Σηµαντικό γεγονός η παρουσία του λαϊκού µας ερµηνευτή, στις αρχές του Αυγούστου. Σηµαντικό! ∆εν ήταν µόνος του. Μαζί του ο δικός µας, ένας ερµηνευτής της περιφέρειας, από χρόνια συνεργάτες και φίλοι στην Αθήνα, µε τον Στέλιο, ο Νίκος ο Φαραγγιτάκης.
Και οι δυο τους µοιράστηκαν τη σκηνή, το χειροκρότηµα και τη διασκέδαση του κόσµου.
Σεµνά ο Νίκος έδωσε έµφαση στην παρουσία που αποθέωσε τον Στέλιο, λέγοντας ότι έβαλε κι εκείνος ένα λιθαράκι στη µεγάλη επιτυχία της βραδιάς.
Και η δική µου έµφαση θα δοθεί στον βλαστό του µεγάλου Στράτου ∆ιονυσίου, και στον Νίκο θα επανέλθω.
Ο κορυφαίος για πολλούς, αµιγώς λαϊκός τραγουδιστής µετά τον Καζαντζίδη, άφησε µονοπάτι βαθύ για δεκαετίες, µε τα 9/8 κυρίως, να γράφουν «παραµύθια» στα φύλλα της καρδιάς των Ελλήνων. Ο µεγάλος Στράτος, µε το θείο δώρο που του ‘δωσε ο Θεός και η Μοίρα, προίκισε και τα τρία παλληκάρια του. Και τα τρία! Τον Άγγελο, τον Στέλιο και τον ∆ιαµαντή. Όλα πήραν την αυθεντικότητα, τη µελωδικότητα, την καρδιά που πάλλεται και συγκινείται στην ερµηνεία τους, κι ακολουθούν τα δικά τους µονοπάτια στους ωραίους ήχους που τους πρόσφεραν αφειδώς, ο πατέρας τους, αλλά πρωτίστως µουσικοί συνθέτες και ωραίοι στιχουργοί.
Ενδιαφέροντα και τα τρία παιδιά (εκτός δυστυχώς από το κορίτσι, που το έχασαν µε τόση θλίψη).
Και τα τρία µου αρέσουν απευθυνόµενα στην ευαισθησία των απόκληρων, αλλά να σας πω και κάτι; Πιο πολύ µου αρέσει ο Στέλιος, για να µη σας πω πως η φωνή του µου αρέσει πιο πολύ κι από του πατέρα του! Όταν ερµηνεύει, στα µέσα της λέξης, έχεις την αίσθηση πως ένα έγχορδο όργανο της Ανατολής, «παρεισφρέει» γλυκά απρόσκλητο! Λύρα πολίτικη, σάζι, κεµεντζέ, ό,τι νοµίζετε.
Αξίζει νοµίζω να θυµίσω καµιά δεκαριά τουλάχιστον, από τους θησαυρούς που µας άφησε ο πατέρας του. Ο Στέλιος τα είπε βεβαίως!
Εκτός από το «Βρέχει φωτιά στη στράτα µου» που αποθεώθηκε και στο σινεµά των Πλέσσα Παπαδόπουλου, ποιος ξεχνά τον «Ξένο», τον «Παλιατζή», «Βρήκα την πόρτα σου κλειστή», τον «Σαλονικιό», «Τα πήρες όλα κι έφυγες», «Λέγε µε παλιόπαιδο», «Αφιλότιµη», «Να είχα το κουράγιο», «Και τότε µόνος». Τελευταίο άφησα ένα έξοχο ερωτικό στίχο της αγαπηµένης µου Μαριανίνας Κριεζή. «Ένα λεπτό περιπτερά, βουλιάζει στα βαθιά νερά, το τελευταίο µου το πλοίο…». Μια λυρική δηµιουργός, τόσο ευαίσθητη, µαθήτρια του Χατζηδάκι και συνεργάτις στενή της Λένας Πλάτωνος και της Αρλέτας, αλλά και ψυχή της Λιλιπούπολης, έγραψε ένα εξαίσιο «λαϊκό τροπάριο», όχι σε εννέα όγδοα αλλά σε δισήµαντο δρόµο, να στολίζει µε του γιαλού µαργαριτάρια το γιορντάνι των λέξεων…
…Τέλος όµως µε τον Στράτο και τον Στέλιο. ∆εν θέλω επ’ ουδενί να… «αδικήσω» και τον Νίκο, που ανέβηκαν µαζί στη σκηνή και τους καταχειροκρότησε το κατάµεστο πέτρινο. Ο Νίκος ο Φαραγγιτάκης απέδωσε (ας µην το ξεχνούµε πριν από δύο χρόνια), στην πλατεία µας, µε ολόκληρο πρόγραµµα 30 περίπου τραγουδιών! Τα έβγαλε άξια µόνος του, µε τους µουσικούς του, συγκροτηµένος και ευαίσθητος, σε απόλυτη επαφή µε τα αισθήµατα λόγου και µελωδίας.
Στάθηκε πολύ ωραία στο πρόγραµµα «Μουσικά Ανταµώµατα» δώρο του ∆ήµου κι έµειναν όλοι ευχαριστηµένοι.
Κι ο Γ. ο Χαχλάκης, κι ο Γ. ο Μακράκης, υπεύθυνοι Πολιτισµού.
Αφού ο κόσµος δωρεάν απόλαυσε µια σειρά τραγουδιών, µε αυθεντικότητα και ενδιαφέρον, γιατί ο Νίκος τα επιλέγει προσεκτικά και µε αγάπη, αλλά και καταφέρνει να τα εµβολιάζει και µε λυρικά έντεχνα στοιχεία, που ανεβάζουν το αποτέλεσµα κατακόρυφα. Θέλω όµως και ν’ αναφέρω κάτι που είδα τυχαία πρόσφατα! Τη φιλοξενία του Νίκου στην εκποµπή «Στην υγειά µας βρε παιδιά» του Σπύρου Παπαδόπουλου, και µε τον Χαιρετισµό αγάπης του Γιώργου Παρτσαλάκη. Συγχαρητήρια σε όλους και να ‘ναι πάντα καλά.
