορά η Βάσω, στο υδάτινο στοιχείο, στη θάλασσα και τον κόσμο της, τη ζωή της. Ό,τι υπάρχει στο βυθό. Κοράλλια, ψάρια και ό,τι άλλο τη δονεί και τη ζωντανεύει.
Δεν μ’ ενδιαφέρει αν η ομορφιά που απολαμβάνω είναι έξω από φόρμες και αυστηρούς κανόνες συμμετρίας, αφού έτσι ή αλλιώς είναι αναμφισβήτητη. Μπορεί στην ηλικία μου, με την τωρινή μου συναισθηματική κατάσταση, να μην νιώθω την απόλυτη ευτυχία στο αντίκρυσμά τους. Νιώθω, όμως, συγκίνηση από μία απλή διαπίστωση. Ό,τι έκανε η Βάσω, χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς ευνοϊκές ανακοινώσεις προπομπών, προστασία φορέων ή επωνύμων, ήταν δώρο ψυχής.
Κατέθεσε αγάπη, σεβασμό, αισιοδοξία, διαμηνύοντας πως μέσα σε μία εποχή δύσκολη, όπου έννοιες και φυσικές αξίες υποχώρησαν για να κυριαρχήσουν σύμβολα άκρα του υλισμού, απάνθρωπης ανισότητας στις κοινωνίες του κόσμου και κακοδιαχείριση των δικαιωμάτων τους, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι. Υπάρχουν ευτυχώς, κάποιοι που γνωρίζουν πως το αντίδοτο στον ψυχικό πόνο -ανυπόφορος αυτός ο πόνος- είναι ένα χαμόγελο από την καρδιά, μια ομολογία από την ψυχή, μία προσφορά από το περίσσευμα της αγάπης που μπορεί να μας κατακλύζει, αν πιστεύουμε πως δεν χάθηκαν, δεν βάλτωσαν όλα σ’ αυτή τη ζωή που για πολλούς είναι μία δοκιμασία ατέλειωτη.
Αυτή η διαπίστωση με παρακινεί να ελπίζω πως κάποτε οι συνειδήσεις θ’ αφυπνιστούν για καλό.
Θέλω να ευχηθώ στη Βάσω, καλή, δημιουργική χρονιά με υγεία. Χρόνια πολλά για την γιορτή της και πολλή επιτυχία στο έργο της στο Παιδιατρικό Ν.Χ., για να χαρούν τα παιδιά…

Ανδρεάδη Παναγιώτα


Ακολουθήστε τα Χανιώτικα Νέα στο Google News στο Facebook και στο Twitter.

Δημοφιλή άρθρα

Αφήστε ένα σχόλιο

Please enter your comment!
Please enter your name here

Εντός εκτός και επί τα αυτά

Μικρές αγγελίες

aggelies

Βήμα στον αναγνώστη

Στείλτε μας φωτό και video ή κάντε μία καταγγελία

Συμπληρώστε τη φόρμα

Ειδήσεις

Χρήσιμα