Γιόρτασε και φέτος ο Ελληνισµός, σε κάθε γωνιά της Γης την 25η Μαρτίου µε λαµπρότητα και µεγαλοπρέπεια, όπως της αξίζει.
∆ιπλή γιορτή!! ∆ιπλή χαρά!!!
Στα Χανιά γιορτάστηκε επίσης σε όλο τον Νοµό Χανίων σύµφωνα µε το πρόγραµµα που πληροφορηθήκαµε από τα Χανιώτικα Νέα, σε όλους τους ∆ήµους.
Στην πόλη των Χανίων, είχα τη χαρά να παρακολουθήσω στο Πολιτιστικό Κέντρο της Ι.Μ. Κυδωνίας και Αποκορώνου εκδήλωση για τη διπλή εορτή του Ευαγγελισµού της Θεοτόκου και τις Εθνικής Παλιγεννεσίας οµιλία και Ύµνους από τη χορωδία της Σχολής Βυζαντινής Μουσικής και Τραγούδια από τη χορωδία της Ιεράς Μητροπόλεως και Οµιλία από τον ∆ηµήτρη Ανδρικίδη, µέλος της λογοτεχνικής παρέας Χανίων, µε θέµα «Νεοµάρτυρες και Ρωµιοσύνη».
Μακάρι να παρουσιαζόταν και στην και στον Αποκόρωνα!!!
Την 25η Μαρτίου επίσης το βράδυ στο Πνευµατικό Κέντρο Χανίων απολαύσαµε αγαπηµένα Τραγούδια σε µουσική γνωστών Ελλήνων Συνθετών από το Πολυφωνικό Σύνολο Χανίων.
Την ∆ευτέρα 25η Μαρτίου γιορτάστηκε µε ∆οξολογία, κατάθεση στεφάνων και παρέλαση σύµφωνα µε το πρόγραµµα, παρουσία εκπροσώπων της κυβέρνησης και των πολιτικών και στρατιωτικών αρχών του τόπου.
Εντύπωση µου έκανε η οµιλία στον Μητροπολιτικό Ναό κατά την δοξολογία, από τον Νεκτάριο Νικολακάκη, νεαρό καθηγητή µε πολλές σπουδές, τις οποίες δεν είναι του παρόντος να αναφέρω.
Οφείλω όµως να δηµοσιεύσω απόσπασµα από την οµιλία του Νεκτάριου που αφορά την συµµετοχή στην επανάσταση από τους Κρήτες και την έννοια της Εθνικής Γιορτής.
«…. ‘’Ο κόσµος µας έλεγε τρελούς’’ έλεγε χαρακτηριστικά ο Κολοκοτρώνης και όµως αυτή η τρέλα έκανε τον Αθανάσιο ∆ιάκο ήρωα της Αλαµάνας, το Οδυσσέα Ανδρούτσο νικητή στο Χάνι της Γραβιάς, τον Κανάρη µπουρλοτιέρη στο Αιγαίο, το Νικηταρά τρόµο και φόβο τον Τούρκων, την Μπουµπουλίνα καπετάνισσα και πολλούς άλλους που θα χρειαστούµε ώρες για να απαριθµίσουµε ένα προς έναν ξεχωριστά. Όµως η στιγµή το επιβάλλει να αποτίσουµε φόρο τιµής και στους δικούς µας ήρωες, που σ αυτά τα ευλογηµένα χώµατα των Σφακίων, του Αποκόρωνα, της Κυδωνίας, του Σελίνου και της Κισσάµου έπιασαν για πολλοστή φορά τα όπλα εναντίον του εχθρού. Η συµµετοχή της Κρήτης στην πανεθνική εξέγερση αποφασίστηκε στο ιστορικό µοναστήρι της Παναγίας της Θυµιανής στα Σφακιά, στις 29 Μαΐου 1821 και λίγο αργότερα στους 14 Ιουνίου σηµειώθηκε η πρώτη µεγάλη νίκη των επαναστατών στο Λούλο Χανίων. Είχε βέβαια προηγηθεί στις 19 Μαΐου ο βασανισµός και εν τέλει απαγχονισµός στον Πλάτανο της Σπλάντζιας από τους Τούρκους του Επισκόπου Κισσάµου και Σελίνου Μελχισεδέκ ∆εσποτάκη και του ιεροδιακόνου-δασκάλου Καλλίνικου Βεραίου, µία κίνηση που ενίσχυσε το αίσθηµα της εκδίκησης και συσπείρωσε τους χριστιανούς απέναντι στον εχθρό. Ανάµεσα στους µεγάλους εκείνους αγωνιστές που µπήκαν στο πάνθεον της αθανασίας, αξίζει να αναφέρουµε το Στρατή ∆εληγιαννάκη, τον Αναγνώστη Μανουσογιαννάκη, τον Γεώργιο ∆ασκαλάκη ή Τσελεπή, το Σήφη ∆εληγιαννάκη, τον Ιωσήφ Κωνσταντουδάκη ή Σήφακα, καθώς και το Καλλίνικο Κριτοβουλίδη.
