Κλεινόν Άστυ

Πάντα µου άρεσε αυτό το πολιτιστικό πρόγραµµα που στρέφει τους προβολείς της επικαιρότητας σ’ ένα ”αστικό σηµείο” για να ιστορήσει τα γνωρίσµατα και τις δυναµικές του! Σήµερα λοιπόν ήταν στην TV η επιλογή της Πέµπτης. Με χαρά συντονίστηκα στο 2ο κανάλι, νωρίς το απόγευµα. Ω! Τι θησαυρός ήταν αυτός; Ο φωτισµός είχε ”πέσει” στο ”Υπόγειο”. Κι όταν λέµε τη λέξη, βεβαίως η αίσθηση σε οδηγεί µε ακρίβεια στη θεατρική Στέγη του Κάρολου Κουν. Εκείνου του πανάξιου θεατράνθρωπου που σηµάδεψε καθοριστικά για πολλές δεκαετίες τη θεατρική Τέχνη στην Πατρίδα.
Με συνεργασίες ιδανικές, µε διδασκαλίες στα ”παιδιά” του ν’ αφοσιώνονται στον συλλογικό κώδικα αξιών και µε τη σεµνή του δήλωση που πέρασε στον χρόνο, «Οι νέοι θα διορθώσουν τα λάθη µας»…
…Έχω αξιωθεί να δω δυο τρεις παραστάσεις του, Αριστοφάνη, Αισχύλο, Μπέκετ…
Οι µαθητές του, ”πέρασαν” όλοι, ή σχεδόν όλοι, από τα πλάνα… Γνωστά πρόσωπα που αφοσιώθηκαν ψυχή τε και σώµατι, κρατώντας αυτή τη φλόγα πάντα άσβεστη.
Λαζάνης, Κουγιουµτζής, Ρένη Πιττακή, Μάνια Παπαδηµητρίου, ∆ηώ Καγγελάρη, όλοι µα όλοι, θυµούνται συγκινηµένοι.
Όµως και µουσικοί που έδωσαν πνοή στους θιάσους του, στον χορό του. Χατζηδάκης, Λεοντής, Τσαρούχης ακόµη, Μελίνα, Θύµιος Καρακατσάνης, Λένα Παπαληγούρα, Κάτια Γέρου.
Είχε την Τέχνη λέει να σµίγει στα οράµατα και τη φιλοσοφία του, ∆ύση και Ανατολή, και δεν του άρεσε η ωραιοποίηση.
Απαιτούσε ολοκληρωτική αφοσίωση και πίστη και ”βάφτιζε” τους φοιτητές του στα πιο δυσνόητα κείµενα.
Κορφολογούσε λέει ο Καλλέργης ό,τι εκλεκτό παιζόταν παγκόσµια για να το επεξεργαστεί! Γαληνέα, Μόρτζος, Κάλµπαρη. Πολύ µου άρεσε η δήλωση του Καζάκου. «Ο Κουν µας έµαθε εξ αρχής τους ηθικούς κώδικες σαν σε άγραφο χαρτί…».
Αλλά και του Χρήστου Λεοντή που νέος προτιµήθηκε από τον ∆άσκαλο να γράψει τη Μουσική, του ψιθύρισε στο αυτί, λέει ο Χατζηδάκης, έτσι ψευδά που δεν άρθρωνε το «ρ»…
– Θα ήθελα εγώ να είχα γ(ρ)άψει αυτή τη Μουσική… Είµαι δεµένος από τη νεότητα µου, µε τον Κουν. Πολλά, πάρα πολλά ωραία πράγµατα, ωραία λόγια αναγνώρισης, ευγνωµοσύνης και σεβασµού.
– Σε οδηγούσε ν’ αρνηθείς τον κόσµο. Να δώσεις πίστη σ’ ένα φανταστικό κόσµο, που όµως στη συνέχεια να φέρεις τις αξίες του θεάτρου σε αξίες κοινωνικές. ∆ήλωσε η Κάτια Γέρου από τα νεώτερα στελέχη που απογείωσε τη διαδροµή της.
– ∆εν είµαι πια παιδί του Κουν.
Έχω µετασχηµατίσει τους θησαυρούς που µε δίδαξε.
Είµαι παιδί της εποχής µου.
Νοµίζω αυτό ήταν το ζητούµενο για τον µεγάλο ∆άσκαλο!
Να ωριµάσουν τόσο µέσα µας οι αξιακοί κώδικες, ώστε µε ευελιξία πλέον, ν’ αλλάζουν σχηµατισµούς, υποστηρίζει ο ηθοποιός Μιχάλης Σαράντης.
Τίτλοι Τέλους: Αξέχαστος ο µεγάλος σκηνοθέτης, καινοτόµος χαρισµατικός και πρωτοπόρος.