Άνθρωποι δολοφονούν, υποκινούμενοι από εφήμερα συμφέροντα, ο ένας τον άλλον. Με δόλο στερούν τη ζωή των συνανθρώπων τους.
Δε σέβονται το συνάνθρωπό τους, τις αρχές, τις αξίες και τις ιδέες του. Περιφρονούν το δικαίωμά του στην ελευθερία και τη ζωή.
Παιδιά δεν σέβονται και δεν υπακούνε στους γονείς τους. Άλλο πράγμα η αμφισβήτηση όσων μας κληροδότησαν οι γενιές των γονιών και των παππούδων μας και άλλο η παντελής άρνηση και απαξίωσή τους.
Σήμερα, όμως, αρκετοί νέοι αλλά και πολλοί εκ των μεγαλύτερων σε ηλικία, επηρεασμένοι από κακές παρέες ή άλλα έξω από το σπίτι ερεθίσματα, τα συγχέουν και θεωρούν την απόρριψη ίδιο με την κριτική, με αποτέλεσμα, όταν πια οι νέοι παρεκτρέπονται, να είναι πολύ αργά για γυρισμό.
Στον εργασιακό χώρο, συχνό φαινόμενο είναι στις μέρες μας, της τάχα προόδου και ευημερίας, τα αφεντικά επιδιώκοντας το μεγαλύτερο κέρδος με τις μικρότερες “απώλειες” να καταπατούν αναιδώς και ποικιλότροπα τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Η υγεία των ανθρώπων της εποχής μας που έχει τσακίσει από τα κάθε λογής καθημερινά άγχη (εξασφάλιση των αναγκαίων προς το ζην, εξεύρεση εργασίας και στέγης) ψάχνει απεγνωσμένα στήριγμα και αποκατάσταση στις “ερειπωμένες” δημόσιες δομές περίθαλψης. Έτσι, καταντά καθημερινά άθυρμα των ιδιωτικών νοσηλευτικών κέντρων, που, με το αζημίωτο, επιχειρούν “μπαλώματα” και όχι θεραπεία των ασθενών και των νοσούντων.
Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο, τέλος, στις κοινωνίες του καιρού μας, οι κρατούντες, προς όφελος μιας μικρής μερίδας μονάχα πολιτών, να επιβάλλουν ένα σωρό δυσβάσταχτων φόρων και να τους βαφτίζει “αναπτυξιακά μέτρα”.
Να παραδίδουν επίσης υπηρεσίες και δομές, που άλλοτε ξεκινούσαν από δημόσιους φορείς και απευθύνονταν σε όλους μας, σε ιδιωτικούς, που, με τη σειρά τους, το μόνο που νοιάζονται είναι να αβγατίζουν τα κέρδη και τα συμφέροντά τους εις βάρος των πολλών…
Ξυπνήστε, βρε συνάνθρωποι, ζωή είναι αυτή;
