«Μεγάλη Παρασκευή στην Παλαιστίνη./ Μεγάλη Παρασκευή/ στον προσφυγικό Καταυλισμό Τζενίν./ Σωτήριον -τρόπος του λέγειν- έτος 1999 μ.Χ./ “Το ρολόι του κόσμου” στην Τζενίν “χτυπάει μεσάνυχτα”./ Δυο χιλιάδες περίπου χρόνια/ ύστερα από τη Σταύρωση Εκείνου./ Στην Αντίπερα Όχθη./ Λίγο μετά το “τετέλεσται”./ Με τη Διεθνή Κοινότητα σε ρόλο Κεντυρίωνα./ Θεατή στη Σταύρωση του Ανθρώπου./ Κρανίου Τόπος./ “Λίθοι και πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως εριμμένα”./ Κατάσταση προχωρημένης σήψης./ Αποπνικτική αποφορά θανάτου./ Διαμελισμένα άδεια ιμάτια./ Διαμελισμένα ισοπεδωμένα όνειρα./ Μια Παλαιστίνια Παναγιά/ με κατεβασμένη στα μάτια “τη μαύρην ομπόλια”./ Βλέμματα παιδιών που δεν έχουν άλλα δάκρυα./ Χαμόγελα στρατιωτών με υπονοούμενα./ “Ουαί ο καταλύων τον ναόν” της παγκόσμιας τάξης./ Κανένας Νικόδημος, κανένας Ιωσήφ από Αριμαθαίας./ Μακριά, πολύ μακριά, η Γεθσημανή.// Κι όμως… δυο ποδοπατημένα κρινάκια/ επιμένουν να μυρίζουν Ανάσταση». Και το ποίημά μου με τίτλο “Μια Μεγάλη Παρασκευή” (βλ. ποιητική συλλογή “Όταν γίνεις ποίημα”, εκδ. “Πυξίδα της Πόλης”, Χανιά 2013) στο νου μου στις τελευταίες μέρες με αφορμή τα που συμβαίνουν εκεί…
Ένας χαμός και πάλι στην Παλαιστίνη. Όπως συνήθως. Η ένταση στη Λωρίδα της Γάζας κλιμακώνεται και τα τύμπανα πολέμου ηχούν γι’ άλλη μια φορά στη Μέση Ανατολή. Όλα ξεκίνησαν όταν το Ισραήλ θέλησε να κάνει έξωση σε Παλαιστίνιους στα κατεχόμενα εδάφη για να εγκατασταθούν Ισραηλινοί έποικοι. Αργεί το κακό, για να χρησιμοποιήσω μια γνωστή φράση, να γίνει φάντασμα; Ομοβροντίες ρουκετών, ήχοι σειρήνων, βομβαρδισμοί κτηρίων, κλιμάκωση των εχθροπραξιών, καταμετρήσεις των νεκρών και των τραυματιών, κλιμάκωση των επιθέσεων, να “συνεχίσει” τα πλήγματα για να τρωθούν “οι στρατιωτικές δυνατότητες” της Χαμάς θέλει ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, όπως είπε στον πρόεδρο των ΗΠΑ. Νύχτες τρόμου και μέρες οργής… Εδώ Παλαιστίνη! Σωτήριον, τρόπος του λέγειν, έτος 2021 μ.Χ.
«Σ’ αυτή τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις/ Ο ερχομός του Απρίλη/ Η μυρωδιά του ψωμιού την αυγή./ Αυτά που λένε οι γυναίκες για τους άντρες/ Τα γραπτά του Αισχύλου/ Η αρχή του έρωτα/ Το χορτάρι πάνω σε μια πέτρα/ Μητέρες που ζουν με το σκοπό της φλογέρας/ Και ο φόβος των κατακτητών για τη μνήμη// Σε αυτή τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις/ Το τέλος του Σεπτέμβρη/ Μια γυναίκα που ανθίζει μετά τα σαράντα/ Η ώρα του ήλιου στη φυλακή/ Σύννεφα που σχηματίζουν πελώριες μορφές/ Τα συνθήματα του λαού για κείνους που φεύγουν γελαστοί/ και ο φόβος στα μάτια των τυράννων/ Σε αυτή τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις/ Σε αυτή τη γη, την κόρη της γης/ τη μάνα όλων των ξεκινημάτων/ τη μάνα όλων των τελειωμών/ Τη λέγαν Παλαιστίνη/ Παλαιστίνη τη λένε ακόμα/ Αγαπημένη μου, μου δόθηκε/ μου δόθηκε η ζωή γιατί σε αγαπώ». Το ποίημα του κορυφαίου Παλαιστίνιου ποιητή Μαχμούντ Νταρουΐς για την πατρίδα του (πηγή www.imerodromos.gr). Τις προάλλες το συνάντησα και στη σελίδα της διαδικτυακής μου φίλης Νατάσας Βασιλειάδου.
Κορωνοϊκά… στα πεταχτά
«Δεν στέλνω μπλιο μηνύματα πριν πάω να ψωνίσω/ όμως τη μάσκα δεν ξεχνώ να χρησιμοποιήσω», μάς λέει στην πρώτη σημερινή της μαντινάδα η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη. «Ελεύθεροι τη βόλτα μας να κάνουμε μπορούμε/ μα πάντα τ’ αντισηπτικό στην τσέπη μας κρατούμε», μας λέει στη δεύτερη. «Τα μέτρα χαλαρώσανε μα να ‘χουμε τον νου μας/ αν είμαστε απρόσεκτοι κακό του κεφαλιού μας», μας λέει στην τρίτη. Στο ναι μεν αλλά κινούνται και οι τρεις που μας θυμίζουν την παροιμία που μας λέει να φυλάμε τα ρούχα μας για να ‘χουμε τα μισά.
Πάμε σε γενικές μα και σε ειδικές γραμμές καλύτερα απ’ ό,τι πηγαίναμε πριν το Πάσχα. Αυτό δε σημαίνει ωστόσο ότι πρέπει να πάρουν τα μυαλά μας αέρα. Και οι μάσκες μάσκες και οι αποστάσεις αποστάσεις και οι μη χειραψίες μη χειραψίες. Αργεί ακόμα να χτιστεί το τείχος της ανοσίας…
«Θα μεταλάβω με κρασί κορωνοϊό/ στάλα τη στάλα συναγμένο απ’ το κορμί του. Σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο χριστιανικό/ που κοινωνούσαν οι πιστοί πριν να κολλήσουν./ Πούθ’ έρχεσαι; Απ’ τους Αγίους τόπους/ Πού πας; Πάτρα να κολλήσω ανθρώπους/ Ποιόν αγαπάς; Έναν ιό./ Πώς τον λένε; Κορωνοϊό». Έτσι, μας λέει, ο Σπύρος Κυριάκης θα έγραφε το ποίημά του “Φάτα Μοργκάνα” ο Νίκος Καββαδίας αν ζούσε επί κορωνοϊού (http://provocateur.gr).
