Με απλωμένη την αρίδα σε μια ξαπλώστρα, από αυτές τις τόσο συζητημένες και ακαλαίσθητες μα και τόσο βολικές, κοιτάζω μπροστά μου και καταγράφω τις μικρές ιστορίες που διαδραματίζονται στο ακρογιάλι.
Νέοι από όλον τον κόσμο επιδεικνύουν καλλίγραμμα κορμιά με παντός είδους μοντέλα μαγιό και ρούχων.
Μαμάδες βουτάνε με προσοχή παιδάκια στην ταραγμένη θάλασσα και γελάνε με τις γκριμάτσες που κάνουν καθώς το κύμα σκάει και περιλούζει τα προσωπάκια τους.
Σήμερα παρουσιάστηκε στην παραλία και μια «σκυλομαμά». Δεμένο πάνω στο ζωντανό ένα σωσίβιο, καλύτερα προστατευμένο και από παιδί πλατσουρίζει πανευτυχές και κόβει χιλιόμετρα στην άμμο καθώς η αφεντικίνα του και οι φίλες της του πετούν ένα πλαστικό μπαλάκι. Αυτό φιλότιμα τρέχει, το πιάνει και πάντα το επιστρέφει.
Κάποιοι προτιμούν να μας δείχνουν με καμάρι τους μυς, τα τατουάζ και τα παντός είδους προσόντα τους.
Πίσω μου κάποιοι νέοι κουβεντιάζουν για τις διακοπές τους που ξεκίνησαν σήμερα από τούτη δω την παραλία της πόλης μας.
Παιδιά κυλιούνται στην άμμο και κάποια άλλα κουβαλάνε νερό με τα κουβαδάκια και χτίζουν αυτοσχέδια κάστρα στην άμμο.
Εικόνες ειδυλλιακής καθημερινής καλοκαιρινής ζωής. Έχωμε την τύχη να ζούμε σ αυτήν την ευλογημένη και πανέμορφη χώρα που μας δίνει το δικαίωμα να απολαμβάνωμε τέτοιου είδους σκηνές.
Κάθε χρόνο η απάντησή σε φίλους που με επιμονή ρωτάνε πού θα πάω για διακοπές αυτό το καλοκαίρι, είναι η ίδια. Τώρα κάνουμε διακοπές στα Χανιά. Υπάρχει καλύτερος και ομορφότερος τόπος;
Κοιτάζω, που λέτε, αυτή την πολύχρωμη εικόνα που εγώ αυθαιρέτως ονοματίζω κοινωνία της θάλασσας. Μια μικρογραφία της έξω κοινωνίας είναι. Και όπως και η μεγαλύτερη έχει κι αυτή πολλές πλευρές, όχι μόνο χαρούμενες και γελαστές.
Μέσα στην γενική ευφορία πιάνεις που και που, να εκτυλίσσονται καυγαδάκια και συναφή δράματα. Με ασήμαντη αφορμή ως συνήθως. Αλλά καταλαβαίνεις ότι τούτη δω η γειτνίαση, το υπερβολικό σίμωμα –ημέρες που τις περνάς κατάμονος με τον σύντροφό σου πολύ κοντά και χωρίς άλλους εξωτερικούς παράγοντες όπως η δουλειά και η καθημερινότητα να σε επηρεάζουν- σε φτάνουν συχνά στα όρια σου. Οπότε οι κόντρες κι οι αψιμαχίες είναι μέσα στο πρόγραμμα.
Παρατηρείς κάποια ζευγάρια που κολυμπούν μαζί και όμως δε ανταλλάσσουν κουβέντα μεταξύ τους. Μόνο εχθρικά βλέμματα. Απορείς. Γιατί άραγε συνυπάρχουν;
Πιο πέρα βλέπεις κάποιους άλλους, ηλικιωμένους ως επί το πλείστον, να κρατιούνται τρυφερά από το χέρι να βοηθούν και να στηρίζουν ο ένας τον άλλο στις κακοτοπιές της παραλίας όπως ακριβώς φαντάζεσαι ότι θα κάνουν και στην ζωή.
Από δίπλα να και γονείς με τα παιδιά τους. Άλλοι στην τσίτα υπερπροστατευτικοί να τα έχουν από κοντά. Να τα κυνηγούν και να μην τα αφήνουν να χαρούν λίγο μόνα τους και ξέγνοιαστα. Κι άλλοι να τα έχουν αμολυτά να παίζουν όπου τα οδηγεί η φαντασία τους. Άλλοι να κολυμπούν να κουβεντιάζουν και να επικοινωνούν μαζί τους και άλλοι αδιάφοροι να ασχολούνται μόνο με τον εαυτό τους.
Πουλητάδες να διαφημίζουν την πραμάτεια τους. Κινέζοι που κάνουν μασάζ. Μαύροι που επιδεικνύουν ρούχα και παντός είδους αξεσουάρ για την θάλασσα. Σκέφτομαι μήπως κάποιο από αυτά τα παιδιά της παραλίας μπορεί να γίνει ένας αυριανός Αντετοκούμπο.
