Σαλπάρω στ’ όνειρο με μια φρεγάδα
ορμώ σε θάλασσες λυτρωτικές.
Σαλπάρω στ’ όνειρο που ‘χ’ η Ελλάδα
για παραλίες μαγευτικές.
Με την ψυχή μου ολανοιγμένη
να μην αφήσω ούτε γωνιά,
πάω για Κέρκυρα, μετά Λευκάδα
κι ύστερα να ‘μαι Κεφαλλονιά.
Σαλπάρω στ’ όνειρο για άλλους τόπους.
Με προσκαλούνε τ’ άλλα νησιά.
Πάω για Σάμο, για Ικαρία
κι από τη Χίο στη Θηρασιά.
Σαλπάρω στ’ όνειρο για να το ζήσω.
Πάω στην Άνδρο, πάω στην Κω.
Μετά στη Σκιάθο κι από τη Νάξο
θα πιάσω πέλαο το Κρητικό.
Το πλοίο φεύγει απ’ το λιμάνι.
Το πηδάλιο στριφογυρνά.
Δεν ξέρει πια πού ν’ ακοστάρει
και γι’ άλλη ρότα τρελά γυρνά.
Θα φέρω γύρω τη Γαυδοπούλα
μη και ζηλέψει μία σταλιά.
Και περασάδα στη Σκυροπούλα
μέχρι να φτάσω στην Ηρακλειά.
Σαλπάρω στ’ όνειρο για Σαντορίνη.
Σηκώνω άγκυρα όλο χαρά.
Πάω για Σέριφο, για Μυτιλήνη
πέρα στην Κάλυμνο και τα Ψαρά.
Το πλοίο φεύγει αγκομαχώντας
ολοταχώς γι’ Άγιο Μηνά.
Μα μεσοπέλαγα πιάνει μπουρίνι
και στην Ανάφη μου το γυρνά.
Χαράζω ρότα για Σαμοθράκη
κι αν Σαλαμίνα ξάφνου βρεθώ,
σηκώνω τ’ άρμενα ευθύς για Χάλκη
κι απ’ τη λαχτάρα μου μόνο μεθώ.
Με τους νησιώτες θε να μιλήσω.
Βίρα τις άγκυρες· όρτσα πανιά.
Είμ’ ένας γείτονας δω παρακάτω
από την Κρήτη και τα Χανιά.
Ούτε σοκάκι δε θα αφήσω
να μην περάσω μία φορά.
Εκεί που ζούνε την κάθε μέρα,
μέσα στην πιάτσα, στην αγορά.
Να δω στο πρόσωπο του κάθε ντόπιου
ό,τι νιώθει κι ό,τι περνά.
Καλέ μου φίλε, βάλε να πιούμε.
Βάλε να πιούμε· η ζωή κερνά.
Σαλπάρω στ’ όνειρο που ‘χει η Ελλάδα και τα νησιά.
