Ο δάσκαλός μας, ο Ευριπίδης…

Θα μου επιτρέψετε να σας μεταφέρω, μέσα από τις γραμμές της σημερινής επιφυλλίδας, κάποια αποσπάσματα του έργου του πασίγνωστου αρχαίου Αθηναίου τραγωδιογράφου Ευριπίδη «Ηρακλής Μαινόμενος» (μετάφραση Τ. Ρούσσου, εκδόσεις «Κάκτος») ,τα οποία, όταν ανέγνωσα προ ημερών, αισθάνθηκα ότι στο εγγύς και στο μακρινό μέλλον θα μπορούσαν να βοηθήσουν τον καθένα απ’ όλους μας να επαναπροσδιορίσουμε τη ζωή μας, αλλά και να αντεπεξέλθουμε στις καθημερινές «επικίνδυνες στροφές» της ζωής, μακριά από κάθε φθονερή σκέψη και πράξη…
Πριχού ξεκινήσω να σας δείξω, θα ήθελα να σας γράψω και ότι, όπως προκύπτει από την εδώ και χρόνια ενασχόλησή μου με τον Ευριπίδη, θαρρώ πως είναι ο πιο κοντινός ως προς τη σκιαγράφηση και τη δράση των χαρακτήρων των ηρώων του στην πραγματική ζωή. Άνθρωποι με έντονο ψυχικό κόσμο και αποφασιστικότητα παίρνουν πρωτοβουλίες και ρυθμίζουν, με τη βοήθεια των θεών και όχι ως υποταγμένοι σε αυτούς, τη μοίρα της ζωής τους. Ίσως ο τραγωδιογράφος μας, φρονώ,  να είναι επηρεασμένος και από το σοφιστικό κίνημα της εποχής του, των κλασικών χρόνων, που αμφισβητούσε τα πάντα, από θεούς έως επίγειες αυθεντίες.
«Τα πλούτη θρόνου της Ασίας, μήτε παλάτια στο χρυσό γεμάτα δε θα ’θελα ποτέ κάλλιο απ’ τη νιότη, που ’ναι πανέμορφη στον πλούτο, πανέμορφη στη φτώχεια. […] Αν είχαν οι θεοί σοφία και γνώση ανθρώπινη, νιότη διπλή θα χάριζαν, σημάδι φανερό της αρετής, σ’ όσους την έχουν κι έτσι πεθαίνοντας θ’ ανέβαιναν και πάλι στο φως του ήλιου, για να πάρουν καινούριο δρόμο, όμως οι φαύλοι θα είχαν μόνο μια ζωή» έλεγε το πρώτο επιλεγέν εδάφιο της εν λόγω τραγωδίας (στίχοι 655 – 661).
Και ακολούθως, κοντοστάθηκα στους στίχους 727 – 735: «Κάνοντας το κακό να περιμένεις πως θα σε βρει κακό. Σε καλήν ώρα πορεύεται ο παγκάκιστος, γερόντοι, και σε σπαθιών θα πέσει την παγίδα, νομίζοντας πως άλλους θα σκοτώσει. Θα πάω να τον δω νεκρό να πέφτει. Νιώθεις χαρά, όταν σφάζουν τον εχθρό σου κι όσα δεινά έχει πράξει να πληρώνει».
Και θα κλείσω με ένα ακόμα  απόσπασμα (στίχοι 1206 – 1213) από την ίδια τραγωδία του σοφού «δασκάλου» μας Ευριπίδη αναφέρει: «Είναι βαρύ να πολεμάς τα δάκρυά σου. Σε ικετεύω και θρηνώ, το χέρι, τα γόνατά σου αγγίζοντας, τα γένια. Την άγρια λιονταρίσια οργή σου κράτησε, γιε μου, να μη σε ξεσύρει σ’ ανόσια μανία φονική, παιδί μου κι άλλα δεινά στις συμφορές προσθέσεις…».