Κύριε διευθυντά,
τον τίτλο αυτό είχε το φημισμένο άρθρο του Γ. Βλάχου που δημοσιεύθηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ στις 14 Αυγούστου 1922. Οσοι πήρατε την Καθημερινή της Τρίτης 19 Ιανουαρίου 2019 θα είχατε την δυνατότητα να το διαβάσετε, γιατί υπήρχε ως ένθετο το φύλλο που εκδόθηκε στις 14 Αυγούστου 1922.
Για όσους δεν το διάβασαν το άρθρο αναφέρει μετά από πολλούς προλόγους, ότι εφ όσον η Ελλάδα είχε μείνει μόνη χωρίς συμμάχους, αλλά και χωρίς χρήματα έπρεπε να εγκαταλείψει την Μικρά Ασία και φυσικά τους Μικρασιάτες, στην τύχη τους.
Κατ αρχάς πρέπει να συγχαρούμε την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ γιατί έδωσε τη δυνατότητα στους αναγνώστες να διαβάσουν ένα ιστορικό άρθρο.
Δεν υπάρχει δυστυχώς ψηφιοποιημένο αρχείο της εφημερίδας. Ετσι όταν πριν πολλά χρόνια θέλησα να το διαβάσω, γιατί ήταν απαραίτητο να μάθω τι μυαλά κουβάλαγαν τότε οι Έλληνες για τη συγγραφή του βιβλίου μου, χρειάστηκε να φιλήσω κατουρημένες ποδιές που λέει ο λαός.
Ο λόγος που αναφέρω αυτό το άρθρο είναι γιατί ενώ έχουν περάσει από τότε εκατό περίπου χρόνια φαίνεται ότι δεν αλλάζουμε και τα παθήματα δεν έχουν γίνει μαθήματα. Τι εννοώ θα το καταλάβετε στην συνέχεια.
Στις 13 Αυγούστου 1922 6 ώρα π.μ. έγινε η κύρια επίθεση του Κεμάλ στον ελληνικό στρατό στο Αφιόν Καραχισάρ, δηλαδή την προηγούμενη ημέρα από την έκδοση του φύλλου της εφημερίδας όπου δημοσιεύθηκε το άρθρο. Επαναλαμβάνω την προηγούμενη ημέρα.
Στην εφημερίδα δεν αναφέρεται ότι άρχισαν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην το ήξερε ο Γ. Βλάχος , διότι ήταν καθημερινά μαζί με τους Κυβερνητικούς της τότε εποχής. Πιθανόν να μην είχαν αντιληφθεί την βαρύτητα του γεγονότος, αλλά ρε αδελφέ όχι και έτσι. Είναι δυνατόν να έχουν αρχίσει οι εχθροπραξίες και εσύ να γράφεις ότι ο Ελληνικός Στρατός πρέπει μέχρι την έναρξη του χειμώνα, δηλαδή σε δύο μήνες, να εγκαταλείψει την Μικρά Ασία; Κάνε λίγο κράτη ρε φίλε σε ό,τι λες.
Χρειάστηκε να περάσουν είκοσι δύο μήνες από τις εκλογές που έγιναν την 1η Νοεμβρίου 1920 για να καταλάβει ο Γ. Βλάχος ότι η χώρα είχε μείνει χωρίς συμμάχους και χωρίς χρήματα; Αλλα έλεγε όμως πριν τις εκλογές του 1920. Ελεγε δηλαδή ότι η επαναφορά του Βασιλέως Κωνσταντίνου στη χώρα και η ανάληψη της εξουσίας από αυτούς που οι σύμμαχοι είχαν στείλει εξορία στην Κορσική και τα νησιά, (Γούναρης και λοιποί) δεν θα προκαλούσε κανένα πρόβλημα στις σχέσεις της Ελλάδος με τους συμμάχους. Κούνια που τον κούναγε.
Οι μεγάλες δυνάμεις και μάλιστα η Γαλλία με τα εκατομμύρια των νεκρών του Α’ Παγκοσμίου πολέμου, αν είναι δυνατόν να άφηνε το πράγμα να περάσει έτσι. Στους είκοσι δύο μήνες από τις εκλογές που πέρασαν από την 1η Νοεμβρίου 1920 ο Βασιλεύς και οι κυβερνώντες δεν είχαν καταλάβει ότι ήταν απαραίτητη προϋπόθεση η εθνική συσπείρωση και η πανστρατιά όλων των Ελλήνων. Τα πράγματα ήταν πραγματικά δύσκολα μετά την ατυχή προέλαση προς την Αγκυρα το καλοκαίρι του 1921.
Αντ’ αυτού επέλεξαν να κυβερνήσουν τη χώρα με καθαρά κομματικά κριτήρια. Και έτσι κατέληξαν να λένε εν μέσω μάχης ΟΙΚΑΔΕ.
Είναι προφανές ότι η αχίλλειος πτέρνα όλων των Ελλήνων είναι η αδυναμία μας να συνεννοηθούμε όπως φάνηκε και από το άρθρο του Γ. Βλάχου. Δεν είχε αντιληφθεί και αυτός, ότι χωρίς στοιχειώδη εθνική συνεννόηση τίποτα δεν γίνεται. Σε κανένα σημείο της αρθρογραφίας του από το 1919 που έκδωσε την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ μέχρι τις 14 Αυγούστου 1922 που έγραψε το ΟΙΚΑΔΕ δεν υπάρχει η λέξη εθνική συνεννόηση.
Στο σημείο αυτό πρέπει να αναφέρουμε τον Δ. Ράλλη πρωθυπουργό της Ελλάδος μετά τις εκλογές του 1920. Ο Ράλλης ζήτησε εθνική συνεννόηση. Αποτέλεσμα αυτού ήταν ότι στις 22/1/1921 εκδιώχτηκε από την πρωθυπουργία. Πρωθυπουργός ορίστηκε ο Ν. Καλογερόπουλος. Ενας καλός άνθρωπος αλλά ανύπαρκτος πολιτικός. Με αυτόν πήγαμε να διαπραγματευτούμε με τους ισχυρούς της Γης.
Τελειώνοντας θα απευθυνθώ σε όσους νομίζουν ότι το άρθρο πιθανόν έχει ιδιοτέλεια γιατί π.χ. ο Βενιζέλος μας πήγε στην Μικρά Ασία ή ό,τι άλλο νομίζουν αυτοί, λέγοντάς τους το ακόλουθο: Συμπατριώτες ή βρίσκουμε μια στοιχειώδη συνεννόηση μεταξύ μας ή πάμε κατά διαόλου.
Για όσους θέλουν να δουν τα χάλια μας το 1920 ας διαβάσουν το βιβλίο μου “Ο Ε. Βενιζέλος και οι εκλογές του 1920”.
Νικόλαος Βασιλείου
