Ενα κομμάτι στεριάς ανάμεσα σε τρεις Ηπείρους, “Μήλο της Έριδος” εδώ και χιλιάδες χρόνια. Πέρασαν από πάνω της τόσοι κατακτητές κι όμως μπόρεσε κι άντεξε, διατηρώντας την ελληνικότητα του χώρου.
Τα αρχαιολογικά της ευρήματα ακόμα από τη νεολιθική εποχή, μαρτυρούν την ύπαρξη ανθρώπινης δραστηριότητας στο έδαφός της.
Την εποχή του χαλκού, χάρη στα πλούσια μεταλλεία της, γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη.
Ακόμα σήμερα, ξαπλωμένη αναπαυτικά εκεί στην άκρα της Ανατολικής Μεσογείου, θυμάται τα παλιά της μεγαλεία και καλωσορίζει τους χιλιάδες ξένους που την επισκέπτονται για να θαυμάσουν τις ομορφιές της.
Εδώ στην Πάφο της, στην “Πέτρα του Ρωμιού”, αναδύθηκε, κατά τη μυθολογία, από τους αφρούς των κυμάτων η θεά της ομορφιάς και του Ερωτα, η Αφροδίτη.
Με τις πολλές και όμορφες πέτρες της συνέθεσε και δημιούργησε τα μοναδικά ψηφιδωτά στην έπαυλη του Διονύσου και σήμερα τα αποκάλυψε και τα επιδεικνύει με καμάρι στους ξένους και ντόπιους επισκέπτες της.
Ακούω και βλέπω κι έρχεται στο νου μου ο μεγάλος της Κρήτης Νίκος Καζαντζάκης: «Δυο πράγματα αγάπησα περισσότερο στη ζωή μου, τα όνειρα και ταξίδια».
Σκέφτομαι πόσο δίκιο είχε.
Ανηφορίζοντας για την οροσειρά Τρόοδος, περνούμε τα καταπράσινα ορεινά θέρετρα της Κύπρου τις χιλιοτραγουδισμένες Πλάτρες.
Εκεί που ο Γεώργιος Σεφέρης τραγουδά για την Ελένη του: «Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες», δίδοντας το στίγμα της περιοχής, που κατά καιρούς φιλοξένησε πολύ σημαντικά πρόσωπα, για διακοπές το καλοκαίρι, όπως τον βασιλιά Φαρούκ της Αιγύπτου. Χιλιάδες πεύκα δεξιά κι αριστερά του δρόμου, αλλά και όσο φτάνει το μάτι σου, που αν τα αντικαταστήσεις με αγριοκαστανιές έχεις ακριβώς την εικόνα του Αγίου Ορους.
Οσο ανηφορίζεις, τα κλαδιά των πεύκων κλείνουν τις άκρες τους προς τα κάτω, σαν να υποχρεώνονται από το βάρος του χιονιού, που πέφτει το χειμώνα. Μπορεί όμως να είναι και το είδος του πεύκου που διεκδικεί τη μοναδικότητά του στην περιοχή. Πιο πάνω το πλούσιο μοναστήρι της Κύπρου η Ιερά Μονή Κύκκου, που ιδρύθηκε το 1.100 μ.Χ. και αφιερώθηκε στην Παναγία.
Στεγάζει σήμερα μια από τρεις σωζόμενες εικόνες που αποδίδονται στον Απόστολο Λουκά. Σκεπασμένη προσεκτικά, γιατί κατά την παράδοση κανείς δεν είναι άξιος να αντικρίσει το πρόσωπο της Παναγίας.
Στην κορυφή, το Θρονί της Παναγίας, όπου κατά τους καιρούς της μεγάλης ανομβρίας στην Κύπρο, εκεί έβαζαν τη γνήσια εικόνα της Παναγίας και έκαναν δεήσεις για να ’ρθει η πολυπόθητη βροχή.
Δίπλα ο τάφος, ενός από τα πιο άξια τέκνα της Κύπρου, του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου του 3ου, του πρώτου προέδρου της Κύπρου, το 1960.
Και το φυλάκιο της φρουράς, που τόσα χρόνια στέκονται άγρυπνοι φύλακες για το μεγάλο νεκρό. Λίγο πιο κάτω ο γιγάντιος ανδριάντας του Μακαρίου, όρθιος και με άγρυπνο μάτι καμαρώνει την Κύπρο του από ψηλά.
Μα όταν στρέψεις τα μάτια σου στα Β.Α., εκεί η ψυχή σου βουρκώνει.
Το πιο ωραίο και το πιο παραγωγικό μέρος της Κύπρου είναι σήμερα στα κατεχόμενα από τους Τούρκους.
