Πάντα μου πίστευα ότι οι συνήθειες του λαού μας που έχουν να κάνουν με τους νεκρούς και την μνήμη τους είναι πολύ σωστές. Απόρροια της πίστης μας, με μπόλικα εθιμικά στοιχεία που έρχονται κατευθείαν από την αρχαία Ελλάδα. Είχα την τύχη όμως, και δεν είχα ανακατευθεί ενεργά με όλο αυτό το τυπικό. Άκουγα για τρισάγια, αιτήσεις, λειτουργίες και την έκανα με χίλια. Ήταν κάτι μακριά από μένα. Εξ άλλου αυτά είναι πράγματα μόνο για τους μεγάλους. Από γιαγιάδες και πάνω. Αυτές μόνο πρέπει να ασχολούνται με τέτοια. Τα τελευταία, όμως, χρόνια μετά το θάνατο δικών μου ανθρώπων, έμαθα τις συνήθειες αυτές καλύτερα. Και από μέσα.
Βρέθηκα λοιπόν την περασμένη εβδομάδα, την παραμονή των Ψυχών στο κοιμητήρι της πόλης μας, ως όφειλα, σαν καλή συγγενής. Μετά τα σχετικά συμμαζέματα και θυμιατίσματα κατέληξα καθισμένη στο αίθριο της εκκλησίας, περιμένοντας τον εσπερινό. Παρατηρούσα τον κόσμο που περνούσε μπροστά μου. Άνθρωποι πολλοί. Μικροί, μεγάλοι, γυναίκες, άνδρες, ακόμα και παιδιά, ντυμένοι άλλοι με μαύρα κι άλλοι με παρδαλά, φορτωμένοι με πράγματα, λουλούδια και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Φέρνουν να προσφέρουν στην μνήμη των πεθαμένων τους ένα πιάτο στάρι ή λίγα κουλουράκια. Οι γυναίκες έχουν την τιμητική τους. Μέσα σ’ όλα. Μοιάζουν γεννημένες να ξέρουν τι πρέπει να κάνουν, πως πρέπει να φερθούν στην ιδιαίτερη αυτή στιγμή. Μικρές, μεγάλες, διασχίζουν με απόλυτη αυτοπεποίθηση το χώρο, γνωρίζουν ακριβώς πώς πρέπει να κινηθούν, πιο είναι το τυπικό της όλης υπόθεσης, πού και πώς να σταθούν. Ακόμα και οι πιο νέες. Λες και οι τελετές αυτές είναι περασμένες στο DNA τους. (Ίσως και να είναι). Βλέπεις νεαρότατες κοπέλες με τα τελευταίας μόδας μοντελάκια τους να συμπεριφέρονται με απόλυτη βεβαιότητα, το ίδιο, όπως και οι γιαγιάδες με τα μαύρα τσεμπέρια. Μέσα σ όλο αυτό το μελίσσι, που παραπέμπει στον θάνατο, αλλά υμνεί την ζωή υπήρξαν ορισμένες σκηνές που με άγγιξαν βαθιά.
Όπως η εικόνα της γυναίκας γνωστού επιστήμονα που καθάριζε με ιδιαίτερη σχολαστικότητα, με τα χέρια της, τον τάφο του καλού της. Τον έπλυνε, τον σκούπιζε και έμοιαζε σαν να έπλυνε και να χάιδευε έναν ζωντανό άνθρωπο. Κι όταν τέλειωσε με τα καθαρίσματα, έπιασε την ανθοδέσμη. Ένα ένα έβαζε τα λουλούδια στο βάζο σιγανά και προσεχτικά, μην τυχόν ξεφύγει κανένα φύλλο και χαλάσει την τάξη της σύνθεσης.
Όπως η εικόνα μιας νέας μοντέρνας γυναίκας που ερχόταν προς την εκκλησία κρατώντας στα χέρια ένα μοναδικό κατακόκκινο τριαντάφυλλο.
