Ανησυχητικά τα στοιχεία της Eurostat που δόθηκαν στη δημοσιότητα καθώς κίνδυνο φτώχειας αντιμετωπίζει το 27,5% των Ελλήνων. Ποσοστό υψηλό βεβαίως που δείχνει ότι οι πολιτικές αποτροπής της φτώχειας θα έπρεπε να αποτελούν προτεραιότητα των κυβερνήσεων, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε όλη την Ευρώπη και παγκοσμίως.
Αλλωστε, λεφτά για μελέτες και έργα υπάρχουν και καλώς υπάρχουν. Λεφτά όμως για στήριξη των πιο αδύναμων στρωμάτων της κοινωνίας δεν μπορεί να μην υπάρχουν.
Κι όμως: Οι άνθρωποι που είναι άνεργοι και άποροι δεν είναι λίγοι. Το πενιχρό επίδομα που λαμβάνουν, όσοι λαμβάνουν, δεν τους φτάνει για να περάσουν το μήνα.
Και αυτό αφορά και τα Χανιά καθώς πίσω από τη “βιτρίνα” της πόλης της ευμάρειας, του τουρισμού και της ανάπτυξης, κρύβονται και εδώ ανθρώπινα δράματα. Με ανθρώπους στον δρόμο και στα συσσίτια. Με ανθρώπους που δεν έχουν τα προς το ζην.
Συχνά η ενίσχυση έρχεται μέσα από την πολιτεία, με τα περιβόητα προγράμματα επιτιστικής βοήθειας. Με… φρούτα και λαχανικά που μοιράζονται μέσα από τους Δήμους σε απόρους.
Και με τα Κοινωνικά Παντοπωλεία.
Καλά όλα αυτά, αλλά δεν φτάνουν για να λύσουν το πρόβλημα. Αλλαγή πολιτικών χρειάζεται.
Και επανασύσταση του κράτους πρόνοιας. Ενός κράτους που θα κοιτάει πρώτα τους φτωχότερους και έπειτα τους πλουσιότερους. Με δομές που θα είναι κοντά σε όσους έχουν πραγματικά ανάγκη.
Η ουσιαστική στήριξη των ανθρώπων αυτών αλλά και η υλοποίηση πρωτίστως πολιτικών κατά της φτώχειας θα ήταν το πολυτιμότερο έργο τόσο του κεντρικού κράτους όσο και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης (Περιφέρειας και Δήμων).
