Καβαλάρηδες στην καταιγίδα

Σηκωνόταν κάθε πρωί σαν κανονικός άνθρωπος.
Εφτιαχνε μία φρυγανιά, πρωινό για το παιδί, έβαζε καφέ στην καφετιέρα. Το παιδί σηκωνόταν λίγο πιο αργά, καθόταν στο τραπέζι, του έδινε συμβουλές για το σχολείο, η μητέρα χαμογελούσε.
Σε λίγο το παιδί έφευγε· το σχολείο ήταν κοντά και πήγαινε με τα πόδια.
Του φαίνεται, αλήθεια σας το λέω, πώς τώρα άλλαξαν όλα αυτά.
Το παιδί δεν θέλει να σηκωθεί, η μητέρα δεν γελά πια, τσίμα – τσίμα και οι φρυγανιές.
Σήμερα ο γιος του τού είπε: «Πατέρα τι έχεις τελευταία; Ολο νεύρα είσαι».
Δεν του μίλησε, χαμήλωσε τα μάτια, έπιασε το χέρι της γυναίκας του. Φοβήθηκε… Πήγε ο ίδιος τον γιο του στο σχολείο και περίμενε μέχρι ν’ ανέβει τις σκάλες. Μετά έφυγε χωρίς να κοιτάξει πίσω. Μπήκε στ’ αυτοκίνητο και άνοιξε το ραδιόφωνο.
Επαιζε το “καβαλάρηδες στην καταιγίδα” των Doors.