Καμιά πόλη ποτέ έως τώρα…

Με νωπή ακόμη τη λύπη για τον θάνατο του Φιντέλ Κάστρο και του Κωστή Στεφανόπουλου και με διαρκή την απογοήτευσή μου για την πορεία της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της “κρίσης” και της “πίεσης” των δανειστών, προσπάθησα, για να γαληνέψει η ψυχή μου, να διαβάσω Αρχαίους Έλληνες συγγραφείς. Έχω ξαναγράψει αλλαχού για το πόσο αγχολύτρια και παυσίλυπη είναι για τους σύγχρονους Έλληνες ανεξαρτήτως ηλικίας η προσεχτική μελέτη των αρχαιοελληνικών κειμένων και για το πόσο γεμάτη χρήσιμα έναντι των καθημερινών μας προβλημάτων διδάγματα είναι.
Διδάγματα που, κατά τη γνώμη μου, μπορούν να μας βοηθήσουν κάθε στιγμή τόσο στη δημόσια, όσο και στην ιδιωτική ζωή. Που μας δείχνουν, εννοώ, πώς θα εφοδιαστούμε με αρχές και αξίες, ώστε να αντιμετωπίζουμε αφενός επιτυχώς τα καθημερινά “εμπόδια” και αφετέρου πώς θα ενταχτούμε αρμονικά στο γύρωθέ μας κοινωνικό σύνολο και να συμβάλλουμε ως μέλη του στη συνολική υλικοπνευματική προκοπή και να μην την ναρκοθετούμε προς ίδιον συμφέρον…
Έτσι -με τη ζωή και τη δράση των Κάστρο και Στεφανόπουλου, αλλά και όλους τους Έλληνες πολιτικούς (κυβερνώντες και αντιπολίτευση) των τελευταίων δεκαετιών στο μυαλό μου- κοντοστάθηκα περισσότερο εκείνο το απόγευμα σε δύο αποσπάσματα από το Δημοσθένη. Η ιδιαιτερότητα των εν λόγω επιλογών μου έγκειται, όπως θα καταλάβετε και σεις διαβάζοντάς τα στις επόμενες παραγράφους, στο ότι θα μας χρησιμέψουν εάν αποφασίσουμε κάποτε να παραμερίσουμε ό,τι μας διχάζει ή μας κρατά στα “σκοτάδια” της ημιμάθειας και να ωριμάσουμε επιτέλους ως ελληνικός λαός, να αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν και τα ηνία της ζωής μας χωρίς ιδιοτελείς, αρχομανείς, ανίκανους ή συμφεροντολόγους, πολιτικούς και πολιτικάντηδες…
Γράφει, λοιπόν, ο Δημοσθένης στον “Κατ’ Αριστογείτονος Β” λόγο του (παρ. 1-2) και μεταφράζει ο Α. Τυφλόπουλος: «Εσείς πρέπει να απομακρύνετε και να εμποδίζετε όλους όσοι παραβιάζουν τους νόμους, και πολύ περισσότερο όσους έχουν αναλάβει κάποιο αξίωμα και όσους ασχολούνται με την πολιτική· γιατί αυτοί είναι φυσικό να αφενός βλάπτουν τα δημόσια πράγματα, αν είναι αχρείοι, και αφετέρου να προσφέρουν πάλι τα μεγαλύτερα οφέλη, αν είναι τίμιοι και πρόθυμοι να μένουν προσηλωμένοι στους νόμους».
Και κλείνω, τωραδά, με όσα σημειώνει ο γνωστός Αθηναίος ρήτορας και πολιτικός του 4ου αι. π.Χ. για τους συμπατριώτες του αλλά με λόγια που “αγγίζουν” και εμάς που ζούμε τόσους αιώνες έπειτα από αυτόν! Το απόσπασμα προέρχεται από το “Κατά Τιμοκράτους” λόγο (παράγραφοι 212 – 214) και η μετάφραση υπογράφεται ξανά από τον Α. Τυφλόπουλο: «[…] Θέλω, λοιπόν, να σας εκθέσω με λεπτομέρειες επίσης αυτό που λένε πως είπε ο Σόλωνας, ο οποίος κατήγγειλε κάποιον που δεν είχε θεσπίσει έναν κατάλληλο νόμο. Έτσι, αναφέρεται ότι αυτός είπε στους δικαστές, αφού απηύθυνε όλες τις υπόλοιπες κατηγορίες, ότι υπάρχει σε όλες, θα λέγαμε, τις πόλεις νόμος, σύμφωνα με τον οποίο, που προβλέπει, αν κανείς υποτιμήσει το νόμισμα, η ποινή να είναι ο θάνατος. Αφού ρώτησε στη συνέχεια αν ο νόμος τους φαίνεται δίκαιος και σωστός, και οι δικαστές συμφώνησαν, λένε ότι είπε πως ο ίδιος θεωρεί ότι ενώ το νόμισμα είναι ένα ανταλλακτικό μέσο που επινοήθηκε από τους απλούς ανθρώπους για τις ιδιωτικές συναλλαγές, οι νόμοι είναι το νόμισμα της πόλης. Πρέπει, συνεπώς, οι δικαστές πολύ περισσότερο, αν κάποιος υποτιμήσει το νόμισμα της πόλης και ρίξει στην κυκλοφορία παραχαραγμένο νόμισμα, να τον εχθρεύονται και να τον τιμωρούν, από ό,τι κάποιον που κάνει τα ίδια με το νόμισμα των απλών πολιτών. Αναφέρεται ότι πρόσθεσε ως απόδειξη πως πρόκειται για σημαντικότερο έγκλημα να υφίστανται υποτίμηση οι νόμοι παρά το χρήμα, ότι πολλές πόλεις που χρησιμοποιούν ασημένιο νόμισμα με προσμείξεις χαλκού και μολύβδου χωρίς να το κρύβουν επιβιώνουν και δεν παθαίνουν το παραμικρό από αυτό, ενώ καμιά πόλη ποτέ έως τώρα από όσες επέτρεψαν την εφαρμογή φαύλων νόμων και την υποτίμηση των υπαρχόντων δεν επιβίωσε[…]».
Και κατόπιν των ανωτέρω, ο νοών, σας παρακαλώ, νοείτω!