Θυμάμαι άλλες διακοπές περασμένων χρόνων και αποζητώ τους ανθρώπους που λείπουν. Δεν θρηνώ. Πάντα υπάρχουν οι αναμνήσεις από την κοινή ζωή. Αλλά κάπου σα να διακρίνω μια σκιά ή να ακούω έναν ήχο που τους θυμίζει. Κι αναρωτιέμαι μήπως δεν χάρηκα όσο έπρεπε τις ώρες που ήμουν μαζί τους. Μήπως άφησα να περάσουν στιγμές ανεκμετάλλευτες. Μήπως θα μπορούσα να κερδίσω περισσότερα από την σοφία τους.
Και πάνω από όλα ο ήχος από μια γεννήτρια μας θυμίζει ότι μέσα σε όλην αυτήν την ξεγνοιασιά υπάρχουν και κάποιοι που δουλεύουν και μάλιστα πολύ σκληρά, για να μπορούν άλλοι να ξεκουράζονται και να απολαμβάνουν.
Εικόνες Ελληνικού καλοκαιριού. Όμορφες. Ξέγνοιαστες. Μαζί σκληρές και κοπιαστικές.
Μπεμπλιδάκη Αγγελική
O φίλος μου ο ταξιδιώτης
Όταν ήταν να έρθει εδώ, η χαρά του πρώτου ταξιδιού ήταν ανάμεικτη με ίχνη άγχους και φόβου. Ένας γείτονάς του τού είπε να μην τα παίρνει πολύ βαριά. « Ένα καλό παιδί που ξέρουμε, θα σε περιμένει…!» Κι έτσι, συναντηθήκαμε για πρώτη φορά. Με κείνο το σακίδιο που θυμίζει χαμάληδες μιας άλλης εποχής! Του άρπαξα τον σάκο για να χαλαρώσει λίγο και να αισθανθεί ότι έχει βοήθεια! Έκπληκτος διαπίστωσα ότι ήταν τόσο ελαφρύς σχεδόν χωρίς βάρος.
-Βρε! Τι έχεις μέσα; Τίποτα; Ούτε ένα δωράκι;
-Έφερα μαζί μου ένα ζευγάρι παπούτσια, μία φωτογραφία τής συγχωρεμένης της μάνας μου και… όνειρα. Μόνο αυτά χωρούσαν στο σακίδιο μου.
Τον φιλοξένησα λίγες μέρες, κάναμε μαζί τις πρώτες βόλτες…
-Εντάξει, τώρα θα προσπαθήσω μόνος μου.
-Όποτε θέλεις, εδώ θα είμαι!…
Στα μάτια του είδα όλη την υπερηφάνεια του κόσμου και την αγνότητα του χιονιού που σκέπαζε τα βουνά του χωριού του… Και τα χρόνια πέρασαν, ποτέ δεν ξαναμιλήσαμε για κείνες τις πρώτες βόλτες, για κείνο το άδειο σακίδιο.
Μια μέρα, μου είπε ότι φεύγει… Και γύρω από ένα τραπέζι γεμάτο τοπικά παραδοσιακά εδέσματα, μιλούσε όλη τη νύχτα… Την επομένη, χωρίς ίχνος αγρύπνιας, πήγαμε στο λιμάνι… Τη στιγμή που πήγε ν’ αφήσειτο σακίδιό του για να βγάλει εισιτήριο, άρπαξα το σακίδιο για να τον βοηθήσω, όπως την ημέρα που ήρθε…
-Βρε! Τι έχεις μέσα; Τίποτα; Ούτε ένα δωράκι;
-Έχω ένα ζευγάρι παπούτσια, μια φωτογραφία τής συγχωρεμένης της μάνας μου και… δάκρυα… μόνο αυτά χωρούσαν στο σακίδιό μου.
-Και τα όνειρα; Τι απέγιναν;
-Άχυρο… Και κανείς δεν παίρνει άχυρο για παρέα στο ταξίδι…
Περίμενα να με πάρει ότι έφτασε. Τίποτα… Δεν ξέρω πού είναι, ούτε τι απέγινε… Δεν πιστεύω ότι δεν θέλει να μου πει, ούτε θέλω να σκέφτομαι απαισιόδοξα… Περιμένω. Έτσι απλά.
Η ζωή και η πραγματικότητα του ταξιδιώτη, ναι, του ταξιδιώτη—δυσκολεύομαι με τη λέξη «μετανάστης» και ακόμα περισσότερο με το «πρόσφυγας»—η ζωή του είναι γεμάτη. Είτε με χαρά, είτε με λύπη, είναι γεμάτη. Είτε με δάκρυα, είτε με χαμόγελα, είναι αξιόλογη, είτε με όνειρα είτε με άχυρα, είναι δύσκολη. Είτε με επιτυχίες, είτε με αποτυχίες είναι πικρή… Η ζωή του μού θυμίζει ένα παιχνίδι που παίζαμε παλιά: ποιος θ’ανέβει πιο ψηλά στον πλάτανο, εκεί στο περιβόλι για να ρίξει ένα σταφύλι κάτω στον φίλο του. Πόσο ψηλά μπορούσες ν’ ανέβεις και σε πόσο καλή κατάσταση ήταν το σταφύλι όταν έφτανε κάτω. Τι ισορροπία χρειάζεται αυτή η ζωή για να πας ψηλά και να βρεις ένα καλό σταφύλι και τι τυχερός που είσαι όταν οι άνθρωποι που παίζουν στην πλευρά σου, συνεργάζονται για την επιτυχία σου, την επιτυχία σας…
Χθες, ήρθε ένα γράμμα από τον φίλο μου τον ταξιδιώτη… Η ημερομηνία ήταν αρκετά παλιά… Δεν το είχε στείλει ο ίδιος, μία φράση μόνο: Πες όλα όσα σου είπα…
Κι αυτό θα κάνω, φίλε μου.