Όπως η εικόνα των νέων που περνούν δίπλα από τον τάφο του συντοπίτη μας ήρωα αεροπόρου, που χάθηκε για την πατρίδα πριν μερικά χρόνια. Κάποιοι αποθέτουν ένα λουλούδι πάνω του. Κάποιοι άλλοι περνώντας χαϊδεύουν την πέτρινη φωτογραφία. Κάποιοι τον θυμιατίζουν. Οι συμπολίτες μας με τον τρόπο τους αποτίουν φόρο τιμής.
Μα πάνω απ’ όλα συγκλονίστηκα με την εικόνα ενός παππούλη, τρεμάμενου από το πάρκινσον, λεπτού και διάφανου από τα χρόνια, που προχωρούσε μέσα σ’ όλο αυτό το πλήθος, μόνος του με μικρά μικρά βηματάκια προς το κοιμητήρι , κρατώντας στο χέρι ένα πιάτο με κόλλυβα. Τη σύντροφό του ήρθε να χαιρετήσει σκέφτηκα και ξαφνικά μες το μυαλό μου σχηματίστηκε η εικόνα του ζευγαριού. Αυτοκόλλητους τους φαντάστηκα, γεμάτους έγνοια κι αγάπη ο ένας για τον άλλο. Μόνο που η γυναίκα έφυγε νωρίτερα και έμεινε ο σύντροφός της μόνος. Κινιόταν μέσα στην κοσμοπλημμύρα, παραλογισμένος σαν μα μην ήξερε τι και πως έπρεπε να φερθεί. Αλλά πώς να μάθει τώρα στην ηλικία αυτή να πορεύεται στον δύσκολο κόσμο μας, χωρίς αυτήν;
Συγκλονίστηκα με την εικόνα αυτή ένα παραπάνω γιατί έχω έναν πολύ αγαπημένο ηλικιωμένο φίλο στην ίδια κατάσταση. Έχασε την σύντροφο μιας ζωής και τώρα δεν ξέρει πώς να διαχειριστή τη ζήση του. Τι κι αν τον έχουν από κοντά παιδιά κι εγγόνια. Αυτός τίποτα. Αρνείται να δεχτεί τον κόσμο χωρίς την καλή του.
Ζουν οι άνθρωποι, λένε οι επαΐοντες, όσο τους θυμόμαστε. Όσο τους έχωμε στον λογισμό και στην μνήμη μας. Φέρνουν σαν παράδειγμα κάποιους λαούς που την αντίστοιχη ημέρα των ψυχών αντί για να πενθούν, πάνε στα νεκροταφεία και τρώνε πάνω στους τάφους παρέα με αυτούς που την έχουν κάνει για καλύτερα μέρη. Θαυμαστή υπενθύμιση. Από τη μια να μην ξεχνάμε αυτούς που λείπουν. Και από την άλλη να θυμόμαστε. Ό,τι και να είμαστε στη ζωή μας, πλούσιοι, φτωχοί, μορφωμένοι, αγράμματοι, σπάταλοι ή μίζεροι, πολιτικοί ή πολίτες στο τέλος όλοι φεύγοντας παίρνουμε μόνο δυό μέτρα γης. Μερικές φορές ούτε κι αυτό (αν επιλέξουμε την καύση των νεκρών που είναι τώρα της μόδας). Οπότε τι είναι αυτό που θα μείνει από τον καθένα μας για τους επόμενους; Τι είναι αυτό που θα αφήσωμε σαν αποτύπωμα σε τούτη τη γη; Ποιο είναι το χρέος της ζήσης του καθενός μας;
-Μα τι είναι αυτά που γράφεις με βάζει μπροστά η φιλενάδα εξ ανατολών. Είσαι με τα καλά σου που θα πεις για τέτοια θλιβερά θέματα;
Κι εγώ πλήρους αθωότητας απαντώ.
-Γιατί δεν είναι αυτά της καθημερινότητάς μας; δεν είναι συνυφασμένη με την ζωή κι ο θάνατος. Αν ήταν κάτι τόσο στενάχωρο, δεν θα ήταν γεμάτα τα κοιμητήρια τέτοιες μέρες. Δεν το κάνωμε μόνο επειδή πρέπει. Είναι κι ένας τρόπος να θυμηθούμε. Ίσως κι ένας τρόπος ν αποδεχτούμε τον χωρισμό και την απώλεια.
