«∆ραχµή-δραχµή για να αγοράσεις τη µετοχή της ΑΝΕΚ»

Η φωνή του ανθρώπου στην άλλη γραµµή της τηλεφωνικής γραµµής των ‘‘Χ.ν. τρεµάµενη, αληθινά ανήσυχη, ειλικρινής και καθόλου προσποιητή… «Θέλω να σας πω κάτι… δεν είναι ρουφιανιά, είναι παράπονο. Είχα 800 µετοχές της ΑΝΕΚ και µετά αυτό που έγινε µε την Attica έγιναν 100» είναι τα λόγια του και συνεχίζει. «Είναι αµαρτία παιδιά µου. Ξέρεις πόσος κόσµος τη δεκαετία του ‘60, του ‘70 πούλησε ελιές ή άλλα υπάρχοντα, µάζεψε δραχµή µε τη δραχµή τις οικονοµίες του για να αγοράσει µετοχές, για να γίνει η εταιρεία λαϊκής βάσης; Για να αποκτήσει η Κρήτη σωστά πλοία και όχι σαπιοκάραβα που υπήρχαν τότε!» ήταν τα λόγια του µε την επισήµανση: «Παρακαλώ, γράψτε κάτι για αυτό βρε παιδιά… δεν είναι ρουφιανιά».
Πώς να εξηγήσεις στον άνθρωπο µε τους δικαιολογηµένους προβληµατισµούς πως µε την αναλογία 8 µετοχές ΑΝΕΚ προς 1 νέα µετοχή της Αttica, µε την οποία έγινε η εξαγορά της πρώτης, ήταν επόµενο πως θα έβλεπε τις 800 του µετοχές να γίνονται 100, γιατί σε ό,τι αφορά το µέρισµα, γνωρίζει καλά πως από το 2008 δεν είχε πάρει ούτε ένα ευρώ!
∆ύσκολο να αναφέρεις πως τη σύγχρονη εποχή του ολοκληρωτικού καπιταλισµού, οι κόποι, ο ιδρώτας, τα δάκρυα πολλές φορές, µετράνε µόνο όταν περνάνε µέσα από µετοχές, τραπεζικές καταθέσεις, ενέσεις ρευστότητας;
Ότι πριν από 25 χρόνια όταν η ΑΝΕΚ έµπαινε στο χρηµατιστήριο ήταν προδιαγεγραµµένη η µετέπειτα πορεία της, η γρήγορη υποβάθµιση του λαϊκού της χαρακτήρα, η ταχύτατη µετεξέλιξή της και πως η αρχική της µεγέθυνση µε τις εξαγορές των µικρότερων εταιρειών θα έφερνε αργά η γρήγορα την ενσωµάτωσή της σε κάποια µεγαλύτερη;