Στην ορθόδοξη παράδοση ο ναός οποιουδήποτε ρυθμού έχει τρούλο ή θόλους με τους οποίους καλύπτεται η οροφή τους. Καθώς λοιπόν εισερχόμαστε στον ναό νιώθουμε ότι από πάνω μας βρίσκεται ο ίδιος ο Θεός, καθώς ο Θεός βρίσκεται κατά τη λαϊκή αντίληψη, στους ουρανούς και ο τρούλος ή οι θόλοι του ναού έχουν αυτό τον συμβολισμό και κατευθύνουν τη συνείδηση προς αυτή την κατεύθυνση, ενώ οι προτεσταντικές κοινότητες για ναό χρησιμοποιούν ένα παραλληλόγραμμο κτήριο και δεν διαφέρει σε τίποτα από ένα απλό διαμέρισμα μιας πολυκατοικίας.
Η αντίληψη αυτή ότι ο Θεός κατοκεί από πάνω μας στους ουρανούς, βασίζεται ακριβώς στο γεγονός ότι ο Θεός μας επιβλέπει πώς μεταχειριζόμαστε το μέρος που εκείνος χρησιμοποιεί ως κατοικία του και καθώς αυτονόητα υπάρχει σεβασμός ο χώρος δεν μολύνεται με τη δική μας υπαιτιότητα. Σεβόμαστε την ιερότητα του χώρου και τον διατηρούμε καθαρό και αμόλυντο. Σημειώνουμε επίσης ότι οι Εβραίοι ακόμα και οι αρχιερείς δεν εισέρχονταν στο ιερό βήμα όπου φυλάσσεται η κιβωτός της διαθήκης, παρά μόνο μία φορά το έτος. Σε μας δε τους ορθόδοξους, δεν εισέρχονται γυναίκες παρά μόνο ιερείς και επίσκοποι, ακριβώς για να μην μολυνθεί περισσότερο το μέρος του ναού, τα άγια των Αγίων.
Είναι προφανές ότι υπάρχει στενή σχέση μεταξύ περιβάλλοντος και παρουσίας ή κατοικίας του Θεού. Η ιεροποίηση των έργων πολιτισμού έχει και αυτή τη διάσταση της περιβαλλοντικής καθαρότητας, πρακτική που φαίνεται ότι γνώριζαν καλύτερα από εμάς οι αρχαίοι πρόγονοί μας, οι οποίοι ιεροποιούσαν κάθε πολιτισμική παραγωγή και γι’ αυτό τον λόγο και διατηρείται πλέον καθαρή ως ιερό καταφύγιο.
Ο λειτουργικός χαιρετισμός, ευλογημένη βασιλεία του Θεού σημαίνει το καλωσόρισμα και την υποδοχή του Θεού στη γη, εδώ που βρισκόμαστε, η προσκαιρότητα υποδέχεται την ευλογημένη βασιλεία της αιωνιότητας. Αυτό πάλι σημαίνει ότι δηλώνουμε ευθαρσώς και δημόσια και καλούμε την ίδια την ουράνια βασιλεία του Θεού στα μέρη μας. Γιατί είμαστε βέβαιοι ότι έχουμε ετοιμάσει, έχουμε καθαρίσει το περιβάλλον και εσωτερικά και εξωτερικά, έχουμε περιποιηθεί την ανθρώπινη ύπαρξή μας και την έχουμε καταστήσει άξια να υποδεχτεί τον Θεό, χωρίς τον κίνδυνο να μολύνουμε την παρουσία του που είναι πεντακάθαρος, κύριος και δημιουργός του παντός. Εδώ το περιβαλλοντικό ενδιαφέρον εκτείνεται από τη φύση και την κτίση, την επιφάνεια και το βάθος της γης, στο πρόσωπο και το βάθος της ανθρώπινης ύπαρξης, να καθαρίσουμε όποιας μορφής βεβηλότητα, ασχημίζει το πρόσωπό μας και την ύπαρξή μας γενικότερα και αυτό στην εκκλησία μας γίνεται με την εξομολόγηση και τη μετάνοια, με τη συμμετοχή μας στη λειτουργική ζωή της εκκλησίας και στα μυστήριά της.
Μόνο έτσι μπορούμε να υπολογίζουμε ότι αποτελούμε άξια και ικανά στελέχη που μπορούν να ανταποκρίνονται στην καθαρότητα του Θεού «εν πνεύματι και αληθεία» ουράνιο Πατέρα μας και Δημιουργό μας. Η περιβαλλοντική καθαρότητα λειτουργεί στη συνείδησή μας ως κατεξοχήν υποχρέωση και δυνατότητα που ανήκει αποκλειστικά σε μας, σε κάθε άνθρωπο, κατά μείζονα λόγο, σε κάθε χριστιανό.