Ηλίας Ναιμ Γαττάς
Γιατροί του Κόσμου
Μετά από καταγγελία στο Ηράκλειο Κρήτης για την εκμετάλλευση του ονόματός μας από επιτήδειους για ίδιον όφελος, οι Γιατροί του Κόσμου ανακοινώνουμε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι ουδέποτε πραγματοποιήσαμε ούτε πραγματοποιούμε ερανική εκστρατεία πόρτα – πόρτα, είτε για χρηματική ενίσχυση των σκοπών της οργάνωσης είτε για ενίσχυση σε είδη πρώτης ανάγκης.
Οι Γιατροί του Κόσμου δεχόμαστε αποκλειστικά δωρεές στα γραφεία μας ή μέσω τραπεζικών λογαριασμών για λόγους διαφάνειας, δρώντας πάντοτε με αξιοπρέπεια, σεβασμό και διακριτικότητα.
Οι Γιατροί του Κόσμου, απευθύνουμε θερμή παράκληση σε όλους τους πολίτες που τυχόν θα δεχτούν επίσκεψη κατ’ οίκον από ανθρώπους που ισχυρίζονται ότι μας εκπροσωπούν, να ΜΗΝ δίνουν οποιαδήποτε βοήθεια, αλλά να ειδοποιούν την άμεση δράση ή να καλέσουν άμεσα στα γραφεία μας.
Γιατροί του Κόσμου στηρίζουν την Ράκετε
«Αποφάσισα να μπω στο λιμάνι. Γνωρίζω τι διακινδυνεύω, όμως οι δυνάμεις των 42 ναυαγών φθάνουν στο έσχατο σημείο τους κι εγώ θα τους μεταφέρω κάπου ασφαλώς», διεμήνυσε η πλοίαρχος Ράκετε, όπως μετέδωσαν τα ιταλικά ΜΜΕ. Η στάση της -σύμφωνη με τις αρχές του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης- πυροδότησε την αντίδραση ενός άλλου “καπετάνιου”, του Μ. Σαλβίνι, ο οποίος στο Facebook την κατήγγειλε ως «ψευτοπαληκαρού, που παίζει πολιτικά παιγνίδια στις πλάτες των μεταναστών» και προειδοποίησε πως «όποιος σφάλλει, πληρώνει».
Το δικαίωμα στην ζωή και την αξιοπρέπεια ωστόσο δεν αποτιμάται με όρους σωστού και λάθους αλλά με όρους καθήκοντος και προστασίας της ανθρώπινης φύσης. Ο ελλιμενισμός ταλαιπωρημένων ναυαγών, δεν είναι ζήτημα διαπραγματεύσιμο ή πολιτικό παιχνίδι δύναμης και εξουσίας. Είναι αυτονόητο, ανθρώπινο κεκτημένο.
Οι Γιατροί του Κόσμου στέκονται απέναντι στις προσπάθειες ποινικοποίησης της αλληλεγγύης οι όποιες πολλαπλασιάζονται εντός και παράλληλα με τον λόγο που αρθρώνουν κάθε λογής ξενοφοβικοί, ρατσιστές και συνομωσιολόγοι. Στεκόμαστε δίπλα στην Κάρολα και ενώνουμε για μια ακόμα φορά την φωνή και τις προσπάθειές μας με εκείνους που διεκδικούν ανθρωπιστικούς διαδρόμους, διεθνή προστασία για τα θύματα συρράξεων και δίκαιη ανακατανομή των προσφύγων εντός της Ευρώπης.
Τα στατιστικά για την εβδομάδα από 24/06/2019 έως και 28/06/2019 είναι
ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΑΡΙΘΜΟΣ ΑΤΟΜΩΝ
ΕΛΛΑΔΑ 22
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ 7
ΓΕΩΡΓΙΑ 3
ΙΡΑΚ 2
ΑΛΒΑΝΙΑ 2
ΑΛΓΕΡΙΑ 2
ΣΥΡΙΑ 2
ΑΙΓΥΠΤΟΣ 1
ΣΟΥΔΑΝ 1
ΠΑΚΙΣΤΑΝ 1
ΜΠΑΓΚΛΑΝΤΕΣ 1
ΜΑΡΟΚΟ 1
ΣΥΝΟΛΟ 45