«Παιδιά κι ήντα γινήκανε του κόσμου οι αντρειωμένοι
μουδέ τσι μέσες φαίνουνται, μουδέ τσ’ αναμεσάδες
κάτω στην άκρη των ακριώ…
σίδερο πύργο κτίζουνε».
Ακούραστος, ανήσυχος, δυνατός συνεχίζει ο εκλεκτός φίλος Σήφης Ιωάν. Πετράκης να βρίσκεται στο «μετερίζι» του αγώνα, για να μην αλλοτριωθεί και να μη χαθεί η ιστορία και η παράδοση του τόπου του, της Ασή Γωνιάς Αποκορώνου και γράφει Ασηγωνιώτικα.
Τις Ιστορίες τσ’ Ασηγωνιώτικης Ρίζας τις ονομάζει «Ροζοναρίσματα» και «ροζονάρει» με τα πενήντα δύο κείμενά του στον Αποκόρωνα, στα Σφακιά, στο Ρέθεμνος, στη σκιά του Ψηλορείτη, στον Μυλοπόταμο, στην Ελεύθερνα, στη Μάνη, στα Γιάννενα, στην Αθήνα, στην Πελοπόννησο. Φέρνει χαιρετίσματα από την Μπουμπουλίνα των Σπετσών, από τη Θήβα, από τη Ρόδο, από τη Χάλκη-Χάρκη Δωδεκανήσου και από το Λονδίνο.
Παντού μεταφέρει την ιστορία, την παράδοση και τους θρύλους τσ’ Ασή Γωνιάς. Καταγράφει τα ήθη και έθιμα, τον τρόπο ζωής των Ασηγωνιωτών στο πέρασμα των αιώνων, που διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα τους, τον πολιτισμό τους, την ανθρωπιά τους. Ο συγγραφέας με τα βιβλία του κάνει «το ψυχογράφημά» τους. Αξίες που δε διδάσκονται στα πανεπιστήμια της Ελλάδας, της Ευρώπης και της Αμερικής.
Για τις Ασηγωνιώτικες ιστορίες και τα Ροζοναρίσματα τσ’ Ασηγωνιώτικης Ρίζας έχουν γράψει και θα γράψουν αρκετοί και σωστά η Σύγκλητος της Ακαδημίας Αθηνών απένειμε στον συγγραφέα τον Γ΄ έπαινο. Γλυκύτερος ήχος ο έπαινος.
Ο Σήφης Πετράκης, αδελφός του Χρήστου, ταλαντούχου και χαρισματικού συναδέλφου και φίλου από την Παιδαγωγική Ακαδημία Ηρακλείου, είναι υπερήφανος για την Ασή Γωνιά και τους Ασηγωνιώτες. Με την πένα του προβάλλει τον τόπο που γεννήθηκε και έζησε, τους ανυπότακτους, τους παλικαράδες, τους αγωνιστές συγχωριανούς του και τη συμμετοχή τους σε όλες τις επαναστάσεις του νησιού.
Αναφέροντας στα Ροζοναρίσματα ο συγγραφέας τα ονόματα των συγχωριανών του που έχουν φύγει πριν δεκάδες χρόνια και με τις φωτογραφίες τους αισθάνεται, όπως αναφέρει ο ίδιος, πως κάνει κάτι σαν μνημόσυνο σ’ αυτούς και την όμορφη εποχή τους, που δυστυχώς έφυγε μαζί τους. Νιώθει τον σεβασμό και την εκτίμησή του στους προαπελθόντες.
Σεβόμενος τον πολύτιμο χώρο των Χανιώτικων Νέων που μας φιλοξενεί παραθέτω μερικούς τίτλους, ένα μικρό δείγμα από τις αυτοτελείς ιστορίες του έργου:
• Παλιοί μαστόροι τσ’ Ασηγωνιάς, πελεκητάδες και κτίστες
• Η στέρνα στον «Πηγαδόλακκο» του Καταγοριού
• Οι Ασηγωνιώτες και οι Παπαδολάμπηδες του Αποκόρωνα
• Τα μαντρατζάκια του μιτάτου και τα κλεμμένα οζά-κανίσκια για τον γάμο
• Η αντεκδίκηση του Μπικοβαγγέλη
• Ο Μπικοκωστής «ο λαγωνάρης» σκύλος και ο Νοματάρχης
Όμορφες, αληθινές ιστορίες που διαβάζοντάς τες χαίρεσαι αλλά και λυπάσαι. Ας σημειωθεί ότι όλοι αυτοί ήταν πρώτοι και στις επαναστάσεις για να μείνει αυτός ο τόπος ελεύθερος, αυτός ο λαός αδούλωτος.
Ο δυσπρόσιτος αυτός βράχος, όπως φαίνεται και στο εξώφυλλο του βιβλίου, σε υψόμετρο 380 μέτρα, δίπλα στα Σφακιά, κοντά στο Ρέθυμνο, μακριά από τα Χανιά, κάνει τους Ασηγωνιώτες να λένε ότι είναι Σφακιανοί, Ρεθυμνιώτες, Χανιώτες. Είναι, όμως, Αποκορωνιώτες. Ο ποταμός Μουσέλας, ο Κάστελος και ο Κουρνάς το επιβεβαιώνουν και οι ίδιοι είναι περήφανοι γι’ αυτό. «Στον τόπο που μεγάλωσαν να πορπατούν αρέσει. Μοιάζει με τον παράδεισο και βρίσκονται στη μέση». Είναι μεγάλο χωριό του Αποκόρωνα, ζωντανό, διατηρημένο. Όλοι οι μετανάστες από τη δεκαετία του εξήντα, αλλά και από παλιότερα από την Αμερική, την Αυστραλία και την Ευρώπη, γύρισαν και έφεραν τους κόπους τους στην Ασή Γωνιά. Το σχολείο το γνώρισα πολυθέσιο, τις πλατείες και τις προτομές, τα καταστήματα και τις δραστηριότητές τους γνωστά από τις εκδηλώσεις που διοργανώσαμε με το Ίδρυμα Αγία Σοφία. Ο Άγιος Γεώργιος που τιμούν με τον δικό τους τρόπο τους βοηθά. «Το ποτιστήρι» γεμίζει από γιδοπρόβατα, μα και από ανθρώπους στις διάφορες εκδηλώσεις που γίνονται σ’ αυτό. Σε όλα πρώτοι οι Ασηγωνιώτες από παλιά, στην ανάπτυξη, στην ιστορία, στην παράδοση και τον πολιτισμό, με πολλούς κορυφαίους καλλιτέχνες λύρας και λαούτου.
Θα τα διαπιστώσετε όλα αυτά, θα τα ζήσετε «ροζονάροντας» στα Ροζοναρίσματα τσ’ Ασηγωνιώτικης Ρίζας του Σήφη Ιωάν. Πετράκη.
Τον ευχαριστώ για την αποστολή του βιβλίου και τον εκτιμώ πολύ για την «πορπατηξά» του.
