Τον ωραίο πλανήτη μας, κατακλύζει ήδη το νέο είδος ανθρώπου: ο βιαστής νεοβάρβαρος· ο ανθρωποειδής μετάνθρωπος. Κυοφορείται νέο ανθρώπινο είδος· ο μαζάνθρωπος. Έκπτωση και απόγνωση συνθλίβουν το παρόν του συνετού ανθρώπου. Όπου Ύβρις, παρούσα η Δίκη. Όπου παράβαση του κοσμικού νόμου, σπεύδουν άτεγκτες οι φοβερές Ερινύες.
Ο βιασμός ανθρώπου αναιρεί πρόρριζα το ανθρώπινο. Είναι η έσχατη ακύρωση του. Δεν είναι απλώς θηριωδία. Περισσότερο βάρβαρος (από τον πρωτόγονο), ο άνθρωπος του αιώνα μας. Ναυαγός της αβύσσου είναι ο βιαστής. Υπηρετεί την Ύβρη. Όμως εκδικείται η ύβρις, “ανθίζει και μεστώνει τον στάχυ της συμφοράς”. Η ζωή επιδίδεται σε άγριο μαστίγωμα του βιαστή που υπηρετεί το χαμερπές.
Ο βιαστής διαταράσσει την κοσμική τάξη και αυτό αποτελεί Ύβρη. Προσβάλλει το θείο. Επισύρει την παρέμβαση της Άτης, που προσωποποιεί τη συμφορά. Ύβρις και Άτη. Σύγχρονο, παράλληλο το έγκλημα και η τιμωρία. Χαλύβδινος κλοιός ο έμβιος νόμος.
Δέσμη απειλών και κινδύνων είναι ο ανθρώπινος βίος. Σαρωτικό το αίτημα του δικαίου. Ακόρεστη η βουλιμία της δύναμης, της εξουσίας. Διεστραμμένη εκδοχή της δύναμης. Εκφράζει το απάνθρωπο, το βάρβαρο. Ο κατέχων την εξουσία: σκληρός, βίαιος, ωμός, άτεγκτος. Εκπέμπει μίσος και θηρεύει μίσος. Ο παράφορος βιαστής εκχέει οργή, μίσος, πάθος.
Ο μαινόμενος βιαστής είναι τρικυμισμένο Είναι. Αποτρόπαια εγκλήματα ο απολογισμός. Στυγνή η Άτη, ολέθρια η συμφορά. Εγκαταβύθιση του ανθρώπου στο απάνθρωπο. Ψεύδος, θράσος, έπαρση και διαστροφή. Πιεστικό αίτημα του θύματος η δικαίωση. Έγκλημα ισοβίων δεσμών ο βιασμός. Όμως, ακάθεκτος ο βιαστής. Λαίλαπα που δολοφονεί και δολοφονείται. Κοχλάζει το διεστραμμένο εγώ. Φορέας του αποτρόπαιου ο βιαστής. Ισόβια η πληγή, διαιώνιος ο πόνος. Ο βιασμός αιχμή της εγκόσμιας φρίκης. Σκοτεινά έγκατα του ανθρώπου. Τι άβυσσος! Τι σκοτεινοί δαίμονες οικούν εντός του! Ανάξιος της ζωής ο βιαστής.
*Ο Γιώργος Τρανταλίδης είναι δικηγόρος