Θα ήταν επίσης αδικία να µην µνηµονεύσουµε και το φιλελληνικό ρεύµα που αναπτύχθηκε στην Ευρώπη και την Αµερική µε τον Βίκτωρα Ουγκώ και το λόρδο Βύρων να αποτελούν τα πιο ονοµαστά µέλη του. Η παθογένειες όµως του ελληνικού συστήµατος διοίκησης, και το σαράκι της διχόνοιας και των προσωπικών παθών λίγο έλειψε να επιφέρουν το πρόωρο τέλος του αγώνα, ωστόσο ο σεβασµός στα ιερά και όσια του γένους και οι φιλοπατρία δεν επέτρεψαν να χαθεί τόσο άδοξα ότι κατακτήθηκε. Η φιλοπατρία αυτοί βέβαια είχε γαλουχηθεί αιώνες πριν µέσα στους κόλπους της εκκλησίας και των κρυφών σχολειών, όπου υπό το λιγοστό φως στον κεριών, διδάσκαλοι και οι ιερείς δίδασκαν τα ιερά γράµµατα, το ευαγγέλιο τη µητρική λαλιά και το ένδοξο µας παρελθόν.
Ο Κωστής Παλαµάς περίτρανα αναφέρει ότι «η µεγαλοσύνη στους λαούς δεν µετριέται µε το στρέµµα, µε τις καρδιάς το πύρωµα µετριέται και µε το αίµα». Αυτό το αίµα που σαν ποτάµι έρεε σε όλα τα µήκη και τα πλάτη της πατρώας γης θα έβρισκε τελικώς, µετά από αρκετά χρόνια σκληρών αγώνων, τη δικαιοσύνη του. Το 1830, µε το πρωτόκολλο του Λονδίνου θα αναγνωριζόταν η ελληνική ανεξαρτησία και θα έµπαιναν τα θεµέλια για το νεοσύστατο ελληνικό κράτος, το ποίο όµως δεν θα περιλαµβάνει το νησί µας παρά τους ποταµούς αιµάτων που είχαν χυθεί. Ένα κράτος που όφειλε την ίδρυση του αποκλειστικά και µόνο στα αγνά και ιερά κίνητρα των επαναστατών που πολέµησαν «για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδος στην Ελευθερία».
Μέσα σε αυτούς τους στίχους λοιπόν συµπυκνώνεται το νόηµα της επανάστασης: Πατρίδα – πίστη. Η ακλόνητη πίστη στην οµοούσιο Τριάδα και η αγάπη για την πατρίδα είχαν εξαρχής τεθεί πάνω από την ευµάρεια και το προσωπικό συµφέρον, καθώς οι έλληνες θυσίες από τα πάντα για το χρέος. Ποιο όµως χρέος; Το ηθικό.
