Μα τι ωραίος τίτλος! Είναι ο τίτλος του θέµατος που ανέπτυξε η κυρία Βάσω Αλεξανδράκη – Κουρτάκη φιλόλογος(*)
Κυριακή 4/5
Φαλδάµειο οίκηµα στην Κίσσαµο, καλεσµένη του Συλλόγου Γονέων η ”Κοινωνική Πρόνοια” στην εκδήλωση των Μυροφόρων. Η πρόεδρος του Συλλόγου κα Ανθούλα Νταγκουνάκη καλωσόρισε, ευχήθηκε και παρουσίασε την κα Αλεξανδράκη και συνάδελφό της, παρεµπιπτόντως.
Αξίζει να παραθέσω εκτενές απόσπασµα από το κείµενο που παραχώρησε ευχαρίστως!
«Η επικοινωνία δεν είναι απλώς ένα µέσο ανταλλαγής πληροφοριών, σκέψεων και απόψεων. Πρωτίστως είναι µια ενεργητική κατάσταση που απαιτεί πνευµατική εγρήγορση, αφοσίωση, ενεργητική ακρόαση, ενσυναίσθηση και κατάθεση ψυχής.
Συνιστά µοίρασµα και ανταλλαγή καρδιών που ευδοκιµεί µέσα από την αυθεντική προσέγγιση του Άλλου. Πλαστήκαµε για να µην είµαστε µόνοι. Ο Άλλος µάς είναι απαραίτητος, γιατί µέσα από αυτόν ολοκληρώνεται και η δική µας ύπαρξη. Έτσι η επικοινωνία αναδεικνύεται βασική δεξιότητα ζωής, βασικός πυλώνας της κοινωνικής συµπεριφοράς. Πρωτίστως είναι τέχνη και µάλιστα απαράµιλλης αξίας, καθώς µέσω της ορθής επικοινωνίας, χτίζονται σχέσεις εµπιστοσύνης, κατανοούνται προθέσεις, γεφυρώνονται χάσµατα, επουλώνονται πληγές. Σύµφωνα µάλιστα µε έρευνες, άτοµα µε εξαιρετικές επικοινωνιακές ικανότητες, σηµειώνουν εξαιρετικές επιτυχίες σε όλους τους τοµείς της ζωής τους. Ωστόσο σήµερα, φαίνεται ότι αντιµετωπίζουµε δυσκολίες στο να επικοινωνήσουµε ουσιαστικά. ∆εν έχουµε τις κατάλληλες επικοινωνιακές δεξιότητες, δεν διαθέτουµε τον χρόνο και την υποµονή, γινόµαστε αδιάλλακτοι, εριστικοί, στέλνουµε αντιφατικά µηνύµατα στον συνοµιλητή µας και έτσι εγκλωβιζόµαστε σε ένα ατελέσφορο µοντέλο επικοινωνίας. Ο ποιητής µας Γιάννης Ρίτσος στον ποιητικό του λόγο, αποτυπώνει την αλήθεια. «Όλοι µιλάνε και ο καθένας ακούει τη δική του φωνή». Σήµερα µέσω της τεχνολογίας φαίνεται ότι επικοινωνούµε περισσότερο. Ωστόσο η επικοινωνία καθίσταται τυπική και απρόσωπη.
Έχουµε στη διάθεση µας ποικίλα κοινωνικά δίκτυα, µηνύµατα, βιντεοκλήσεις. Οι αποστάσεις καταργήθηκαν κι όµως ο καθένας µας είναι απορροφηµένος στη δική του οθόνη, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι έχουµε πολλούς φίλους και ότι επειδή ανεβάζουµε µια φωτογραφία κι ένα story ή ότι επειδή πατήσαµε ένα like, επικοινωνήσαµε. Η τεχνολογία ασφαλώς και δεν είναι υποκατάστατο της ανθρώπινης επαφής. Το χαµόγελο, το άγγιγµα και η αγκαλιά δεν µπορούν να αντικατασταθούν. Ας προσφέρουµε περισσότερες αγκαλιές. Ας αναζητήσουµε πιο συχνά τα µάτια, τη ζεστασιά του αγγίγµατος, το σφίξιµο του χεριού, το χαµόγελο και ας αφήσουµε τις άψυχες οθόνες του κινητού µας να αποφορτιστούν. Γιατί στον απολογισµό του τέλους της ηµέρας, δεν έχουµε ανάγκη τη βεβαιότητα της επαρκούς σύνδεσης µε τον ψηφιακό κόσµο, αλλά έχουµε ανάγκη την πληρότητα, τη γαλήνη και την ψυχική ευφορία που προκύπτει µόνο από τη χαρά που νιώθουµε από τη συνειδητοποίηση του γνήσιου µοιράσµατος µε τον σύντροφό µας, τα παιδιά µας, µε τον γείτονα, µε τους φίλους µας, µε τον εαυτό µας. Και είναι αυτό που θα µας δώσει λάµψη στα µάτια κι ένα χαµόγελο στα χείλη, αυτό ακριβώς το µοίρασµα ψυχής µας, γιατί όπως έγραψε και ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης «Ο κόσµος υπάρχει µόνο όταν τον µοιραζόµαστε».
Β.Α.Κ.
