Οι άνθρωποι δεν είναι το ίδιο δυνατοί. Ούτε είναι πάντα οι ίδιοι άνθρωποι δυνατότεροι, σε σύγκριση µεταξύ τους. Το ίδιο ισχύει και µε τις συλλογικότητές τους. Στις συλλογικότητές τους µάλιστα, το µέγεθος και η ένταση της ισχύος, διαµορφώνονται και από επιπρόσθετους ισχυρούς παράγοντες, που αφορούν στην εσωτερική ισορροπία της κοινωνικής λειτουργίας τους. Στη δικαιωµατική, δηµοσιονοµική και παραγωγική ισορροπία της κοινωνίας τους, στην ισορροπία µεταξύ των γενεών της, καθώς και κύρια, στη θέση που κατέχουν, ως σύνολο, στη ζυγαριά του κόσµου. Σ’ εκείνη τη ζυγαριά, που µετρά τον παγκόσµιο πλούτο την παραγωγή και αξιοποίηση τόσο, της παγκόσµιας νέας γνώσης, όσο και των νέων τεχνολογιών.
Ορθολογικά λοιπόν και στην πράξη, η ισχύς κάθε ανθρώπινης οντότητας, είναι έννοια σχετική, δύσκολα µετρήσιµη πριν την αξιοποίησή της και συνεπώς αµφίβολης αρχικά αποτελεσµατικότητας, σ’ ό,τι αφορά στους στόχους που υπηρετεί, σε κάθε φάση της εκδήλωσής της.
Όταν µιλάµε ιδιαίτερα, για τις ΜΕΓΑΛΕΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΙΣΧΥΟΣ στον Πλανήτη, τα πράγµατα γίνονται περισσότερο ρευστά και αµφίβολα.
Στο προηγούµενο πλαίσιο οι συσπειρώσεις των µεγάλων δυνάµεων του Πλανήτη σήµερα, αν και θεωρούνται ορατές και µετρήσιµες, στην ουσία ούτε ορατές είναι, ούτε µετρήσιµες. Συνεπώς, το αποτέλεσµα της όποιας πιθανής επικείµενης σύγκρουσης µεταξύ τους, δεν είναι ούτε δεδοµένο ούτε προβλέψιµο. ∆εν είναι ούτε δεδοµένο, ούτε προβλέψιµο, αφού θα εξαρτηθεί από το χρόνο που θα αναπτυχθεί η σύγκρουση, από το ποιοι τελικά θα πάνε µε ποιους και κύρια από τις αντοχές που θα αναπτυχθούν, στο εσωτερικό µέτωπο κάθε πλευράς, στον συγκεκριµένο πολεµικό χρόνο, µε τις κάθε µορφής ανατροπές του, στις ζωές των ανθρώπων και των κοινωνιών τους.
Η τελευταία επισήµανση αναδεικνύει ένα µεγάλο και σοβαρό πρόβληµα που υπάρχει ήδη, στις κοινωνίες των ανθρώπων του ∆υτικού Κόσµου. Πρόκειται για το αντικειµενικό πλέον πρόβληµα, της ανυπαρξίας σχέσης των ανθρώπων της ∆ύσης µε τον τρόπο ζωής και τις ειδικές συµπεριφορές που απαιτεί, µια πολεµική ζώνη και περίοδος.
Γι’ αυτό και επείγει σήµερα, µια άλλης µορφής εσωτερική επικοινωνιακή πολιτική, γενικά στον ∆υτικό Κόσµο και ειδικότερα στη χώρα µας.
Μια επικοινωνιακή πολιτική-συστηµατική και καλά σχεδιασµένη-που θα καλλιεργεί όχι το φόβο της εικονικής πραγµατικότητας που ζούµε σήµερα, αλλά την αντιµετώπιση του φόβου, των όσων µας έρχονται µε τον-όλο και πιο πιθανό πλέον-επικείµενο µεγάλο πόλεµο. Αντιµετώπιση, µε τρόπο που θα καθιστά όλους τους πολίτες έτοιµους, ψύχραιµους και προπάντων πειθαρχηµένους πολίτες πολέµου. Πολίτες δηλαδή που-ανεξάρτητα από το πως, που και πότε-θα γνωρίζουν και θα υπηρετούν συνειδητά µια οµαλή και συλλογική πορεία επιβίωσής µας. Βιολογικής επιβίωσής µας, όσο και επιβίωσης των αξιών µας και του δηµοκρατικού τρόπου ζωής µας.
Οι σχετικές καλές πρακτικές ανά τον κόσµο, για τη χάραξη µιας τέτοιας πορείας, υπάρχουν. Υπάρχουν επίσης, οι σχετικές συλλογικές µας µνήµες και τα µέσα. ∆εν φαίνεται όµως, να υπάρχει συλλογική συνείδηση των όσων µας έρχονται και βούληση. Πολιτική βούληση, διακηρυγµένη και οµόθυµη, για την αναγκαία µας προσαρµογή, στα πολύ δύσκολα. Στα δύσκολα, που όλοι απευχόµαστε και µακάρι να µην µας έρθουν.
Οι πόλεµοι όµως, όπως και να το µετρήσουµε, δεν αποφεύγονται µε ευχές. Όπως επίσης, νικητές στους πολέµους, δεν αναδεικνύονται πάντα, οι πιο δυνατοί ή οι πιο έξυπνοι λαοί.
Νικητές στους πολέµους αναδεικνύονται οι πιο δυνατοί λαοί, που έξυπνα, προνοούν επιµελώς πολιτικά, λειτουργούν κεντροµόλα κοινωνικά και σαφώς αποτελεσµατικά, στρατιωτικά.
*Ο Χριστόφορος Κορυφίδης είναι πρώην πρόεδρος της ∆ιδασκαλικής Οµοσπονδίας Ελλάδος
