Ημετεροκρατία, όπως πάντα

Με τον εύγλωττο και πολυσήμαντο τίτλο «Η Ελλάδα εκδικείται όποιον την παίρνει στα σοβαρά», η κα Εμμυ Παπαβασιλείου έκανε μια εύστοχη παρέμβαση στα δημόσια πράγματα της χώρας. Το άρθρο της δημοσιεύτηκε στα «Χανιώτικα Νέα» (4-3-16). Πρόκειται για ένα μεστό, θυμωμένο, πολύ δυνατό και πολιτικά επίκαιρο κείμενο που, πιστεύω, εκφράζει όλους εκείνους που πονούν αυτόν τον τόπο.
Αν και αναφέρεται στα θλιβερά συμβάντα των απρόσμενων αλλαγών προσώπων/ιθυνόντων σημαντικών φορέων της δημόσιας ζωής (Γ. Λούκος, Μαν. Σφακιανάκης, Γρηγ. Δημητριάδης κ.λπ.), οι επισημάνσεις της κας Έμμυς αφορούν βαθιά στην καταστροφική κομματική νοοτροπία. Δηλαδή στην σκανδαλώδη εύνοια προς τους «ημετέρους», που επιδεικνύει κάθε κόμμα όταν αναλαμβάνει την εξουσία.
Κι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Όσο για εκείνο το «ηθικό πλεονέκτημα» που υποτίθεται πως διέθετε προεκλογικά η «αριστερή» κυβέρνηση, αποδεικνύεται μια επιπλέον κοροϊδία προς όλους μας. Δικαιώνει απλά τους πολίτες που πιστεύουν πως «όλοι το ίδιο είναι».
Κι όμως, μια «αριστερή» κυβέρνηση, σεβόμενη τον εαυτό της και την ιδεολογία της, θα έπρεπε να ήταν τελείως… διαφορετική! Δηλαδή, να είχε σπάσει ταμπού και νοοτροπίες παλαιοκομματισμού.
Γράφει, λοιπόν, η κα Παπαβασιλείου για τις κυβερνητικές «δικαιολογίες» σχετικά με τις εν λόγω αλλαγές προσώπων: «Κραυγαλέα προσχηματικές αλλά και λογικοφανείς δικαιολογίες γι αυτές τις ενέργειες ακούστηκαν αρκετές. Ασφαλώς και κανείς δεν είναι στο απυρόβλητο εφόσον βλάπτει αποδεδειγμένα τον θεσμό που υπηρετεί. Ασφαλώς και σε μια ευνομούμενη πολιτεία η αξιολόγηση και η ανανέωση των προσώπων με συντεταγμένο τρόπο και διαφανείς διαδικασίες είναι επιθυμητή. Όπως επιθυμητή θα ήταν και η εύρυθμη λειτουργία των θεσμών ώστε η επιτυχία τους να μην εξαρτάται τόσο πολύ από τα πρόσωπα που ηγούνται. Όμως δεν είναι αυτή η περίπτωσή μας. Στο βάθος των επιλογών «ξηλώματος» ακόμη και των πιο επιτυχημένων διοικήσεων  βρίσκεται το πελατειακό κράτος, η λογική του βολέματος των «δικών μας παιδιών», αλλά και η αντίληψη ότι οι διοικήσεις των Οργανισμών δεν διαθέτουν αυτονομία και θα πρέπει να συντάσσονται με τις επιλογές του (εκάστοτε) εποπτεύοντος υπουργού.
Και συνεχίζει κάνοντας κριτική και θέτοντας το πρόβλημα στη σωστή του βάση: «Δυστυχώς πρόκειται για μια χρόνια πάθηση του πολιτικού μας βίου, από την οποία και η τωρινή κυβέρνηση έχει βαθύτατα προσβληθεί. Όμως στη σημερινή συγκυρία οι επιπτώσεις είναι πολύ βαρύτερες. Η απορρύθμιση και των τελευταίων δομών που λειτουργούν με επιτυχία σε μία χώρα που τα πάντα βρίσκονται υπό διάλυση, όχι μόνο δεν είναι έξυπνη επιλογή (ακόμη και για τους ίδιους τους κυβερνώντες) αλλά είναι καταστροφική» (…)
Και καταλήγει: «Μια Πολιτεία που, αντί να ζητήσει να παραμείνουν στη θέση τους όσοι καταφέρνουν, παρά τις τρομερές αντιξοότητες να κάνουν έργο, αυτή τους διασύρει και τους «καρατομεί», μας γεμίζει αμφιβολίες για το αν θέλει πράγματι να σωθεί».
…Και δεν είναι μόνον οι παραπάνω περιπτώσεις. Δυστυχώς κάθε μέρα προστίθενται κι άλλες σε όλους τους τομείς διαιωνίζοντας έτσι ένα απόστημα και οδηγώντας μας σε πλήρη και βαθιά απογοήτευση για το πολιτικό σύστημα.