Βεβαίως και δεν ξεχνάμε. Μονίμως τους κουβαλούμε μέσα μας τους ανθρώπους μας που έφυγαν. Μα η καθημερινότητα είναι πράγμα αδηφάγο. Μας παρασέρνει με τα θέλω και τα πρέπει της. Αυτές οι μέρες μας δίνουν την ευκαιρία να σταθούμε, να αναλογιστούμε και να απευθύνομε έναν χαιρετισμό σ’ αυτούς που λείπουν.
Μπεμπλιδάκη Αγγελική
Το πρώτο Φεστιβάλ Λατινικής Αμερικής θα διοργανωθεί στο περιβάλλοντα χώρο του Ζαππειου στη Αθήνα 2 και 3 Ιουνίου από τη Impetatriz Hellas και το σύλλογο Asclaye.Tο φεστιβάλ θα καλύψει η κινητή μονάδα των Γιατρών του Κόσμου για τη ασφάλεια ολων των συμμετεχόντων
Στο χώρο θα μπορείτε να γευτείτε τη παραδοσιακή κουζίνα, να χορέψετε στο ρυθμό λατιν και να ενισχύσετε το έργο των Γιατρων του Κόσμου
Γιατροί του Κόσμου
Με την αμέριστη συμπαράσταση της περιφέρειας ΑΜ-Θ ολοκληρώθηκε η αποστολή των ΓΤΚ στο δημοτικό διαμέρισμα Χρυσοχωρίου του δήμου Νέστου.
Στη συγκεκριμμένη αποστολή, η κινητή μονάδα της περιφέρειας, επισκεφθήκαν στις 23/5 τη συνοικία των ΡΟΜΑ στο Χρυσοχώρι, με παιδίατρο, διοικητικούς και το προσωπικό της “Ευνεστίας” του Δήμου Νέστου και εμβολιάσαμε 47 παιδιά ηλικίας από 6 μηνών ως 13 ετών με όλα τα απαραίτητα παιδικά εμβόλια. Τα εμβόλια ήταν δωρεά των Γιατρών του Κόσμου
Η ψήφος σας μας πηγαίνει παρακάτω.., μας δίνει τη δυνατότητα να δώσουμε και να κάνουμε περισσότερα ….
Τι σχέση έχουν οι Médecins du Monde Greece – Γιατροί του Κόσμου με τον Βραζιλιάνο άσο Cafu?
Μπείτε στο παρακάτω linkhttps://promo.bwin.gr/el/promo/s/p/general/we/whostolethecup και ψηφίστε τον ‘ΚΑΦΟΥ’! Ψηφίζοντας ΚΑΦΟΥ, ψηφίζετε υπέρ των Γιατρών του Κόσμου.
Με μόλις ένα κλικ πάνω στον Βραζιλιάνο άσσο του ποδοσφαίρου, ανώνυμα και δωρεάν, θα έχετε υποστηρίξει σημαντικά το έργο των Γιατρών του Κόσμου Ελλάδος.
ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΑΠΟ 21/5/2018 3ΩΣ ΚΑΙ 25/5/2018
ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΑΡΙΘΜΟΣ ΑΤΟΜΩΝ
ΕΛΛΑΔΑ 17
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ 13
ΜΑΡΟΚΟ 11
ΑΛΒΑΝΙΑ 5
ΙΡΑΚ 2
ΙΡΑΝ 2
ΑΙΓΥΠΤΟΣ 1
ΓΕΩΡΓΙΑ 1
ΡΟΥΜΑΝΙΑ 1
ΣΕΡΒΙΑ 1
ΣΥΡΙΑ 1
ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ 1
ΜΠΑΓΚΛΑΝΤΕΣ 1
ΓΕΡΜΑΝΙΑ 1
ΣΥΝΟΛΟ 58
