Αδολη φιλία πράξη 39η
Δυο κουζουλοί εσμίξανε
τσι ρίμες τους να πούνε,
των γνωστικών τα όνειρα
αληθινά να βγούνε.
Όσ’ η ζωή κατρακυλά,
ο ήλιος βασιλεύει,
κι ο γνωστικός ολημερίς,
τον κουζουλό γυρεύει.
Σφηναριώτης
Πάλι κοντράρ’ ο Σφηναριώτης…
Τα αίματα μας σμίξαμε, πως αγαπώ σε γνώθεις,
για ‘τούτον’ αρμηνεύω σου, και πράξε ό,τι νιώθεις.
Πριχού ‘κουστούν οι κουμπουριές, αδερφοχτέ μου γλάκα,
που διέβασαν τσι ρίιμες σου και έπεσες στη φάκα.
Στην Κρήτη, μας εγύρισες, στην τελευταία πράξη,
μας έκαμες ξενάγηση, πριν το φεγγάρ’ αλλάξει.
Λόγια σοφά αράδιασες, μα ‘κανες παραλήψεις,
μισή την Κρήτη άφηκες, από προκαταλήψεις.
Γραμπουσιανοί σηκώθηκαν κι από το Κολυμπάρι,
Μπάλο, ΟΑΚ και στη Γωνιά, τα όπλα έχουν πάρει.
Στ’ Αρκάδι πίσω μη φανείς, Γαύδο, Σφακιά κι Ανώγεια,
Φαράγγι μα και Ομαλό, σου τέλεψαν τα λόγια.
Κάστρου Μουσείο άφηκες και Σεληνάρ’ αντάμα,
που πρέπει ν’ άψεις το κερί κι ας μην το έχεις τάμα.
Άντρου Δικταίου σου ‘φυγαν, κι Ιδαίου δύο μύθοι,
που τα βουνά ‘μορφίζουνε, Ηράκλειο Λασίθι.
Κι ακόμα επαρέληψες, του Βλάτους πολιτεία,
‘Νιαχωριανό που γέννησε, …ως γράφουν …τα βιβλία.
Ελούντα την αγνόησες, μαζί και Σπιναλόγκα,
θαρρώ πως εσκαρτάρισες κι άντε να κάνεις γιόγκα.
Παρ’ όλα τούτα δίνω σου, ξανά συγχωροχάρτι,
και πες γιάντα χορεύουμε, σ’ τση ρίμας μας το πάρτι.
Στους φίλους που διαβάζουν μας, παράσημο χρωστούμε,
με Μέργκελ που εμπλέξαμε, μα πού μυαλό, να βρούμε;
Και ντρέτ’ ειπέ μου να χαρείς, η σκέψη μου πετάει,
καμάκι αν εδούλεψες, ετούτο, θα με φάει.
Γιατί γνωρίζω σύνταξη, εγλάκας να ζητήξεις,
που ένσημα εκόλλαες, πριχού …το βόλι …ρίξεις.
…κι αντιστέκετ’ ο ‘Νιαχωριανός.
Το Σφηναριώτη φίλο μου, που κάθε τόσο γράφει,
ευχαριστώ που δέχτηκε και μένα στο σινάφι.
Στίχους για την πολιτική κατάσταση τση χώρας,
ρίχνω κι εγώ εις το κουτί, που λένε τση Πανδώρας.
Και σατιρίζ’ όσο μπορώ, κάθε στραβό που βλέπω,
γιατί στα ζούλα να περνά, δεν μου το επιτρέπω.
Πολλοί τα κακώς κείμενα, τα βγάνουνε στη φόρα,
και εκθιάζουν τα καλά, μα πού τα βλέπουν τώρα.
Μα τα καλά και τα κακά, θωρούν ντα μ’ άλλο μάτι
και τον καλύτερο βοσκό, τον θεωρούν …δραγάτη.
Των οικονομολόγων μας, διίσταντ’ οι απόψεις,
πολλές φορές χρειάζεται, να ράψεις και να κόψεις.
Για τούτο και η κριτική, είν’ επιβεβλημένη
και όσοι την παρεξηγούν, λογίζονται βλαμμένοι.
Όλοι επιδιώκουμε, να βγούμ’ από την κρίση,
με τη μικρότερη ζημιά κι οπίσω μη γυρίσει.
Εις τα παιδιά κι εγγόνια μας, μην μείνει αμανάτι,
να πέφτουν για να κοιμηθούν και να μην κλείνουν μάτι.
Για τουρισμό μιλήσαμε, την περασμένη Πέμπτη,
μα συ τον γύρισες αλλού, τση σκέψης τον καθρέφτη.
Τσι χίπιδες θυμήθηκες, όπως και τα καμάκια,
που ρίχνανε την πετονιά και βγάζανε λαυράκια.
Εγώ σ’ αυτόν τον αμανέ, δεν θα σ’ ακολουθήσω,
παπαδοπούλες και των δυο, το δρόμο δείχνουν ίσιο.
Κι αν ομορφιές και θέρετρα, τση Κρήτης δε χωρέσα,
στης ρίμας το κανονισμό, οφείλεται η πρέσα.
Αδερφοχτέ μου θα σου πω, ντα κάτεχες περάσαν
και την παλιά τους δύναμη, τα όργανα εχάσαν.
Μα αν μας βάλει κάποτε, η Μέργκελ στο κρεβάτι,
για να σωθεί η χώρα μας, ίσως να γίνει κάτι.
