Οι 12 Απόστολοι…

«Τιµώ Θεόπτας δώδεκα Χριστού φίλους, ήρωας άνδρας…»
Έτσι µιλεί ο Συναξαριστής για τους ∆ώδεκα Αποστόλους του Χριστού, των οποίων η Εκκλησία µας σήµερα, όλων µαζί, τιµά τη µνήµη.
Στα Ιερά Ευαγγέλια, διαβάζουµε ότι ο Ιησούς Χριστός, διάλεξε δώδεκα από τους µαθητές Του “ους και Αποστόλους ονόµασε”…
…∆ύο είναι οι λόγοι, για τους οποίους επέλεξα σήµερα το θέµα µου. Η Γιορτή Τους, βέβαια η… εκ του ασφαλούς αναφορά στα ονόµατά τους, αφού τα… αντιγράφω, µιας και ποτέ σαν παιδί, δεν τα θυµόµουν όλα! Εφτά, εννέα, δέκα, ποτέ και τους δώδεκα όµως. Τώρα είναι εύκολο. Ιδιαίτερα ελκυστικό µου φάνηκε εκείνο της «γήινης αγιότητας», «φίλους, ήρωας άνδρας» του Χριστού. Τα ονόµατα λοιπόν, είναι τα εξής: Ο Σίµων, που λέγεται και Πέτρος και ο αδελφός του ο Ανδρέας, ο Ιάκωβος ο γιoς του Ζεβεδαίου και ο αδελφός του Ιωάννης, ο Φίλιππος, ο Βαρθολοµαίος, ο Θωµάς, ο Ματθαίος ο τελώνης, ο Ιάκωβος ο γιoς του Αλφαίου, ο Ιούδας του Ιακώβου, Σίµων ο Ζηλωτής, και Ιούδας ο Ισκαριώτης, που επρόδωσε τον Χριστό, και που µετά την Ανάσταση, στη θέση του µπήκε ο Ματθίας. Οι δώδεκα αυτοί, µε την δύναµη που τους όπλισε το Άγιο Πνεύµα την Ηµέρα της Πεντηκοστής, αναδείχτηκαν στον κόσµο πραγµατικά «ήρωες άνδρες»!
Όλα τούτα αντέγραψα από τον Μικρό Συναξαριστή του Επισκόπου ∆ιονυσίου Λ. Ψαριανού, Μητροπολίτου Σερβίων και Κοζάνης.
Άλλος ένας λόγος, όµως είναι οι εφηβικές µου µνήµες! Στην Ελευσίνα, άνω Ελευσίνα, λίγο µετά τις γραµµές του τραίνου, η εκκλησία των Αγίων Αποστόλων, συνιστούσε τη θρησκευτική µου αναφορά και αθωότητα, γιατί ήταν στη γειτονιά µου. Επί του δρόµου του κεντρικού, πάντα λαµπερός ναός, µεγαλόπρεπος κι αγαπηµένος! Εκεί ψάλαµε τους Χαιρετισµούς µε τη µαθητική χορωδία, εκεί στεφανώθηκε η αξέχαστη αδελφή µου, και βάφτισε τους τρεις γιοYς της… Εκεί εψάλλησαν κατά την αναχώρηση τους και τα τρία µου αδέλφια… Το 2004 το 2013 και το 2017 πριν οδηγηθούν στο κοιµητήρι…
Αξίζει όµως να ανακαλέσω και δυο τρεις εικόνες, µουσκεµένες στη νοσταλγία για κείνα τα χρόνια… Όταν ανέβηκα πρώτη φορά στα δεκατέσσερα, τις σκάλες της εκκλησίας. Κατάπληκτη, στάθηκα µπροστά σε µια τεράστια εικόνα της Παναγίας. Ήταν αγιογραφηµένη, µε σκούρο, πολύ βαθύ καφετί χρώµα! ∆εν το είχα ξαναδεί τέτοιο πράγµα.
– Είναι η Παναγία η Μελαχροινή, µου λέει µια γιαγιά. Η Μυρτιώτισσα, παιδί µου.
Αµέσως συγκινήθηκα. Θυµήθηκα τη µανούλα µου, που µου ‘λεγε παιδάκι, το θρυλούµενο για την Μυρτιδιώτισσα, όπως τη λέµε στην Κρήτη.
Που βγήκε µε τις καπνιές από την καιόµενη µυρτιά, µε το µωρό Της, αγκαλιά. Άλλοτε πάλι, Μεγαλοβδόµαδο, σε νυχτερινή λειτουργία, η Αγγελική, η Μαρούσκα, η Βάσω, η Λίτσα, η Μάρθα και η Παυλίνα… Είναι µισοσκόταδο εκεί που στέκουµε, το µανουάλι ”ορφανό” δίχως ούτε ένα κεράκι! Ούτε αναφτό, ούτε σβηστό… Συγκινείται η Παυλίνα, πάει στο παγκάρι και αγοράζει µια δεκαπενταριά µικρούτσικα κεράκια, της δραχµής, τότε. Μας τα µοίρασε και τ’ ανάψαµε όλα στο µανουάλι που “γιόρτασε”.
∆εν θέλει πολλά η καρδιά για να πορφυρωθεί µε συναισθήµατα και αγάπη!
Χρόνια πολλά, καλό µήνα Αλωνιάρη… Ξηµερώνει!