«Η ζωή κάθε ανθρώπου αποτελεί μία αναζήτηση. Ο άνθρωπος είναι “εξερευνητής” της ψυχής και της ζωής».
Η ιστορία που ακολουθεί είναι ιστορία ενός ταπεινού ταξιδιώτη, του Σαλέχ Νασρί.
Ο Σαλέχ Νασρί μία μέρα ένιωσε την ανάγκη να πάει προς την πόλη του Καμίρ. Είχε μάθει να δίνει μεγάλη σημασία στα προαισθήματά του…
Μετά από δύο μέρες πορείας στους σκονισμένους δρόμους, διέκρινε από μακριά το Καμίρ. Λίγο πριν φτάσει στο χωριό, του τράβηξε την προσοχή ένας λόφος, δεξιά από το μονοπάτι. Ηταν σκεπασμένος από υπέροχη πρασινάδα και γεμάτος με δέντρα, πουλιά και μαγευτικά λουλούδια. Τον περιτριγύριζε κάτι σαν μικρός φράχτης φτιαγμένος από βαμμένο ξύλο. Μια μπρούτζινη πορτούλα τον προσκαλούσε να μπει.
Ξαφνικά, αισθάνθηκε να ξεχνά το χωριό και θέλησε να ξεκουραστεί για λίγο σ’ εκείνο το μέρος. Ο ερευνητής ταξιδιώτης πέρασε στην είσοδο κι άρχιζε να βαδίζει αργά δίπλα στις λευκές πέτρες που ήταν τοποθετημένες ανάκατα ανάμεσα στα δέντρα.
Αφησε το βλέμμα του να ξαποστάσει σαν την πεταλούδα, σε κάθε λεπτομέρεια του πολύχρωμου αυτού παραδείσου. Τα μάτια του, όμως, ήταν μάτια “ερευνητή” κι ίσως γι’ αυτό ανακάλυψε εκείνη την επιγραφή πάνω σε μια από τις πέτρες:
Αμπντούλ Ταρέγκ: Εζησε 8 χρόνια, 6 μήνες, 2 εβδομάδες και 3 μέρες.
Τρόμαξε, συνειδητοποιώντας ότι εκείνη η πέτρα ήταν μια ταφόπλακα. Λυπήθηκε όταν σκέφτηκε ότι ένα παιδί τόσο μικρής ηλικίας ήταν θαμμένο σ’ εκείνο το μέρος. Κοιτάζοντας γύρω είδε ότι και η διπλανή πέτρα είχε μια επιγραφή. Ελεγε: Γιαμίρ Καλίμπ: Εζησε 5 χρόνια, 8 μήνες και 3 εβδομάδες.
Ο Σαλέχ αισθάνθηκε τρομερή συγκίνηση. Αυτό το πανέμορφο μέρος ήταν νεκροταφείο και κάθε πέτρα ήταν ένας τάφος! Μία – μία, άρχισε να διαβάζει τις πλάκες. Ολες είχαν παρόμοιες επιγραφές. Ενα όνομα και τον ακριβή χρόνο ζωής του νεκρού.
Αλλά αυτό που τον τάραξε περισσότερο ήταν η διαπίστωση ότι ο άνθρωπος που είχε ζήσει τον πιο πολύ καιρό, μόλις που ξεπερνούσε τα έντεκα χρόνια. Νικημένος από μια αβάσταχτη λύπη άρχισε να κλαίει. Ο φύλακας του νεκροταφείου που περνούσε, τον πλησίασε. Και τον ρώτησε αν κλαίει για κάποιον συγγενή.
«Οχι, για κανένα συγγενή», είπε ο Νασρί. «Τι συμβαίνει σ’ αυτό το χωριό; Τι πράγμα φοβερό έχει αυτός ο τόπος; Γιατί έχει τόσα πολλά μικρά παιδιά θαμμένα σ’ αυτό το μέρος; Ποια είναι η τρομερή κατάρα που βαραίνει αυτούς τους ανθρώπους και τους έχει υποχρεώσει να φτιάξουν ένα νεκροταφείο για παιδιά;».
Ο φύλακας χαμογέλασε και είπε: «Μπορείτε να ηρεμήσετε, δεν υπάρχει τέτοια κατάρα. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι εδώ έχουμε ένα παλιό έθιμο. Θα σας εξηγήσω… Οταν ένας νέος συμπληρώνει τα δεκαπέντε του χρόνια, οι γονείς του, του χαρίζουν ένα τετράδιο, όπως αυτό που έχω εδώ, για να το κρεμάει στον λαιμό. Είναι παράδοση στον τόπο μας. Από τη στιγμή εκείνη κι έπειτα, κάθε φορά που κάποιος απολαμβάνει έντονα κάτι, ανοίγει το τετράδιο και σημειώνει:
Στα αριστερά, αυτό που απόλαυσε, στα δεξιά πόσο κράτησε η απόλαυση. Εστω, ότι γνώρισε μια κοπέλα και την ερωτεύτηκε. Πόσο κράτησε το μεγάλο αυτό πάθος και η χαρά της γνωριμίας τους; Μια εβδομάδα; Δύο; Τρεις και μισή; Και μετά η συγκίνηση του πρώτου φιλιού; Δύο μέρες; Μια εβδομάδα; Και η γέννηση του πρώτου τους παιδιού και ο γάμος των φίλων; Και το ταξίδι που πάντα ήθελε; Πόσο κράτησε η απόλαυση των αισθήσεων κάθε χαράς και ευτυχίας. Ώρες; Μέρες; Μήνες; Χρόνια;
Έτσι, συνεχίζουμε να σημειώνουμε στο τετράδιο κάθε ώρα που απολαμβάνουμε. Κάθε λεπτό.
Όταν κάποιος πεθαίνει, έχουμε τη συνήθεια να ανοίγουμε το τετράδιό του και να αθροίζουμε τον χρόνο της απόλαυσης για να τον γράψουμε πάνω στον τάφο του.
Αυτός είναι για εμάς ο μοναδικός και ο πραγματικός χρόνος που έχουμε ζήσει».
Αυτά είπε ο φύλακας.
Αλήθεια εμείς αν είχαμε το τετράδιο αυτό και σημειώναμε τις απολαύσεις της ζωής και τον χρόνο που κράτησε κάθε μία, σε ποιο άθροισμα θα φτάναμε τον χρόνο που ζήσαμε; Πόσο το επέτρεψαν οι συνθήκες;
Εύχομαι τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής να τον ζήσουμε με περισσότερες ώρες, μέρες, μήνες απόλαυσης χαράς και ευτυχίας για μας και για τους συνανθρώπους μας.
*δάσκαλος
