» Η Βέρα Ταπεινάκη – Μιχαηλάκη µοιράζεται ιστορίες µέσα από 4 φωτογραφίες και ένα πίνακα
Τέσσερις φωτογραφίες και ένας πίνακας… Η 95χρονη σήµερα Βέρα Ταπεινάκη – Μιχαηλάκη από τον Γαλατά Χανίων παίρνει στα χέρια της τα κειµήλια ζωής και για το καθένα από αυτά έχει να πει πολλές ιστορίες παρότι έχουν περάσει 8 δεκαετίες.
Η ίδια και η οικογένειας της τιµήθηκαν για την προσφορά τους στον αγώνα για την απελευθέρωση, για την ίδια όµως ήταν ένας αγώνας ζωής.
Η ΠΑΛΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ
Παίρνει στα χέρια της την 1η φωτογραφία είναι λίγο πριν την έναρξη του πολέµου. Απεικονίζονται ο πατέρας και η µητέρα της, η αδελφή της ∆έσποινα, η µεγάλη της αδελφή Άννα, ο µικρός αδελφός της Γιάννης.
«Καθηµερινά οι Γερµανοί βοµβάρδιζαν τον Γαλάτα και πηγαίναµε στα καταφύγια κοντά στην εκκλησία στο κέντρο του χωριού. Εγώ και η µητέρα µου στο ένα καταφύγιο, ο πατέρας µου και τα άλλα αδέλφια µου στο άλλο. Έπεσε µια βόµβα κοντά και σκοτώθηκε ο αδελφός µου Γιάννης που ήταν 7 ετών παλικαράκι -το µοναδικό αγόρι στην οικογένειας µας- και η αδελφή µου ∆έσποινα δέχτηκε ένα βλήµα στο πρόσωπο! Έφυγε όλο το σαγόνι της, κρεµάστηκε η γλώσσα της, ήταν ολόκληρη µέσα στα αίµατα. Βγήκαµε από το καταφύγιο και βλέπουµε τον πατέρα µου µε το σκοτωµένο αδελφάκι µας αναµάσκαλα του και τη τραυµατισµένη αδελφή µας στο χέρι του. Όταν είδαµε αυτήν την εικόνα δεν µπορώ να σας περιγράψω τι έγινε, δεν ήµασταν µαθηµένοι σε αυτά τα πράγµατα …» θυµάται, ο δε σκύλος της οικογένειες που ήταν έξω από το καταφύγιο όταν έσκασε η βόµβα εξαυλώθηκε. Στη µνήµη του αδικοχαµένου Γιάννη δόθηκε το όνοµα σε άλλα παιδιά της οικογένειας που γεννήθηκαν αργότερα.
Ο ΠΙΝΑΚΑΣ ΤΟΥ Π. ΒΛΑΧΑΚΗ
Στο αρχείο της κ. Βέρα πολλές φωτογραφίες, ανάµεσα τους και του ιστορικού πίνακα του Πέτρου Βλαχάκη που βρίσκεται στο Ιστορικό Αρχείο Κρήτης και απεικονίζει ένα αληθινό περιστατικό όπου ένας Γαλατιανός ο Αντώνης Φυντικάκης µε µια πέτρα σκοτώνει Γερµανό αλεξιπτωτιστή. «Αυτό το περιστατικό έγινε δίπλα στο τότε πατρικό µας. Άγιος άνθρωπος ο Φυντικάκης έζησε χρόνια µετά τον πόλεµο και τον θυµόµαστε πόσο καλός γείτονας ήταν. Αυτός όταν είδε ότι ο Γερµανός είχε σκοτώσει τον γείτοντα του το Θόδωροµανώλη ένα επίσης εξαίρετο άνθρωπο. Το περιστατικό το είχε δει ο Βλαχάκης γιατί ήταν παιδί και αυτός τότε και το αποτύπωσε στον πίνακα του» αναφέρει η κ. Ταπεινάκη- Μιχαηλάκη. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης είχε πει σε συνέντευξη του στα “Χ.ν.” και στον γράφοντα το 2008.
«Πήγαινα προς τον “Θόλο” και είδα ένα Γερµανό µε αλεξίπτωτο να περνάει από πάνω µας. “Βαράτε του” λέω σε δυο στρατιώτες που ήταν κάτω από µια ελιά. Πυροβόλησαν και αυτός έπεσε πίσω από ένα σπίτι. “Τον καθαρίσαµε” µου έκαναν νόηµα, αλλά δεν ήταν έτσι. Πηγαίνοντας πίσω από τον σπίτι είδα ότι ο Γερµανός είχε πέσει σε ένα χωράφι πιο κάτω και δεν είχε κτυπηθεί. Ένας χωριανός, ο Μανώλης Θεοδωράκης, τον είδε και παίρνει ένα δίκανο από το σπίτι του και κατευθύνθηκε προς το µέρος του. Τον πυροβόλησε αλλά δεν τον πέτυχε και ο αλεξιπτωτιστής γυρίζοντας το αυτόµατο τον γάζωσε τραυµατίζοντας τον σοβαρά στη κοιλιά. Για αυτό και στον πίνακα µου, ο Θεοδωράκης φαίνεται σκυµµένος. Τότε ένας άλλος γείτονας, ο Αντώνης Φυντικάκης, µε µια πρωτοφανή λύσσα και επειδή ήταν και άοπλος, αρπάζει µια πέτρα από κάτω και πέφτει πάνω στον Γερµανό. Με την πέτρα του σπάει το κεφάλι και τον σκοτώνει. Αυτήν την εικόνα την είδα να γίνεται µπροστά και µετά τον πόλεµο την αποτύπωσα σε πίνακα. Ο Θεοδωράκης την εποµένη πέθανε από τα τραύµατα του. Ο Φυντικάκης µπορεί να ήταν αγράµµατος αλλά ήταν Κρητίκαρος µε ψυχή».
