Μια γατούλα μάνα

Το φαινόμενο της μητρικής αγάπης και στοργής δεν παρατηρείται μόνο στον άνθρωπο, αλλά και στα τέλεια ζώα. Με αυταπάρνηση η μητέρα προστατεύει τα παιδιά της κι εκείνα πάλι νιώθουν γι’ αυτήν απέραντη αγάπη.
Εδώ στηρίζεται και η μικρή ιστορία που θα περιγράψω. Η γάτα είναι ένα ζώο θηλαστικό, σαρκοφάγο και πολύ χρήσιμο στον άνθρωπο για το κυνήγι τον ποντικιών. Αγαπάει πολύ τους ανθρώπους του σπιτιού, τους χαϊδεύει με τη βελούδινη ουρά της και με το σώμα της και είναι μια όμορφη συντροφιά δίπλα στη σόμπα και στο τζάκι τον χειμώνα γιατί της αρέσει πολύ η ζέστη.
Χαϊδολογάται παίζοντας με κουβάρια κλωστή, με κομμάτια χαρτιά και όταν κοιμάται, αφήνει μια μουσική αναπνοή. Εναντίον του ανθρώπου επιτίθεται μόνο όταν την πειράξεις και την πονέσεις ή όταν της πειράξεις τα παιδιά της. Οταν καταλάβει πως κινδυνεύουν, τα πιάνει με τα δόντια της από τον τράχηλο και χωρίς αυτά να πονέσουν τα σηκώνει και τα μεταφέρει σε άλλο μέρος.
Ενα βραδάκι βρέθηκα έξω από ένα μηχανουργείο αυτοκινήτων. Στην εξωτερική πλευρά σε μια εσοχή μια ασπρόμαυρη γατούλα με γκριζοπράσινα μάτια, ήταν ξαπλωμένη, ήσυχη, αγκαλιά με τα τρία μεγαλούτσικα γατάκια της. Τα έγλειφε κάπου – κάπου, τα καθάριζε κι αυτά ένιωθαν το χάδι, έπεφταν με την πλάτη, άνοιγαν τα ποδαράκια τους κι η γάτα πότε το ένα και πότε το άλλο χάιδευε, έβαζε το κεφάλι της ανάμεσα στα ποδαράκια τους κι αυτά τέντωναν το σωματάκι τους και απολάμβαναν την αγάπη της.
Ξαφνικά παρουσιάζεται ένας πολύ άγριος γάτος με άγρια σηκωμένα τα μουστάκια και φυσούσε από τον θυμό του. Η γατούλα φοβήθηκε, μαζεύτηκε και νιαούριζε παραπονιάρικα σαν να ζητούσε βοήθεια. Μια γειτόνισσα που τον είχε ξαναδεί τον γάτο, κρατούσε μια ξύλινη βέργα και προσπαθούσε να τον διώξει. «Φουρόγατος» μου λέει «είναι και θα της τ’ αρπάξει της κακομοίρας. Πολλές φορές τον έχω δει και παραμονεύει τα πουλιά που σέρνει η κλωσού και κάθε μέρα είναι λιγότερα». Ενώ απομακρύνθηκε ο γάτος κάθισε πάνω σε έναν τοίχο και είχε καρφώσει τα μάτια του επάνω στα γατιά με άγριο ύφος. Η καημένη η γατούλα σήκωσε ένα γατάκι με τα δόντια της και προχώρησε να το κρύψει στο υπόγειο, μα αυτός με μιας βρέθηκε κοντά της και η γατούλα δεν το αφήνει, το κρατά και πάει κι έρχεται προστατεύοντας και τα άλλα γατάκια που είναι μόνα.
Αυτό έγινε 3 – 4 φορές, εμείς που τη θαυμάσαμε για την τόση μητρική αγάπη της κτυπούσαμε το ξύλο κάτω και επί τέλους ο άγριος γάτος εξαφανίστηκε. Η γατούλα όμως ήταν τρομαγμένη και τα μάτια της ήταν υγρά γεμάτα δάκρυα!
Κρατώντας το γατάκι με τα δόντια της μπήκε στο υπόγειο από τη φαρδιά γκαραζόπορτα, έστριψε λίγο αριστερά, γύρισε ένα όρθιο μικρό τελάρο φρούτων με τρόπο που δεν καταλάβαμε και το άφησε μέσα. Με τον ίδιο τρόπο μετέφερε και τα άλλα δύο γατάκια και στο τέλος τράβηξε ένα άδειο σακί που ήταν κοντά και το έσπρωξε προς το τελάρο. Εμεινε λίγη ώρα με τα παιδάκια της, έπειτα βγήκε και στάθηκε σαν φύλακας μπροστά στην γκαραζόπορτα καθισμένη πάνω στα πισινά της πόδια.
Η γατούλα ήταν τέλεια μάνα. Οι κινήσεις της τόσο γνωστικές, τόσο δυνατά τα αισθήματά της που θα τη θυμόμαστε πάντα.