Μιχάλης Κακογιάννης: Εκείνο το άξιο, το χαρισµατικό τέκνο της Κύπρου…

Τυχαία βρήκα στο καλαντάρι µου, πως αυτός ο τόσο προικισµένος καλλιτέχνης, έφυγε τον Ιούλιο 1989, σαν τέτοιες ηµέρες. Και σκέπτοµαι πως η Κύπρος, το βασανισµένο νησί, «παραµερίστηκε», τώρα µε τις σύγχρονες, επίκαιρες, τόσο επίκαιρες τραγωδίες!
Είναι φυσικό να προηγούνται στην επικαιρότητα η Γάζα, φυσικά, η Ουκρανία, οι φριχτές θεοµηνίες (;) της φωτιάς στη χώρα µας αλλά και αλλού, καθώς και η θερινή ραστώνη για όσους χαίρονται τον ήλιο και τη θάλασσα.
Ο Μιχάλης Κακογιάννης, ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος!
Μα υπέροχος, ταλαντούχος, µορφωµένος, αγωνιστής, κοσµοπολίτης.
Γεννηµένος στη Λεµεσό του Νησιού της Αφροδίτης, ηθοποιός, σκηνοθέτης, σπούδασε Νοµική στην Αγγλική Σχολή µα και σκηνοθεσία, ασφαλώς.
Λάτρεψε το νησί του, αλλά ερχόµενος στην Ελλάδα, διέπρεψε.
Αξέχαστες θα µου µείνουν οι επιτυχίες του, πολυβραβευµένος, αλλά και προταθείς για ΟΣΚΑΡ.
Ποιος λησµονεί τη Στέλλα, την Ηλέκτρα, τον Ζορµπά;
Φίλοι µε αγάπη πολλή, µε τον Μίκη, την Ειρήνη Παππά, τη Μελίνα.
Θρυλικές έµειναν οι εµφανίσεις µε τη Μελίνα στους κυπριακούς δρόµους µε τις συνεντεύξεις τους, στις οποίες έδιναν «βήµα» στον φτωχό, πονεµένο κόσµο, µε το δάκρυ και τα πένθη µετά την εισβολή!
Θρυλικές κι οι εξοµολογήσεις µε τις µατωµένες εµπειρίες των γυναικών µε τα «πλαγιάσµατα», τους βιασµούς, τις εκτελέσεις στις αυλές των σπιτιών και την ανυπόφορη αγωνία των αγνοούµενων αγαπηµένων τους.
Το ντοκιµαντέρ που πέτυχε ο δηµιουργός, δεν είναι µόνο ένα άρτιο συγκλονιστικό ντοκουµέντο, είναι ένα «αγιασµένο προσευχητάρι», το οποίο καταγράφει µέρος από το ιστορικό µεγαλυνάρι της Νήσου!
Θυµάµαι τον σπουδαίο καλλιτέχνη να εξοµολογείται γλυκά, λεπτοµέρειες από τη στενή του σχέση µε τον Μίκη, µε την Παππά και µε την Έλλη Λαµπέτη. Κάποιο καιρό λέει, ήταν τρελά ερωτευµένος µαζί της και µετάνιωσε που δεν τόλµησε µια νύχτα που είχε τη δυνατότητα να µπει στο δωµάτιό της, και να την πάρει στην αγκαλιά του.
Προσωπικότητα προοδευτική, βαθιά ανήσυχος µε τις κοινωνικές ανισότητες, τις αδικίες και τα σκληρά και τραχύτατα καθέκαστα που έζησαν οι Έλληνες τα σκοτεινά εµφύλια χρόνια, θυµούµαι ένα έξοχο τραγούδι στην πολιτική του έµπνευση, που το εµπιστεύθηκε στον µέγα Θεοδωράκη, κι εκείνος, συγκινηµένος, το µελώδισε αµέσως, δίνοντάς του ένα ρωµαλέο τέµπο στα 9/8.
Πώς αλλιώς; Οι καταγγελίες για τις αδικίες της εξουσίας φέρνουν κύκλο σ’ ένα ζεϊµπέκικο σέρτικο και λειτουργούν συνταρακτικά τα πικρά παράπονά τους, στις «άπονες εξουσίες». Ακουµπούν τις κορνίζες και προσευχητικά στα λατρεµένα πρόσωπα των µανάδων.
«Μάνα σε ξεκληρίσανε άπονες εξουσίες, ψυχή δεν σου αφήσανε, µόνο φωτογραφίες…» Αυτό είναι το ρεφρέν.
Έχει και τρία κουπλέ, αλλά, άστα. Φτάνει αυτός ο στεναγµός για τώρα. Φτάνει το βούρκωµα του Καζαντζίδη. Αθάνατος ο Κακογιάννης της καρδιάς µας, στις καρδιές µας!