Αίσθηση και ενδιαφέρον προκάλεσε η είδηση της δημοσκόπησης, που παρέθεσαν τα Χανιώτικα Νέα στο φύλλο της 15ης Σεπτεμβρίου 2021, σελ 27. Το κείμενο είχε τίτλο “Ηγέτιδα δύναμη θέλουν τη Γερμανία πολλοί Ευρωπαίοι”.
Η δημοσκόπηση διενεργήθηκε από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Διεθνών Σχέσεων (ECFR) για τους ευρωπαίους πολίτες 12 χωρών. Σύμφωνα με αυτή “πάνω από το ένα τρίτο των ευρωπαίων τάσσονται υπέρ της ενίσχυσης της ηγετικής θέσης της Γερμανίας. Το 36% των ερωτηθέντων εμπιστεύεται τη Γερμανία για την οικονομική και χρηματοπιστωτική πολιτική και το 35% την εμπιστεύεται για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.” Στη συνέχεια, το άρθρο σημειώνει ότι “αν η Μέρκελ δεν ήταν καγκελάριος, θα υπήρχαν περισσότερες διεθνείς συγκρούσεις, μία άποψη η οποία εμφανίζεται εντονότερα στην Ισπανία, την Ολλανδία και την Πορτογαλία”.
Θα αποπειραθούμε μία ψύχραιμη και συνοπτική προσέγγιση αυτής της δημοσκόπησης, ώστε να μπορέσουμε να διαπιστώσουμε ορισμένα συμπεράσματα. Οι δημοσκοπήσεις καταμετρούν την δεδομένη χρονική στιγμή τον παλμό και τον τρόπο σκέψης μιάς κοινωνίας και είναι σημαντικά εργαλεία, ώστε να ερμηνεύσουμε ορισμένα γεγονότα και τάσεις. Η διεξαγωγή δημοσκόπησης σε 12 χώρες από πανευρωπαϊκό οργανισμό για τη γερμανίδα καγκελάριο σημαίνει ότι στην ουσία και ο ίδιος οργανισμός “παραδέχεται” τη βαρύτητα του συγκεκριμένου προσώπου και την επιρροή του σε πρόσωπα και καταστάσεις.
Ως γνωστόν, η Γερμανία βρισκόταν σε προεκλογική περίοδο. Μετά από μία δεκαεξάχρονη διακυβέρνηση στη καγκελαρία η Ά.Μέρκελ αποχωρεί. Αναμφισβήτητα σφράγισε τη γερμανική πολιτική ζωή και ιστορία. Ήταν η πρώτη γυναίκα καγκελάριος, στην οποία -και λόγω, βέβαια, της πολύχρονης θητείας της- έτυχε η ανάγκη επίλυσης ποικίλων ευρωπαϊκών θεμάτων. Δεν θα ήταν παράλογο να τονίσουμε ότι η κυρία Μέρκελ κατάφερε να ανυψώσει το κύρος της Γερμανίας στα χρόνια της.
Από τη δημοσκόπηση, συνάγουμε ότι η αποχώρηση της τερματίζεται με θετικό πρόσημο για πολλούς κατοίκους της Ευρώπης. Το 36% των ερωτηθέντων εμπιστεύεται την οικονομική διαχείριση και “συνταγή” της Γερμανίας. Άρα, εφόσον την εμπιστεύεται, την θεωρεί και ορθή. Το 35% την εμπιστεύεται στην προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Άρα η Γερμανία έχει καταφέρει να πείσει ορισμένους, ότι μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την επανένωση είναι μία ασφαλής φιλελεύθερη δημοκρατία με υγιές πολίτευμα.
Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι εμφανίζεται έλλειμα πολιτικής ηγεσίας στις υπόλοιπες χώρες. Αρκετοί κάτοικοι της Ευρώπης αναζητούν μία προστατευτική “αγκαλιά” μέσα στη δύνη των διεθνών εξελίξεων και της πανδημίας. Εμπιστεύονται τη γερμανική πολιτική σκηνή.
Εντύπωση προκαλεί ότι στις χώρες του Νότου (Πορτογαλία-Ισπανία) τα ποσοστά είναι υψηλότερα. Ενδεχομένως η γεωγραφικά μεθωριακή θέση και οικονομική κατάσταση να τις “σπρώχνουν” στην αναζήτηση ισχυρής “ομπρέλας”.
Εδώ πρέπει να αναζητήσουμε και την έτερη κολώνα της Ευρωπαικής Ένωσης, την Γαλλία. Για πολλά χρόνια βρίσκεται σε αδράνεια, αν και το τελευταίο διάστημα προσπαθεί να διαδραματήσει σημαίνοντα ρόλο σε Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο επίπεδο, μέσω της πολεμικής βιομηχανίας της και των επεμβάσεων στην Αφρική λ.χ με την εκτέλεση του αρχηγου του Isis Μεγάλης Σαχάρας απο τις ένοπλες δυνάμεις της.
Θα παρακολουθούμε τις εξελίξεις. Θα είναι άραγε το ίδιο ενδυναμωμένη η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας μετά την αποχώρηση της κυρίας Μέρκελ ή μήπως αυτή η ενδυνάμωση ήταν μία προσωπική επιτυχία της; Η Γαλλία θα θελήσει να παίξει τον ρόλο μεγάλης δύναμης ή θα κάνει απόπειρες πυροτεχνηματικού χαρακτήρα; Βέβαιο είναι ότι η Ένωση πρέπει να λειτουργεί στο πνεύμα της αλληλοβοήθειας, του αλτρουϊσμού και της ισονομίας, στο πνεύμα της οποίας ιδρύθηκε. Έτσι ώστε, να διεκδικήσει επάξια τον ρόλο της παγκοσμίως, ειδικά ενώπιον των εναλλασόμενων γεωπολιτικών συμμαχιών που συνάπτονται στις υπόλοιπες Ηπείρους.