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ
Ο πατέρας της κ. Βέρας, Μανώλης Ταπεινάκης υπηρετούσε στα βουνά της Αλβανίας. Σε αυτό είναι αφιερωµένη η επόµενη φωτογραφία, όπου φαίνεται τρίτο από αριστερά καθισµένος. «Φτύσανε αίµα να φτάσουν στη νότια Πελοπόννησο, οι Γερµανοί τους πολυβολούσαν, δεν είχαν τίποτα να φάνε,ήταν ρακένδυτοι και προσπαθούσαν να φτάσουν στην Κρήτη. Βρήκαν ένα καίκι που τους πήγε αρχικά στα Κύθηρα από όπου και η φωτογραφία άγνωστο ποιος την έβγαλα. Μια µέρα ακούσαµε να χτυπάει η πόρτα …Ποιος να χτυπούσε την πόρτα µας εκείνα τα χρόνια; Ανοίγει η µάνα µου έναν άνδρα µε γένια, ταλαιπωρηµένο, µε τα πόδια του µια πληγή. «Μανώλης ζεις!» είπε και έπεσε στην αγκαλιά του και από πίσω τρέξαµε εµείς όλα τα παιδιά και τον αγκαλιάσαµε». Αργότερα ο πατέρας και η µητέρα της κ. Ταπεινάκη βοήθησαν πάµπολλους Βρετανούς, Αυστραλούς, Νεοζηλανδούς, που είχαν αποδράσει από το στρατόπεδο αιχµαλώτων στους Αγ. Αποστόλους για να φύγουν στα βουνά για να έλθουν σε επαφή µε τους αντάρτες. Παρότι δεν είχαν παρά µόνο τα απαραίτητα στο σπίτι τους φρόντιζαν και το τελευταίο διαθέσιµο κοµµάτι ψωµί να δοθεί στους συµµάχους. Μάλιστα η ίδια η Βέρα και η Άννα Ταπεινάκη τους πρώτους µήνες τη κατοχής πήγαιναν τρόφιµα στο στρατόπεδο των αιχµαλώτων στους Αγ. Αποστόλους και τα περνούσαν µε ένα καλάµι πάνω από το φράκτη. Για τις ενέργειες τους αυτές τιµήθηκαν µετά τον πόλεµο από τους βετεράνους της Μάχης που αναγνώρισαν το σπουδαίο έργο τους.
Ο ΓΕΙΤΟΝΑΣ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ
Η επόµενη φωτογραφία που παίρνει στα χέρια της η συνοµιλήτρια µας είναι από ένα ένθετο δηµοσίευµα των “Χ.ν.” µε δεκάδες φωτογραφίες από τους εκτελεσµένους από τους ναζί κατακτητές. Μας δείχνει µια από αυτές. «Αυτός ήταν ο Μάρκος Σαραβελάκης 34 ετών, πατέρας 5 παιδιών. Λεβέντης χωριανός και πολύ καλός άνθρωπος. Τον εκτέλεσαν τον Αύγουστο του 1941 στον Κερίτη» αναφέρει. «Είχε πολεµήσει στην µάχη;» ρωτάµε, «όχι δεν ήταν από αυτούς που πήρε όπλο αλλά και αυτοί που πήγαιναν φαγητό στους µαχητές, νερό για να ξεδιψάσουν, που φρόντιζαν τους τραυµατίες ήταν το ίδιο ήρωες» είναι τα λόγια της σεβάσµιας γυναίκας.
ΤΟ ∆.Σ. ΓΑΛΑΤΑ
Τελευταία φωτογραφία µια οµαδική του ∆ηµοτικού Σχολείου Γαλατά πριν ξεκινήσει ο πόλεµος . Σε αυτή η κ. Βέρα αναγνωρίζει τον εαυτό της και τις δύο αδελφές της , οι υπόλοιποι δεν πρέπει να είναι στη ζωή. Ρούχα απλά και φτωχικά, βλέµµατα περίεργα µπροστά στο φωτογραφικό, µετά βίας διακρίνεις κάποιο χαµόγελο. «Ήµασταν αγαπηµένοι πολύ» θυµάται η κ. Βέρα και συνεχίζει «από αυτά τα παιδιά κάποια χάθηκαν στον πόλεµο τα υπόλοιπα όµως έζησαν και πολλά από αυτά στο Γαλατά ξαναστήνοντας το χωριό µας µετά τον πόλεµο».
