Στα 10, στα 20 μέτρα αραιά και πού, να συναντήσω έναν άνθρωπο στον δρόμο.
Οι άνθρωποι σήμερα στην πόλη είναι βιαστικοί και με ένα μεγάλο ερωτηματικό στα μάτια τους.
Δεν τους αδικώ· κάποιος (ίσως ο ιός) μας έδωσε μια κλωτσιά και δεν ξέρω αν πήγαμε μπροστά ή προς τα πίσω.
Αυτή η υγρασία της νωπής μνήμης όσο εξελίσσονται τα γεγονότα δεν επιτρέπουν σε κανέναν προς το παρόν, να βγάλει συμπεράσματα.
Δεν ξέρω και πόσο απαραίτητο είναι να βγάλεις συμπεράσματα την στιγμή της “αυτοανάφλεξης” πριν σβήσεις τη φωτιά.
Βλέπω πολύ αγχωμένες όλες τις ηγεσίες στον Δυτικό κόσμο.
Σαν να θέλουν να το πετάξουν όλο αυτό από πάνω τους και να πουν: «ουφ ευτυχώς έφυγε το κακό, πάμε παρακάτω».
Ποιo είναι το “παρακάτω”;
Μια ζωή όπως την ξέραμε, μια άλλη ζωή, ποιo είναι το “παρακάτω”;
Μην βάζετε τώρα τέτοιες ερωτήσεις στους “πρίγκιπες”· δύσκολοι καιροί γι’ αυτούς.
Σίγουρα, όλοι με την πανδημία αιφνιδιαστήκαμε· μας κόπηκε η όρεξη για κρουασάν με μέλι που τρώνε τα σοκολατόπαιδα.
Αντέχουμε, όμως ακόμη, ως άνθρωποι, ως κρατική οντότητα, ως σύστημα που αμύνεται.
Και αυτό το θεωρώ ουσιαστικό.
Αμυνόμαστε βέβαια σε δεύτερο χρόνο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η μάχη είναι εικονική.
Το αντίθετο, προϋποθέτει όλες τις προϋποθέσεις για μικρές νίκες και μεγάλες διαψεύσεις.
Έτσι είναι η ροή των γεγονότων, μπροστά στα πρωτοφανή, που ζούμε, που ακούμε, που βλέπουμε.
Ευτυχώς η ζωή συνεχίζεται, ως μια αδιάλειπτη αξία, ως μια ανάγκη που όλοι την αγαπάμε.
Στο 21ο επεισόδιο, καλύπτουμε τις κινητοποιήσεις των υγειονομικών, διαβάζουμε “Εστία” και “Ριζοσπάστη” και… “βάζουμε πάνα” για να ταξιδέψουμε στην Κίνα.