Ο προφήτης μας βεβαιώνει και μάλιστα ποιητικά ότι «οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού», δηλαδή η καθαρότητα του περιβάλλοντος είναι θεϊκή αξίωση και δεν δικαιούμαστε να παραβλέπουμε αν δεν υποχρεωνόμαστε να φροντίζουμε την καθαρότητα του ουρανού και μη μολύνουμε τον αέρα προπάντων που αναπνέμε με βρώμικες και δηλητηριώδεις αναθυμιάσεις, προπάντων ειρηνικών αντιδραστήρων και ό,τι άλλο κακό και επικίνδυνο αέριο.
Το περιβάλλον και όλη η δημιουργία και τα πάντα «εν σοφία εποίησεν» ο Θεός με ένα στόχο να αποκαλύπτει, να φανερώνει την τελειότητα της δημιουργίας και ιδιαίτερα της εναέριας περιβαλλοντικής κάλυψης.
Κάθε επέμβασή μας στη σοφία του δημιουργού της δημιουργίας, αποτελεί επικίνδυνη νάρκη στα θεμέλιά της.
Ο πρώτος περιβαλλοντολόγος αναδείχνεται ο ίδιος ο δημιουργός, τεχνική την οποία μετέδωσε στον άνθρωπο, στον οποίο αναθέτει την ευθύνη της περιβαλλοντικής καθαρότητας με το θεϊκό ρήμα «φυλάσσειν».
Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι η Αγία μας Εκκλησία με τις ευχές της αναφέρεται συχνά και πυκνά σε αυτή την ευθύνη της θεόσδοτης εντολής, για την ειρήνη του σύμπαντος κόσμου, για την ασφάλεια και τη σιγουριά των οδοιπορούντων, των κινουμένων με καράβια στους ωκεανούς, των ασθενών και κάθε άλλου εμπερίστατου ανθρώπου.
Είναι στα δικαιώματα του ανθρώπου η καθαρότητα και η λαμπρότητα του περιβάλλοντος. Ανήκει σε μας να λειτουργήσουμε ως εντολοδόχοι του Θεού για το περιβάλλον, για τη ζωή, για το παρόν και το μέλλον.
Η προσπάθεια, ο αγώνας, για την περιβαλλοντική καθαρότητα και οικολογική αρμονία ανήκει στις ευθύνες του ανθρώπου και κάθε παράλειψη έχει συνέπειες και στη σχέση του ανθρώπου και στις σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους, προπάντων με το οικογενειακό του περιβάλλον.
Η οικολογική περιποίηση του περιβάλλοντος χώρου μέσα στον οποίο ζούμε έχει καθοριστικό χαρακτήρα για την υγεία, για την πρόοδο, για την ανάπτυξη γενικότερα της κοινωνίας. Όπως στη λειτουργία της εκκλησίας μας εγκαλούμε το Θεό να έρχεται και να βρίσκεται μαζί μας και για την περιβαλλοντική μας ασφάλιση και την προσωπική μας σωτηρία και αυτή η πρόσκληση έχει οικουμενικό και πανανθρώπινο χαρακτήρα, όταν καλούμε το Θεό δηλαδή στην πόλη μας, τον καλούμε στον κόσμο.
Ο Θεός δεν ανήκει σε ένα έθνος, σε μια φυλή ή σε μια κοινότητα, μικρότερη ή μεγαλύτερη. Είναι ο Θεός του σύμπαντος κόσμου, Θεός της ειρήνης, της καταλλαγής, της ενότητας, της αρμονίας και του πολιτισμού. Εμείς θέλουμε, ευχόμαστε και προσευχόμαστε με την πρόσκληση που κάνουμε στο Θεό να έρθει μαζί μας στην εισαγωγή του ουράνιου πολιτισμού, στη γήινη πραγματικότητα που ζούμε. Να μάθουμε σιγά σιγά να ζούμε στη γη, αλλά να πολιτευόμαστε ως να βρισκόμαστε στους ουρανούς.
Μαζί με το Θεό σίγουρα θα πάμε καλύτερα. Γιατί, όπως λέγανε και οι πρόγονοί μας «ει πολλώ παροικήσεις, υποσκάζειν μαθήσεις».
