Η ζωή δεν μπορεί να είναι μια συνεχής λιακάδα, ούτε φυσικά ένας διαρκής χειμώνας. Ούτε ακόμη μια συνεχής νύχτα ή μια συνεχής ημέρα. Ηζωή δεν είναι μονάχα να έχεις πολλά χρήματα ή να πεθαίνεις από την πείνα. Ένα μωσαϊκό η ζωή είναι. Και πρέπει να αποδεχθούμε αυτή την πραγματικότητα. Στη ζωή άλλωστε συναντούμε κάθε κατηγορίας ανθρώπους. Ούτε να μονοπωλούμε τον πόνο, την αρρώστια, τη φτώχεια, τις δυσκολίες και τις αποτυχίες. Ούτε επίσης να κλείνουμε τα μάτια μας μπροστά στους ανθρώπους που βρίσκονται στις παραπάνω δυσκολίες, επειδή εμείς καλοπερνάμε και θέλομε μάλιστα και περισσότερα… Μια ματιά στη ζωή, στα νοσοκομεία, στα άσυλα και στα νεκροταφεία και τότε είδαμε την αληθινή όψη της ζωής. Τότε θα δούμε το λάθος μας για το τι είναι ζωή, για το πώς τη θέλουμε και για το πώς τη διδάσκουμε στα παιδιά μας από νήπια ακόμη. Και δεν μπορούμε συνεχώς να μιλάμε για “άνοδο του βιοτικού επιπέδου”, όταν μάλιστα οι περισσότεροι έχουν κάθοδο του βιοτικού τους επιπέδου. Και, επιτέλους, το βασικό δεν είναι η άνοδος του βιοτικού επιπέδου, αλλά πρώτα η άνοδος του πνευματικού επιπέδου, στο οποίο ακριβώς οφείλεται η κρίση και η μεγάλη διαφορά μεταξύ φτωχού και πλούσιου. Δυστυχώς, επειδή πάντοτε βασιλεύει η αμαρτία, και μια από τις ισχυρότερες “κόρες” της είναι η αδικία, πάντοτε θα υπάρχει αυτή η κατάφωρη κατάσταση κοινωνικής ανισότητας (Ματθ. 26,11). Η κρίση είναι ηθική, και αυτό πρέπει να θεραπεύσουμε. Να κατεβάσουμε τον άνθρωπο από το ύψος της διαφθοράς και να τον ανυψώσουμε στην κορυφή της πυραμίδας των αρετών. Και αυτό εννοούσαμε, όταν λέγαμε παραπάνω για την άνοδο του πνευματικού επιπέδου. Όσον, όμως, κι αν ανέβει δεν θα λείψουνε τα αναπόφευκτα περιστατικά όπως οι αρρώστιες, η μετάπτωση από τον πλούτο στη φτώχεια, από την -κοσμική- δόξα στην αφάνεια. Από το άνθος της νεότητας στον μαρασμό των γηρατειών. Επομένως, στη χαρά της ζωής, μην αποκλείουμε και τον ερχομό της -όποιας- δοκιμασίας. Ο Μ. Βασίλειος είχε πει: «Εν τη ενδία του βίου ων, εκδέχου και χειμώνα πραγμάτων». Εκεί που απολαμβάνεις το καλοκαίρι της ζωής σου, να ξέρεις ότι καιροφυλακτεί και ο αδυσώπητος χειμώνας, μ’ ό,τι αυτό συνεπάγεται και μάλιστα πολλές φορές πριν από την ώρα του… Να ξέρεις, επίσης, κι αυτή είναι η καλύτερη προσγείωση στη ζωή, ότι πίσω από κάποιο ανθρώπινο χαμόγελο ή όποια ευτυχία, κρύβεται συχνά κάποια υποκρισία, κάποια κακία, κάποια αδικία, κάποια προδοσία. Όπως δεν βρέθηκε κανείς που να μην έχει δοκιμάσει κάποιο ψυχικό ή σωματικό πόνο, το ίδιο συμβαίνει και με τις παραπάνω μεταπτώσεις. Και, μην ξεχνάμε, τέλος, όσοι πόνεσαν πολύ, μπορούν να νιώσουν το αληθινό περιεχόμενο της ζωής. Και, επίσης, όπως εδιάβασα κάπου: «Όποιος έχει υποφέρει πολύ μοιάζει με εκείνον που ξέρει πολλές γλώσσες. Μπορεί έτσι να καταλαβαίνει πολλούς και πολλοί να τον καταλαβαίνουν». *Ο κ. Ιγνάτιος Θ. Χατζηνικολάου είναι
Κοινωνική ανισότητα
