Και όμως μας λείπουν

Περιδιαβαίνοντας την πόλη, τώρα που λόγω δικής μου χρονικής διάστασης, έχει επιμηκυνθεί και ο προσωπικός μου χρόνος, ψάχνω να δω γνωστά πρόσωπα που με ενέπνεε η παρουσία τους, μα δεν τα βλέπω πλέον, γύρω μας, τα περισσότερα.
Πρόσωπα, προσωπικότητες μάλλον, που με τη στάση ζωής, χαρακτήρα, ενέργεια, διέφεραν από τον μέσο όρο και εμπλούτιζαν το τόσο σημαντικό “ανθρώπινο τοπίο” της πόλης μας.
Άνθρωποι που συμπαθούσα για αυτό που ένιωθα πως είναι, που αντάλλαζα μια κουβέντα μαζί τους στον δρόμο, ένα γεια, ένα χαμόγελο, μια σκέψη, ένα καλαμπούρι, μια κουβέντα. Οχι δεν ήταν προσωπικοί μου φίλοι, απλά τους εκτιμούσα γι΄αυτό που ήταν, άσχετα αν συμφωνούσα η όχι μαζί τους.
Παρόλο που η σωματική τους παρουσία εξέλιπε, θα ήθελα να τους ονοματίσω, όχι μόνο για να τους ξαναθυμηθώ, αλλά και γιατί νομίζω ότι ο καθένας με τον τρόπο του και το ποσοστό του, υπήρξαν παράγοντες του ανθρώπινου γίγνεσθαι, αυτής της πόλης.
Αυτοί ήταν ο Στέφανος Χλωράκης, ο Μιχάλης ο Γρηγοράκης, ο Κωστής ο Νικηφοράκης, ο παπα Γιώργης Χιωτάκης, ο Γιάννης ο Ποντικάκης, ο Γιώργος ο Κουνάλης, ο Αγγελος ο Σκορδίλης, ο Μιχάλης ο Μπονατάκης, ο Μανούσος ο Δασκαλάκης, ο Μανώλης ο Πουλής, ο Ευτύχης ο Πιτσικουλάκης.
Άνθρωποι που για μένα, αλλά είμαι σίγουρος ότι ισχύει και για πολλούς άλλους, στόλιζαν την πόλη μας με την παρουσία τους, τη δουλειά τους, τον λόγο τους, το έργο τους. Μέσα από τις αντιφάσεις τους, όπως όλοι μας, ξεχώριζαν, είχαν εκείνο το διαφορετικό στον λόγο, στο βλέμμα, στο βάδισμα, στην εν γένει παρουσία τους, καθορίζοντας το τόσο σημαντικό ανθρώπινο τοπίο, εξ ίσου με το Αρχιτεκτονικό και Φυσικό, για να μην πω σημαντικότερο, με την ύπαρξη τους. Κάποιοι δεν τους γνώριζαν ή δεν τους είχαν προσέξει, αυτό δεν μειώνει την αξία τους.
Ναι, λείπουν από την πόλη, το λέω για μια ακόμη φορά, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και σήμερα αξιόλογες παρουσίες ανθρώπων που “ομορφαίνουν” και πλουτίζουν τον χώρο, αλλά εδώ μιλάμε για αυτούς που έφυγαν και μας λείπουν, η απουσία τους είναι δύσκολο να αναπληρωθεί, όχι μόνο γιατί ο καθένας μας είναι διαφορετικός, αλλά και για το ότι αυτοί υπήρξαν πραγματικά ξεχωριστοί.
Ναι, μας λείπουν!