Η περιοχή Μόρφου και όχι μόνο της Επαρχίας Λευκωσίας, ολόκληρη η Επαρχία Κερύνειας και σχεδόν ολόκληρη η Επαρχία Αμμοχώστου είναι στα κατεχόμενα.
Οι άνθρωποι γεννιούνται και πεθαίνουν και περιμένουν ημέρα και νύχτα “την ΛΥΣΗΝ”, που όμως δεν έρχεται.
Λευκωσία, η μοιρασμένη πρωτεύουσα, εκεί που αιώνες τώρα χτυπά η καρδιά της Κύπρου.
Μια χαρμολύπη νιώθεις μέσα σου σαν την επισκέπτεσαι.
Μπαίνοντας, βλέπεις στην απέναντι πλαγιά του λόφου στα κατεχόμενα μια τεράστια σημαία τουρκική, ζωγραφισμένη στο έδαφος με πέτρες, η οποία τη νύχτα μάλιστα φωτίζεται, για να λέει πιο δυνατά “πως εδώ είμαστε κι εμείς”.
Ο Τύμβος της Μακεδονίτισσας, στρατιωτικό κοιμητήριο και ηρώο.
Εδώ βρίσκονται θαμμένοι αξιωματικοί και οπλίτες που έπεσαν υπερασπιζόμενοι την Κύπρο κατά την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων το 1974. Τα ενετικά τείχη, μήκους 5χλμ., περιβάλλουν την παλιά πόλη, με τα δρομάκια της και τις ομορφιές της. Το Μέγαρο της Αρχιεπισκοπής Κύπρου και ο καθεδρικός Ναός του Αγίου Ιωάννη, με τις θαυμάσιες τοιχογραφίες.
Εκεί όμως που η αναπνοή σου πιάνεται, τα μάτια σου δακρύζουν και τα χείλη σου ασυναίσθητα μονολογούν: «Ανάθεμα στους πολέμους, ανάθεμα στα συμφέροντα, κι ανάθεμα στους Μεγάλους», που πάνε να φυλακίσουνε την ψυχή του ανθρώπου μ’ αυτή ’ναι γεννημένη να μην το δέχεται και πεθαίνει όρθια!..
Είναι ο χώρος των κεντρικών φυλακών Λευκωσίας, στον οποίο είχαν ταφεί κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού Αγώνα 1955-59 οι εννιά απαγχονισθέντες ήρωες από τους Αγγλους.
Οι εκτελέσεις και η ταφή γίνονταν τη νύχτα για να μην ξεσηκώνονται διαδηλώσεις.
Δεσπόζουσα θέση κατέχουν οι τάφοι του Γρηγόρη Αυξεντίου ετών 28 και του μικρότερου σε ηλικία Ευαγόρα Παλληκαρίδη ετών 18.
Η ανεξαρτησία της Κύπρου ήρθε το 1960, όμως οι Αγγλοι αποικιοκράτες διατηρούν μέχρι σήμερα δύο βάσεις, πάνω στο ελεύθερο τμήμα της Κύπρου. Μία κοντά στη Λεμεσό “Βάση Ακρωτηρίου – Επισκοπής” και μία στη Λάρνακα “Βάση Δεκελείας”. Υπάρχουν και χωριά στην ελεύθερη περιοχή που συμβιώνουν ειρηνικά Ελληνες και Τούρκοι, με ελληνικό σχολείο και τούρκικο σχολείο, με εκκλησία και τζαμί σε κοντινή απόσταση.
Το οδικό δίκτυο της Κύπρου σε άριστη κατάσταση, μόνο που εμείς δεν έχουμε συνηθίσει την κίνηση των οχημάτων από αριστερά και δυσκολευόμαστε να το καταλάβουμε.
Υπάρχουν δρόμοι κομμένοι από την “πράσινη” λεγόμενη γραμμή, που διαχωρίζει την ελεύθερη από την κατεχόμενη περιοχή της Κύπρου.
Πασαλάκια σε πολλά σημεία και λίγο καλλιεργημένο χώμα από την ελεύθερη πλευρά, είναι το μόνο σημάδι διαχωρισμού.
Κατά διαστήματα τούρκικα φυλάκια με την κόκκινη σημαία, βλέπεις τους φύλακες και σε βλέπουν σε κοντινή απόσταση, σηκώνεις το χέρι σου χαιρετάς και σου το ανταποδίδουν.
Σκέφτεσαι πως οι λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα μεταξύ τους, θέλουν να ζήσουν ειρηνικά, μα οι ηγέτες και τα συμφέροντα είναι εκείνα που στήνουν τα οδοφράγματα και τους χωρίζουν.
