Ο καθρέφτης (ο αυτονόητος…)

Καμιά φορά αισθάνομαι ότι τον τελευταίο χρόνο έχουμε βάλει μπροστά μας έναν καθρέφτη, κοιτάμε τα λάθη, τα λάθη που διαπράξαμε στη Μεταπολίτευση -τα οποία είναι πολλά- και όλοι, με πρώτη την κυβέρνηση, αποφεύγουμε ν’ αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Ετσι, όμως, δεν μπορεί να κυβερνηθεί καμιά χώρα, κανένα οργανωμένο σύνολο δεν μπορεί να πάει μπροστά.
Χθες διάβασα σε ένα ρεπορτάζ για μια πολιτική εκδήλωση στο Ναύπλιο όπου οι παρευρισκόμενοι πολίτες ζήτησαν από τους ομιλητές να φτιάξουν ένα κόμμα που “απλά δεν θα λέει ψέμματα”. Σπαρακτικό, αυτονόητο αλλά τόσο αναγκαίο.
Αυτό για να κατανοήσουμε το μέγεθος της κυοφορούμενης αγωνίας στην ελληνική κοινωνία.
Η αλήθεια μοιάζει εξόριστη. Από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 όσοι προσπάθησαν να την ψελλίσουν σχεδόν λιθοβολήθηκαν, “κρεμάστηκαν στα μανταλάκια”.
Τότε βλέπεις ο παράς έρεε άφθονος και η ευδαιμονία βουλώνει τ’ αυτιά, κλείνει τα μάτια.
Σήμερα, όμως, τα πράγματα άλλαξαν επειδή βάρυναν. Κουτοθόδωροι δεν υπάρχουν πια. Ολοι κοιτούν στον καθρέφτη και βλέπουν το είδωλο να απομακρύνεται και στη θέση του να υπάρχει μια ρυτίδα του χρόνου. Πονάει αυτό αλλά είναι διδακτικό…