Ο άνθρωπος που εισόρμησε πια στην ανώτερη θλίψη/
Με δίχως έστω ένα τριαντάφυλλο/
Μ’ εκείνα τα ακατέργαστα στην ώχρα μεινεσμένα μάτια/
Στο μισοσκέπαστο ερημόκλησο σέρνοντας/
Τη μεγάλη ανάπηρη σιωπή στο καροτσάκι της ομιλίας/
ανέκαθεν ήξερε την άσωστη κατάσταση·πως είμαστε/
Καθημαγμένοι ερασιτέχνες του πραγματικού/
Μ’ ένα μυστήριο που βεβηλώνει τη διανοια
Ν. Καρούζος
Πώς να ερμηνεύσει κανείς το φαινόμενο; Πιστευει άραγε η Καϊλή στ’ αλήθεια ότι οι μεγάλες αφηγήσεις και η κατάρρευσή τους έχουν σχέση με τη γιαγιά της; Ισως. Τότε όμως είναι διαφορετικής τάξης το πρόβλημα. Το πιο πιθανό είναι να υπάρχουν πίσω απ’ το ενέργημά της ωφελιμιστικές βλέψεις.
Ο,τι και να ‘ναι πάντως είναι ανεπίτρεπτο για να μην πούμε βέβηλο.
Κοντονή γιατί δεν ακούς; Σου μιλάει η Καϊλή. Εκατομμύρια άνθρωποι χάθηκαν, ο παγκόσμιος χάρτης άλλαξε, προσδοκίες και σωτηριολογικές ιδέες εξανεμίστηκαν, ζωτικοί μύθοι κατέρρευσαν, η σκέψη και η πράξη των ανθρώπων άλλαξε και η Καϊλή το χαβά της. Κοντονή γιατί τέλος πάντων δεν την ακούς; Είναι μεγάλο πράγμα να
μπορεί κανείς να παίρνει σωστές συντεταγμένες από γεγονότα, πρόσωπα και ιδέες. Αν δεν μπορεί ενδεχομένως να γίνει και νούμερο. Λες και είναι η μόνη ελληνική οικογένεια, η οικογένεια της Καϊλή που υπέφερε. Οικογένειες ολόκληρες, χωριά ολόκληρα ξεκληρίστηκαν ένθεν κακείθεν και η Καϊλή τη γιαγιά της. Η ιστορία είναι μυστήριο πράγμα. Και η ιδεολογία ο πιο παραμορφωτικός φακός να δει κανείς την πραγματικότητα. Την ιστορία βέβαια οι νικητές την έγραψαν στη χωρα των ηττημένων νικητών, αλλά η ιστορία γράφεται αεναως στα μυαλά και στην ψυχή των ανθρώπων. Ο χρόνος επίσης γράφει την ιστορία στην τελική μορφή της. Ας είμαστε όλοι πιο συγκρατημένοι, όταν μιλάμε για τέτοια μεγάλα γεγονότα. Καλόν θα είναι να μην τοποθετούμε τις προσωπικές μας εμπειρίες, πάθη, μίση, ιδιοτέλειες, συμπάθειες ή αντιπάθειες σε αιτιώδη σχέση με την ιστορία. Ετσι λοιπόν καλά κάνει ο Κοντονής και είναι επιλεκτικά βαρήκοος. Παρότι η Καϊλή διαμαρτύρεται εντόνως και θορυβωδώς. Τη μνημοσύνη πάντως κα Καϊλή όταν τη διαλαλούμε, τη λιγοστεύουμε.
Η μνημοσύνη είναι κεράκι θλίψεως και όχι λαμπάδες, φωνασκέες και πολυέλαιοι. Κάτι κίβδηλο υπάρχει στα ράφια με τα προφανή… Ετσι γίνεται σχεδόν παντα.
Στο κίβδηλο αρέσει το προφανές…
