…ταχιά ’ν’ αρχή του χρονου, ταχιά ‘ν’ οπού (ν) απάνηξεν ούλους τσι ζευγολάτες.
Ο πρώτος που χαιρέτηξεν ήταν Αγιος Βασίλης.
– Καλώς τα κάνεις, Βασιλειό καλό ζευγάριν έχεις!
– Καλό το λες, αφέντη μου, καλό και βλογημένο, απού το βλόγα η χάρη Σου και το δεξό Σου χέρι, το μαύρο και το μελισσό, που ‘ναι στεφανοκέρι.
– Πευκένιο ‘ναι τ’ αλέτρι σου, δαφνένιος ο ζυγός σου, τ’ απανωζεύλια του ζυγού, βασιλικού κλωνάρι!
Πες μου να ζήσεις Βασιλειό πόσα μουζούρια πιάνεις;
– Σπέρνω σταράκι δώδεκα, κριθάρι δεκαπέντε, ταγή και ρόβι δεκαχτώ κι από νωρίς στο στάβλο.
Μ’ αλήθεια, κάτω στο γιαλό, κάτω στο περιγιάλι, μουζούρι, στάριν ήσπειρα με το πλατύ πινάκι κι’ εκειά το “νεργαστήκανε” λαγούδια και περδίκια.
Στένω πλακάκια για λαγούς, βροχάδες για περδίκια, κι εθέρισα κι αλώνεψα κι ήκαμα χίλια μόδια και τ’ αποκοσκινίδια μου, χίλια και πεντακόσια και τ’ άλλα δεν εμέτρησα, γιατ’ ο Χριστός, επέρνα.
Κι εκειά που στάθηκ’ ο Χριστός, χρουσό δεντρίν’ εβγήκε, κι εκειά που παραπάτησεν, ώρια, πανώρια βρύση και παν’ οι πέρδικες να πιουν, με όλα τα πουλάκια, με όλα τα πετούμενα και τα περιστεράκια!
Παίρνουν νερό στα νύχια ντως και μόσκο στα φτερά ντως και ραίνουν τον αφέντη μας τον πολυχρονεμένο.
Και εις έτη πολλά!…
Επίμετρο: Τυχαία τα βρήκα αυτά τα Κρητικά Πρωτοχρονιάτικα κάλαντα, με μικρές παραλλαγές, που “κινούνται” σ’ όλο το νησί… Σε “Χειρόγραφα κειμήλια”, όπως μου τα τραγουδούσε η μανούλα μου… Θαυμάσια, όπως και χόρευε ωραία, εξάλλου. Θυμούμαι σαν τελευταίο παιδί στην οικογένεια, τα “δεκαπεντασύλλαβα νανουρίσματα” τα τρυφερά χάδια της, και τη “μελωμένη καλοσύνη” που έπαιρνε χίλιες μορφές στη ζωή της…
Έφυγε νέα, πολύ νέα, αναπάντεχα, μια πικρή νύχτα, τέλος του Γενάρη. Πριν από πολλές δεκαετίες…
Καλημερίζω την ψυχή της, με πολλές ευχαριστίες και θύμηση, νοσταλγική.
…Καλή Χρονιά, καλύτερη από την προηγούμενη. Είθε ο “Χρησμένος την Αρετή” να δώσει στην Πλάση Του!
