ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΗ – ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΝΙΟΛΗΣ
Ο Ηρακλής, ο Θησέας, ο Ιάσονας
Καλοί μου φίλοι, Καλό Σαββατοκύριακο!
Σε τρία από τα εφτά βιβλία της γνωστής δασκάλας ποιήτριας Ελισάβετ Διαμαντάκη – Κωνσταντουδάκη που κυκλοφόρησαν πρόσφατα, σαν συνέχεια πολλών άλλων της ίδιας τα τελευταία τρία χρόνια, και που μου έδωσε τις προάλλες ο και ιστορικός ερευνητής αλλά και ποιητής, εκδότης του “Ερείσματος” Χρήστος Μαχαιρίδης, είναι αφιερωμένος ο σημερινός “Παιδότοπος”. Ανοίγω παρένθεση. “Ουκ εν τω πολλώ το ευ” μας λέει μια αρχαία παροιμία, που όμως δεν ισχύει στην περίπτωση της εκ Ρεθύμνου ορμώμενης, πολιτογραφημένης ωστόσο Χανιώτισσας, κυρίας Ελισάβετ, όπως και άλλη φορά έχω επισημάνει Και πολλή και καλά καλή η ποίησή της! Κλείνω την παρένθεση. Για τα εικονογραφημένα απ’ τον Γρηγόρη Νιόλη με τον δικό του μοναδικό τρόπο, ποιήματά της για τους μυθικούς ήρωες, τον Ηρακλή, τον Θησέα και τον Ιάσονα, ο λόγος. Οι πρώτοι και οι τελευταίοι στίχοι τους για τον καθένα τους, εδώ – “εξ ονύχων ο λέων”. Να ‘ναι καλοτάξιδα κι αυτά τα βιβλία σου, καλή μου φίλη! Και στην παρουσίασή τους, στο ευρύ κοινό της πόλης μας, μαζί με τα άλλα (“Ο Τρωϊκός Πόλεμος”, “Οι περιπέτειες του Οδυσσέα”, “Οι περιπέτειες του Τηλέμαχου” και “Μέγας Αλέξανδρος” οι τίτλοι τους) με το καλό. Συγχαρητήρια και σ’ εσένα, και στον Γρηγόρη και βέβαια στον εκδότη…
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
δάσκαλος
Ο ΗΡΑΚΛΗΣ
Ο μύθος π’ εδώ μέσα θα διαβάσεις,
για ένα μεγάλο ήρωα μιλάει
τον πιο μεγάλο απ’ όλους που χε ζήσει
τα μυθικά τα χρονιά εδω πέρα
στην όμορφη μας χώρα· την Ελλάδα.
Μικροί – μεγάλοι ξέραν τ’ όνομά του
κι όλοι θαυμάζανε τη δύναμή του
την καλοσύνη του και την αγάπη
για όλους τους ανθρώπους που υποφέραν,
πρόθυμος πάντα να τους βοηθήσει
κι αντάλλαγμα ποτέ του δε ζητούσε
για όσα καλά στον τόπο είχε κάμει…
Αυτός ο ήρωας ήταν του Δία
του μεγαλύτερου θεού τ’ Ολύμπου
ο γιος, -όπως ο μύθος αναφέρει-
για τούτο και τον είχε προικισμένο
εκτός απ’ τη μεγάλη δύναμή του
με πλούσιο πνεύμα και με καλοσύνη
να τα ξοδεύει για τους συνανθρώπους
και πρόθυμος στην κάθε τους ανάγκη
βοηθός και παραστάτης τους να τρέχει…
[…]
Σαν τέλειωσε τους δώδεκα τους άθλους
λεύτερος πια από τον Ευρυσθέα,
απ’ ένα σ’ άλλο πήγανε στους τόπους
βοηθός και παραστάτης των ανθρώπων.
Όλοι τον αγαπούσαν, τον τιμούσαν,
ώσπου στον Όλυμπο τον πήρε ο Δίας
αθάνατος με τους θεούς να μένει.
Παντρεύτηκε την όμορφη την Ήβη
θεά κι αυτή, της άφθαρτης της νιότης…
Έπαψε πια να τον μισεί κι η Ήρα
-την αρετή κι ανδρεία του εκτιμώντας-
κι από θεούς κι ανθρώπους τιμημένος,
ακόμα ζει μες στο λαμπρό του μύθο!
