Την Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2018, στις 7:30 μ.μ., μέσα στην κατάμεστη αίθουσα του καφέ “ΚΗΠΟΣ”, παρουσίασε ο Παναγιώτης Τερπάνδρου Ζαχαρίου τις ιδέες του, μ’ αφορμή την β’ έκδοση του βιβλίου του “Αρμοσκοπώντας” από τις εκδόσεις “Όστρια”.
Πλήθος κόσμου, όλες οι ηλικίες, απετέλεσαν το φιλόμαθον κοινό το οποίο παρηκολούθησε την εκδήλωση αυτή! Αν και η ομιλία του κράτησε μία περίπου ώρα δεν εκούρασε αλλά αντιθέτως διάσκέδασε αυτούς που την παρηκολούθησαν. Ο παραστατικός και γεμάτος ζωντάνια τρόπος με τον οποίο απηυθύνετο προς τους ανθρώπους έκαναν τον Παναγιώτη έναν αγαπημένο ομιλητή.
Μάς είπε ότι, οι Έλληνες δεν “λάτρευαν” σαν “είδωλα” τους θεούς τους, αλλά τους λάξευαν πάνω στο μάρμαρο, τους δημιουργούσαν! Λάτρα ήταν και η αμοιβή των λιθοξόων!
Εφτιαξαν έναν κόσμο λαμπρό οι αρχαίοι όχι για να τον προσκυνήσουν αλλά για να τον μιμηθούν και φθάσουν στο φως!
Και όπως γράφει ο μέγας φιλόσοφος Φρειδερίκος Νίτσε στο βιβλίο του “Η γέννηση της Τραγωδίας από το πνεύμα της Μουσικής”: «…εδώ έχομε μια περίσσια, θριαμβευτική ζωή, όπου μέσα της το καθετί, το καλό και το κακό, είναι όμοια θεοποιημένο. Και μπρος σ’ αυτό το φανταστικό ξεχείλισμα της ζωτικότητας, ο θεατής στέκει έκπληκτος κι αναρωτιέται από πιο μαγικό φίλτρο, αυτοί οι τρελλά χαρούμενοι άνθρωποι, μπόρεσαν να αντλήσουν αυτήν την ζωοποιό μέθη, ώστε απ’ όποια μεριά κι αν κυττάζουν τους ξεπροβαίνει η Ελένη με το γλυκό χαμόγελο “μετεωριζόμενη σαν ηδυπαθές σύμβολο”, η θεία μορφή της ίδιας τους της ύπαρξης…
…Ο Ελληνας γνώρισε κι έννοιωσε τις αγωνίες και τους τρόμους της ύπαρξης· για να μπορέσει να ζήσει του χρειάστηκε να επικαλεστεί αυτή την προστατευτική και θαμβωτική ακτινοβολία του ολύμπιου ονείρου. Αυτή η ανήκουστη αναταραχή μπροστά στις τιτάνειες δυνάμεις της φύσης, αυτή η Μοίρα που άσπλαχνα θρονιάζει πάνω από κάθε γνώση… όλα αυτά, διαρκώς και χωρίς ανάπαυση, εξολοθρεύθηκαν και νικήθηκαν απ’ τους Ελληνες ή τουλάχιστον αποκρύφθηκαν κι αποτραβήχθησαν απ’ τα μάτια τους, με τη βοήθεια αυτού του ενδιάμεσου και αισθητικού κόσμου των ολυμπίων θεών.
Για να μπορέσουν να ζήσουν, χρειάστηκαν οι Ελληνες, σπρωγμένοι από την επιτακτικώτερη ανάγκη, να δημιουργήσουν αυτούς τους θεούς και μπορούμε να φαντασθούμε την εξέλιξη αυτή απ’ το θέαμα της πρωταρχικής τιτανικής θεογονίας του τρόμου, που μεταμορφώθηκε απ’ την επίδραση αυτού του ενστίκτου του απολλώνειου κάλλους και έγινε με ανεπαίσθητες διαδοχικές μεταλλαγές, η θεογονία της Ολύμπιας Χαράς -όπως ακριβώς απ’ τον αγκαθωτόν βάτο βγαίνουν τα ρόδα».
Αν στις μέρες μας γραφόταν “Τραγωδίες”, με την αρχαία έννοια του όρου, θα μπορούσε να γραφτεί μία (ή περισσότερες) με κεντρικό ήρωα τον Παναγιώτη Τερπάνδρου Ζαχαρίου και την ηρωική ύπαρξη και πορεία του προς το φως!
Εύγε, υιέ Τερπάνδρου!
