Όπως και προηγούµενες καταχωρίσεις µου και αυτό το κείµενο το έλαβα από το λεύκωµα του 1927 “Ηρώον Χωροφυλακής”
ΥΜΝΟΣ ΠΡΟΣ ΕΝΑ ΤΙΜΗΜΕΝΟΝ ΝΕΚΡΟΝ
Μιὰ κορµοστασιὰ, ἕνας ὑψηλόσωµος λεβέντης, ένας λεοντόθυµος καὶ ὡραῖος Κρὴς ἐξ ἐκείνων τοὺς ὁποίους ὕµνησε πάντοτε ἡ Κρητικὴ Μοῦσα, µία ὡραία καὶ ἁβρὰ φυσιογνωµία ὁ ὑποµοίραρχος ∆ηµήτριος Λαµπαθάκης, ὅστις περιέκλειεν ἐν τῇ γενναίᾳ ψυχῇ του ἄφθαστον τὴν ἀγάπην πρὸς τοὺς φίλους του καὶ ἀνεξάντλητον τὴν ἀνεξικακίαν πρὸς τοὺς ἐχθρούς του, δὲν ὑπάρχει πλέον ἐν τῇ ζωῇ.
Ἔσβυσε µίαν ὡραίαν νύκτα θερινὴν ὡς διάττων ἀστήρ, µακρὰν τῶν φίλων καὶ συγγενῶν του, µίαν νύκτα σεληνόφωτον, εἰς ἦν τὸ κάλλος τῆς ὡραίας νύµφής τῆς Ιωνίας προσέδιδε µεγαλειτέραν µεγαλοπρέπειαν.
∆ιὰ τοῦ ἡρωϊκοῦ θανάτου του, ὅν εὔρε µαχόµενος εἰς τὰ Μικρασιατικὰ πεδία, πρὸς κατὰλυσιν τοῦ ἀπαισίου βαρβαρικοῦ ζυγοῦ καὶ ἑδραίωσιν τοῦ δένδρου τῆς Ελευθερίας, ἔκλεισε µίαν ὡραίαν σελίδα τῆς ζωῆς του, ἐξεπλήρωσεν ἔν ὡραῖον ὄνειρον µὲ τὴν ἐλπίδα τῆς πραγµατοποιήσεως τοῦ ὁποίου ἔζη διαρκῶς.
ΝΑΙ ἔζη διαρκῶς ὅταν διήρχετο ἐντεῦθεν τὴν προηγουµένην τῆς διὰ Μ. Ασίαν ἀναχωρήσεώς του συνηντήθηµεν δι᾽ ὀλίγον καὶ ἀποχαιρετῶν µε βιαστικὰ µοῦ ἔλεγε «Βιάζοµαι νὰ φύγω µια ὥρα – γρηγορότερα». Ἐβιάζετο πράγµατι ἵνα διὰ τῆς αὐτοθυσίας του πυκνώσῃ τὸ Πάνθεον τῶν Ἡρώων τῆς Νεωτέρας Ελλάδος.
Καὶ ἤδη µετάβηθι εἰς τὴν χορείαν τῶν ἀθανάτων Ηρώων, ἀγαπητὲ συνάδελφε καὶ πολύτιµε φίλε, µὲ τὴν ψυχὴν ἥρεµον ὅτι ἐξεπλήρωσες τὸ πρὸς τὴν Πατρίδα καθῆκον, ἡ δὲ ὑπέροχος αὕτη θυσία σου ἔστω ὡς παράδειγµα εἰς τοὺς ἐπιγιγνωµένους.
Κοῦφος δὲ ἔστω καὶ ὁ χοῦς ὅστις καλύπτει τὸ ὡραῖον σου Σῶµα.
Αριστοφάνης Κολλάτος
Υποµοίραρχος