«…. Σήµερα όµως ποιο είναι το χρέος µας; Η σκέψη πηγαίνει στην οικονοµική υποχρέωση στα δάνεια που κατασπαράσουν το βιός µας και όχι στην ηθική υποχρέωση να διατηρήσουµε έστω τα κεκτηµένα, την αξιοπρέπεια, την ελευθερία, το σεβασµό στην πίστη και στην πατρίδα που τότε, το 1821, ήταν ζητούµενα. Ποια πατρίδα, ποιο έθνος, ποια συνείδηση µπροστά στην επιλεκτική γνώση της ιστορίας, στην αλλοτρίωση και στην ισοπέδωση των αξιών της υλιστικής κοινωνίας που ζούµε σήµερα; Η παγκοσµιοποίηση και η άκριτη υιοθέτηση του ξενόφερτου τρόπου ζωής διαστρεβλώνουν τα πατροπαράδοτα ήθη και έθιµα και αλλοιώνουν την ιστορική µας ταυτότητα. Ο χειρότερος όµως κίνδυνος δεν είναι αυτός. Είναι η τάση των ηµερών µας να διαγράφουµε, και το χειρότερο, να ξαναγράφουµε την ιστορία. Χωρίς ιστορία δεν υπάρχει πολιτισµός και το µέλλον είναι αβέβαιο όταν δεν στηρίζεται στις διδαχές του ένδοξου παρελθόντος.
Κυρίες και κύριοι. Η ιδέα του ηθικού χρέους που εµψύχωσε και δυνάµωσε τους επαναστάτες που τιµάµε σήµερα πρέπει να εµψυχώσει και όλους εµάς που σήµερα βρισκόµαστε σε περίοδο βαθιάς πολιτισµικής, πέραν της κλιµατικής, υγειονοµικής και γεωπολιτικής κρίσης. Οφείλουµε να πιστέψουµε ξανά στις διαχρονικές αξίες του έθνους και της θρησκείας µας για να αποκτήσουµε την αλληλεγγύη, την οµόνοια και την συλλογικότητα για το καλό της πατρίδας µας. Ας κλίνουµε νοερά το γόνυ µπροστά στους ανδριάντες και τους τάφους των ηρώων και ας αναλογιστούµε το ασύλληπτο µέγεθος των κατορθωµάτων τους. Ο εχθρός το 1821 ήταν ορατός, σήµερα είναι ο ίδιος µας ο εαυτός. Μην αναζητούµε τα αίτια στους άλλους, όπως την απληστία των ξένων συµφερόντων, γιατί εµείς τους δώσαµε αυτό το δικαίωµα. Αλλά, ποτέ δεν είναι αργά. Μπορούµε όλοι να κάνουµε την υπέρβαση και να θυσιαστούµε για το καλό της πατρίδας. Πως; Μπολιάζοντας στα νέα παιδιά, που αποτελούν το µέλλον αυτού του τόπου, την ΑΓΑΠΗ για τα µεγάλα ιδανικά. Άλλωστε, όπως λένε, οι µεγάλες νίκες και οι µεγάλες συµφορές, είναι για τους λαούς µε τα µεγάλα ιδανικά.
Ας µην αφήσουµε λοιπόν τα ιδανικά και τις πατροπαράδοτες αξίες να χαθούν στη λήθη και στην αφάνεια, αλλά ας θυµηθούµε τα οράµατα των προγόνων µας, για µια ελεύθερη ορθόδοξη πατρίδα. Και όλοι µαζί, µονιασµένοι, ας ακούσουµε το κάλεσµα του Παλαµά και ας µεθύσουµε µε το αθάνατο κρασί του 1821!»
Τιµή και δόξα στην αδούλωτη Ελληνική ψυχή!
Τιµή και δόξα στου αθάνατους νεκρούς του 1821!
*Ο Πέτρος Πανηγυράκης
είναι δάσκαλος