Ολοι οι Κύπριοι μικροί και μεγάλοι μιλούν και καταλαβαίνουν Αγγλικά.
Οι Αγγλοι αποικιοκράτες επί ένα περίπου αιώνα, έως το 1960, εκτός τα πολλά αρνητικά, έφεραν και την ανάπτυξη στο νησί.
Η στρατιωτική εισβολή και κατοχή τον Ιούλιο του 1974, δημιούργησε μια νέα κατάσταση η οποία δυστυχώς διατηρείται μέχρι σήμερα.
Η Κύπρος μοιρασμένη στα δύο, ζει καθημερινά, το δικό της δράμα, με την αγωνία για το αβέβαιο μέλλον.
Εχουν γίνει πολλές προσπάθειες για την επίλυση του προβλήματος, όμως μέχρι σήμερα δεν έχουν αποδώσει τα αναμενόμενα.
Στην ομιλία του στη Γεν. Συνέλευση του ΟΗΕ στις 26 Σεπτεμβρίου 2014, ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Νίκος Αναστασιάδης, ανέφερε και τα εξής:
«Η Κύπρος και οι πολίτες της αξίζουν πολύ περισσότερα από μια διαιρεμένη χώρα. Σαράντα χρόνια είναι πάρα πολλά για όλους μας, και επέστη πλέον ο χρόνος για όλους τους εμπλεκόμενους να αντιληφθούν ότι ο τεχνητός εφησυχασμός που σχετίζεται με την απαράδεκτη παρούσα κατάσταση πραγμάτων δεν είναι προς όφελος κανενός. Μια λύση θα ήταν προς όφελος όλων των Κυπρίων».
Λόγια πραγματικά σοφά.
Ομως κι αυτή τη στιγμή στην Ελβετία διεξάγονται συνομιλίες μεταξύ των δύο πλευρών, ευχόμαστε και ελπίζουμε να έχουν αίσιο τέλος.
Πάντως μεταξύ των Κυπρίων αδελφών μας επικρατεί η άποψη:
“Τούρκος γεφύρι να γενεί,
σκέψου το να περάσεις!”
Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη.
Κι όσο περνάει ο καιρός, τα πράγματα γίνονται δυσκολότερα για να βρεθεί κοινά αποδεχτή λύση.
Να σκεφτεί κανείς 42 χρόνια μέχρι σήμερα πόσα πράγματα έχουν αλλάξει, κι έχουν παγιωθεί καταστάσεις που δεν ανατρέπονται εύκολα.
Πολύ κοντά στην παραλία της Λεμεσού στα νότια της Κύπρου φαίνονται τα ερευνητικά σκάφη, για αέριο και πετρέλαιο, που δημιουργούν αισιοδοξίες, οι οποίες όμως αργούν να επιβεβαιωθούν.
Και με όλα αυτά φτάνει η 6η ημέρα για την εκδρομή μας στην Κύπρο, που πραγματοποίησε ο Σύνδεσμος Πολιτικών Συνταξιούχων Χανίων, σε συνεργασία με το Ταξιδιωτικό Γραφείο Πλυμάκη.
Μαζί μας είχαμε την τύχη να έχουμε το μεγαλύτερο σε ηλικία της παρέας, τον κ. Βασίλη Ιγγλεζάκη με το μπαστουνάκι του, που παρά τα χρόνια που έχει στην πλάτη του, μας ακολούθησε παντού. Η παρουσία του μας ένωνε, μας ενέπνεε και μας συγκινούσε.
Του ευχόμαστε νά ’ναι πάντα καλά με την οικογένειά του.
Ευχαριστίες όμως πολλές και συγχαρητήρια στον πρόεδρο του Συνδέσμου κ. Γιάννη Λουπάκη, και τους άξιους συνεργάτες του, που οραματίστηκαν και πραγματοποίησαν μια τέτοια εκδρομή – προσκύνημα στην Κύπρο μας, το Διαμάντι της Μεσογείου.
Στις ξεναγούς μας, την Αντρη, τη Γκλόρια και τη Νίκη, που μας συνόδευσαν από την πρώτη στιγμή και κυριολεκτικά δεν μας άφησαν να πάρουμε αναπνοή, τις χαιρετούμε, τις ευχαριστούμε και τους αφιερώνουμε μια κρητική μαντινάδα:
Εμείς κερνούμε τσικουδιά
εσείς τη ζιβανία,
ευχαριστούμε σας πολύ
για τη φιλοξενία.
*δάσκαλος
