«Όµορφη πόλη
φωνές µουσικές
Απέραντοι δρόµοι κλεµµένες µατιές
Ο ήλιος χρυσίζει χέρια σπαρµένα
Βουνά και γιαπιά πελάγη απλωµένα»
Αν καθώς σουρουπώνει σταθείς εκεί ψηλά στον Προφήτη Ηλία, έχοντας παρέα τους… Βενιζέλους, τον ίδιο τον προφήτη και το ιστορικό του εκκλησιδάκι, νιώθοντας την “αίσθηση” του ανδριάντα του Καγιαλέ…
Αν αφήσεις το αεράκι να φυσαουρίζει στο πρόσωπο, στην πλάτη, και αφεθείς στη µαγεία της πόλης που απλώνεται µπροστά…
Αν αγναντεύοντας στο βάθος το παλιό λιµάνι και τον Φάρο, κι έχοντας θέα µπροστά σου την Ευαγγελίστρια, και πέρα πιο πέρα από τα Λαζαρέττα, µακριά τα Θόδωρου… ίσως και να νοµίσεις προς στιγµήν πως βιώνεις την ψευδαίσθηση ενός κάποιου παραδείσου έστω κι εκ του µακρόθεν!
Γιατί… εκεί ψηλά, βρίσκεσαι αλλάργο πολύ από τις πικρές αλήθειες που ισχύουν και γιγαντώνονται καθηµερινά στα “νέα” της όµορφης πόλης!
Αλήθειες µαζωµένες – στοιβαγµένες ανάµεσα στους δρόµους και µέσα στα κτήρια, πίσω από κλειστές και ανοικτές πόρτες, σε γραφεία όπου υπογράφονται -απ’ ανθρώπους της πόλης- πράξεις θανάτωσης και παράδοσης σε ισχυρά… συµφέροντα!
Μια διαπίστωση – ερώτηµα που αιωρείται στις συζητήσεις πολλών· ζούµε το τέλος της “κοινωνίας των ανθρώπων” και την άνοδο της εµπορευµατοποίησης των ίδιων των ψυχών µας;
Ολοζώντανος ο εφιάλτης που ωστόσο δεν έχει τη δύναµη να φοβίσει όσους έχουν «καταλάβει ήδη της ζωής τους το παιχνίδι»!
Κι όµως τούτος ο εφιάλτης εµποτίζει το “είναι” µας, που σιγά-σιγά βυθίζεται στη θλιβερή εικόνα ενός µέλλοντος που σίγουρα δεν άξιζαν να βιώνουν τα παιδιά µας!!!
Κι είναι µια επιπλέον θλίψη που αναδύεται µέσα από το χρώµα του σούρουπου, πάλλεται στο ηχόχρωµα µιας “Όµορφης πόλης” που θα θέλαµε να νιώσουµε ότι είναι δική µας…!
