ΑΝΑΡΩΤΙΕΤΑΙ η εφημερίδα “Αυγή” (9-7-23) στο Editorial της: «Πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να πάει αριστερά ή στο κέντρο; Είναι το ερώτημα που προβάλλει και θα εντείνεται το επόμενο διάστημα, ιδίως μετά την ανακοίνωση των υποψηφίων για την ηγεσία του κόμματος. Το επίδικο, ωστόσο, είναι εάν ο νέος ΣΥΡΙΖΑ θα στραφεί στην κοινωνία. Από το 2019 έως σήμερα το κόμμα μαζικοποιήθηκε, με αποκορύφωμα τη συμμετοχή στις εκλογές για την ανάδειξη του Αλέξη Τσίπρα. Η ένταξη δεκάδων χιλιάδων νέων μελών στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν καθρεφτίστηκε στην κοινωνία, στα σωματεία, στα πανεπιστήμια, στα επιμελητήρια, στους μαζικούς φορείς…».
ΑΛΛΑ, εδώ και 15 χρόνια, το συνονθύλευμα “ρευμάτων” (άλλοτε συνιστώσες) που αποτέλεσε την κομματική συνισταμένη ΣΥΡΙΖΑ είχε φυγόκεντρες τάσεις: Ο καθένας έλεγε δημόσια την άποψή του αποδεικνύοντας στην πράξη -και στο λαό- ότι δεν υπήρχε μια συντεταγμένη τακτική. Ούτε καν μια κοινά αποδεκτή “στρατηγική νίκης”. Η νίκη του 2015 που χάρισε στην “πρώτη φορά” αριστερή παράταξη την κυβέρνηση, ήταν τόσο μεθυστική, το όνομα Αλέξης Τσίπρας τόσο γοητευτικό, ώστε σήμερα, μετά τα “συντρίμια” της 26ης Ιουλίου να έχει χαθεί τελείως ο ιδεολογικός προσανατολισμός. Ο κόσμος της αριστεράς και όχι μόνο, φαίνεται πως ψήφιζε Τσίπρα και όχι ΣΥΡΙΖΑ!
“ΑΡΙΣΤΕΡΑ”, λοιπόν, ή “κέντρο”; Κι έτσι κι αλλιώς, το κόμμα για την ώρα μοιάζει με ακυβέρνητο καράβι. Ας βρεθεί πρώτα ο καπετάνιος κι έπειτα, με πυξίδα το μέλλον ας εκπονηθεί ένας ειδικός “χάρτης” σταθερού κυβερνητικού προσανατολισμού. Χωρίς διλήμματα πλοήγησης, χωρίς σκαμπανεβάσματα αλλά ψηφίζοντας το μεγάλο “Αναμορφωτή” που, με τον Αλεξανδρινό θα έλεγε:
«…Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Εχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία.
Ομως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός».