Ο Ιάσονας
Με τα φτερά της φαντασίας πετώντας,
στα μυθικά τα χρόνια θα βρεθούμε
με τον Ιάσονα μαζί παρέα
και με τους άλλους ήρωες τους γενναίους
κι απ’ το λιμάνι Παγασών κινώντας,
θα φτάσουμε
στη μακρινή Κολχίδα
εκεί όπου βασίλευε ο Αιήτης
και που ’χε το χρυσόμαλλο το δέρας…
…Κι αφού ο Ιάσονας το δέρας πάρει,
θα ξαναρθούμε πίσω στην Ελλάδα
με το χρυσό της νίκης το βραβείο!
Μα πριν απ’ όλ’ αυτά, ας θυμηθούμε
ποιος το χρυσόμαλλο εκείνο δέρας
στο βασιλιά Αιήτη είχε χαρίσει:
[…]
Στου γυρισμού τους κείνο το ταξίδι
περάσανε από καινούργιους τόπους
και το ταξίδι ήταν πιο μεγάλο
απ’ όσο ήτανε του πηγαιμού τους
τι άλλους δρόμους τώρ’ ακολούθησαν.
Λένε πως πέρασαν από την Κίρκη,
από τη Χάρυβδη κι από τη Σκύλλα,
από τους Φαίακες, κι απ’ τις Σειρήνες,
απ’ τη Λιβύη, κι ύστερ’ απ’ την Κρήτη,
κι ακολουθώντας βόρεια πορεία
αφού μείναν στην Αίγινα για λίγο,
για το λιμάνι της Ιωλκού σαλπάραν
που από κείνο είχαν ξεκινήσει…
Έτσι τελείωσε η εκστρατεία
κι οι Αργοναύτες νικητές γύρισαν
φέρνοντας το χρυσόμαλλο το δέρας!
Αλλά και πιο σοφοί απ’ όσο φύγαν
αφού περάσαν από τόσους τόπους
π’ ως τότε δεν τους είχαν ειδωμένους
κι ίσως να μην τους βλέπανε ποτέ τους
αν έλειπε αυτή η εκστρατεία!
Ο ΘΗΣΕΑΣ
Με τα φτερά της σκέψης μας πετώντας
ελάτε να γυρίσουμε για λίγο
πίσω πολύ, στα μυθικά τα χρόνια
π’ ο βασιλιάς Αιγέας τπς Αθήνας
έτυχε να περάσει απ’ τπν Τροιζήνα
-αρχαία πόλη της Πελοηοννήσου-
κι από τον βασιλιά της τον Πιτθέα
βρήκε πολύ ζεστή φιλοξενία.
Αργότερα τον έκαμε γαμπρό του
την όμορφη την Αίθρα δίνοντάς του
την κόρη του την πολυαγαπημένη…
Λίγο καιρό έμειν’ εκεί ο Αιγέας
και πήγε πάλι πίσω στην Αθήνα
εκεί που ήταν το βασίλειό του.
Τα χρόνια εκείνα οι μετακινήσεις
από τον ένα τόπο ως τον άλλο,
δεν ήταν τόσο εύκολες ως τώρα
αλλά κουραστικές και χρονοβόρες
μα και πολύ επικίνδυνες συνάμα,
γιατί ληστές, μα και λογής θηρία
στο δρόμο τους μπορεί να συναντούσαν
[…]
Με θλίψη αφού κηδέψαν τον Αιγέα
και μ’ όλες τις τιμές όπου τ’ αξίζαν,
στο θρόνο του ανέβηκε ο Θησέας
δίκαια σαν κι αυτόν να κυβερνήσει.
Αμέτρητά ’καμε καλά στην πόλη
κι ήταν αγαπητός και τιμημένος
απ’ όλο το λαό των Αθηναίων!
Όπως του Ηρακλή, έτσι και κείνου
τη φήμη δεν την έσβησεν ο χρόνος
κι ακόμα εμείς διαβάζουμε κι ακούμε
με θαυμασμό τα κατορθώματά του!…
