«H προσπάθεια κυριαρχίας της Χριστιανικής Δύσης στις προσοδοφόρες περιοχές και στους εμπορικούς δρόμους της ανατολικής Μεσογείου και της Εγγύς Ανατολής έχει μακραίωνη ιστορία…
Είτε ως ιερός πόλεμος για την “απελευθέρωση των Αγίων Τόπων” από τους άπιστους μουσουλμάνους είτε ως τυχοδιωχτικές εκστρατίες, μισθοφόρων, οι σταυροφορίες ήταν ένα παιχνίδι εξουσίας και πλούτου με προκάλυμμα την Πίστη. Για σχεδόν τρεισήμισι αιώνες, από την πρώτη “σταυροφορία του λαού”, το 1096 έως τις τελευταίες του 14ου και 15ου αιώνα, ορδές θρησκόληπτων Χριστιανών διέτρεχαν Ευρώπη Βυζάντιο και Μέση Ανατολή, να ξανακάνουν την Ιερουσαλήμ Χριστιανική…
Χωρικοί, ιππότες, βασιλιάδες, όπως ο Φίλιππος Β’ της Γαλλίας και ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος της Αγγλίας, προκαθήμενοι της Καθολικής Εκκλησίας και επίσκοποι, ανέλαβαν το “ιερό” καθήκον να υπερασπιστούν τη Χριστιανοσύνη στην Ανατολή… και τους Αγίους Τόπους… υπό την επιβολή τους…
…Η τέταρτη σταυροφορία διέλυσε οποιοδήποτε πρόσχημα θρησκευτικότητας… Οι σταυροφόροι λοξοδρόμησαν από τον ιερό σκοπό τους περί του Χριστιανικού κόσμου της Ανατολής, και βρέθηκαν πολιορκητές των τειχών της Βασιλεύουσας. Την Άλωση, ακολούθησε φοβερή βία και τα εδάφη του Βυζαντίου διαμοιράστηκαν σε βασίλεια και πριγκιπάτα ενώ τη μερίδα του λέοντος έλαβε η Βενετία που τα διατήρησε έως την πτώση της, τέλη 18ου αιώνα.
…Καθώς οι ιεροί τόποι άλλαζαν συνεχώς χέρια, μοναστικά τάγματα, στην ουσία πολυεθνικές εταιρείες, όπως οι Ιωαννίτες και Ναΐτες ιππότες, διαχειρίζονταν με παπική βούλα και νέμονταν λάφυρα του ιερού πολέμου αποκομίζοντας τεράστια κέρδη για τα μέλη τους και τους προστάτες τους».
Υ.Γ. Το άρθρο της Βασιλικής Λάζου στο αφιέρωμα σε Αθηναϊκή εφημερίδα, το οποίο και αντέγραψα ως έχει…
