“Στα πεταχτά”

«Πεταχτά, αλλά όχι πρόχειρα.
Σύντομα, αλλά περιεκτικά.
Συνεχής προσέγγιση στον πολιτισμό, στην ποίηση, στη λογοτεχνία από το Βαγγέλη Κακατσάκη…
…Μας κλέβουν… καθημερινά το χρόνο μας, μας προβάλλουν υποπροϊόντα πληροφόρησης και πολιτισμού.  Κι εμείς, πρέπει να αντισταθούμε….(σ. 7), γράφει ο στυλοβάτης του πολιτισμού, χρόνια πάμπολλα τώρα, ο Γιάννης Γαρεδάκης για τα ¨Πεταχτά¨ του πολυγραφότατου στοχαστή Βαγγέλη Κακατσάκη. Τα λέει όχι μόνο για τα επιλεγμένα κείμενα του τελευταίου βιβλίου του, μα για όλα τα ανάλεκτα κι ορθά που διαβάζουμε, ναι τα διαβάζουμε, στα Χανιώτικα Νέα τέσσερεις φορές την εβδομάδα. «Χώρια τ’ άλλα», όπως λέει κι ο ίδιος στον αντιπρόλογό του, στο ομώνυμο βιβλίο που κυκλοφορεί εδώ και λίγο καιρό σε εκδόσεις του Κοινωφελούς Ιδρύματος “Αγία Σοφία” και με τη χορηγία του ιδρυτή των Χανιώτικων Νέων Γιάννη Γαρεδάκη (Τι άλλο, αλήθεια, θα μας προσφέρει αυτός ο άνθρωπος, αναρωτιέμαι, κι ωχριώ για την απραγία μου.) μα για όλα τα αναρίθμητα που τέσσερεις φορές την εβδομάδα, (πάνω από διακόσια το χρόνο, τόσα δεν είναι Βαγγέλη;) διαβάζουμε στα “Χανιώτικα” μας “Νέα”. Εκεί, «“Τα πάντα όλα” έχουν θέση…», κι υστερνά, ο δημιουργός των, χαίρεται που
«ο δικός του χαρταετός
έσπασε το λεπτό σπάγκο,
που τον είχε δέσει,
κι έμεινε ελεύθερος.
Έτσι έπαψε πια
να του ανήκει.
Τώρα
τον αγαπάει περισσότερο» (σ. 9-10)
Οι ευχές μου σμίγουν με του Ηλία  Σταματάκη τη μαντινάδα:
«Γίνανε κάποια πεταχτά, ένα βιβλίο δώρο,
και να ’στε φίλοι σίγουροι, ότι θα κάμει ντόρο». (σ. 10)
Κι αναρωτιέμαι, πώς, μαθές, διάλεξε μερικά από τα διαλεχτά “Πεταχτά” του και τα έβγαλε σε βιβλίο που, «Μια κουβέντα είναι το “αμ έπος αμ έργον”…».
Κι ήρθε συμπορευτής ψυχής και τέχνης του ο άξιος σκιτσογράφος των “Χανιώτικων” Μπάμπης Καγιάς με το μήνυμα της αλληλεγγύης στο εξώφυλλο και σκίτσα εύστοχα, εύπεπτα και καυτερά. Είναι να τα χαίρεσαι όλα, μα πυκνοσταματώ στη σελίδα 43 και πικρογελώ, με την αγαρποχοντρή του Μνημονίου που κρατά στον αέρα και ζουλάει ασφυχτικά το φουκαρά Έλληνα και του λέει ερωτιάρικα ή απειλητικά: «Και τώρα, τα… δυο μας!».
Κλείνω τα μάτια και θωρώ το Βαγγέλη που,
Αρχίζει το απόβραδο, ψάχνει, γράφει, ξενυχτά,
μας τα σερβίρει σύναυγα, άψε – σβήσε, “Πεταχτά”.
Κι ακούω τον, να βοά εν τη ερήμω,  «…η πολιτική πέθανε. Η οικονομία πεθαίνει. Οι κυβερνώντες πέφτουν, αλλά η λιτότητα μένει…». (Σ. 42), γιατί εξόν τα άλλα, ο Βαγγέλης,
Ντρέτος είναι και καυστικός, τίποτα δεν αφήνει,
παινεύει και κατηγορεί, κι ό,τ’ ήθελε ας γίνει.
Και περγελά την κατάντια μας και στις «…παρελάσεις μετ’ εμποδίων ή επεισόδια μετά παρελάσεων. Και το ένα σωστό, και το άλλο σωστό. Δεν καταπίνεται με τίποτα το χάπι του μνημονίου. Παραείναι πικρό» (σ. 51)  Μα για να μας το χρυσώσει το χάπι, σερβίρει κι επιδόρπιο: «…το κερασάκι στην τούρτα είναι η λίστα Λαγκάρντ… Θα λάμψει η αλήθεια;  (σ. 180), αναρωτιέται δυο μέρες πριν ξημερώσει το 2013… Και δεν σταματά εδώ, γιατί ο Βαγγέλης ξέρεις, πως με…
Ρητά, πεζά, ποιήματα, για όλους μας μιλάει,
κι όποιος του στείλ’ ένα χαρτί, χατίρι δεν χαλάει.
Ας πούμε, για τα αθλητικά, κάπου φιλοξενεί τον σταυράδερφο Εννιαχωριανό:
«Στην Εθνική ο Πλατανιάς, βγήκε κατηγορία
και θα βρεθεί αντίπαλος, του χρόνου με θηρία» (σ. 98).
Κάθε του “Πεταχτό” και ζουμερό, με ποίηση, δικιά του ή όχι, μας διδάσκει, μας προβληματίζει σαν με του καλού φίλου Δημήτρη Κακαβελάκη τις ανευρέσεις:
«Οι ανευρέσεις ξεπηγάζουν
σχηματισμούς μάχης
κοντανασαίματα ψωμιού
λιγόστεμα φυλωμάτων…» του (σ. 108)
Μύχια αισθήματα πέμπει και συναγροικούμαστε σφαιρικά την όποια ψυχική του αναστάτωση η γαλήνη.
Κι υποκλίνομαί σου, Βαγγέλη, για την αγάπη και λατρεία σου όταν την είδες πάλι. …Κι ύστερα έγειρε το μικρό, σαν πορτοκάλι, κεφαλάκι της και κοιμήθηκε. Σ’ ευχαριστώ που δεν με ξεχνάς, μάνα και μ’ επισκέφτεσαι στον ύπνο μου…. (σ. 98).
Ας είναι τούτο το ταπεινό κειμενάκι πρόσφορο σεβασμού στη μνήμη της.